Από το Καστελλόριζο στις Πρέσπες

Του Γιώργου Σ. Χατζηγεωργίου
Κυριακή μεσημέρι. Με λιακάδα κι ένα ευχάριστο αεράκι. Γεμάτες οι ταβέρνες και τα καφέ σε παραλίες και βουνά. Η γιορτή του Μουντιάλ γεμίζει τις οθόνες χρώμα και ταλέντο. Στην Ελλάδα όμως, επικρατεί θλίψη. Η αδιόρατη γεύση της ήττας διαπερνά τον

εθνικό κορμό. Στη Βέροια, πατρίδα του Φιλίππου, δεν μπορεί κανείς να μην νοιώσει το λιγότερο μια αμηχανία περνώντας έξω από το στάδιο της πόλης, έδρα της τοπικής ομάδας γνωστής σε όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο με το χαρακτηριστικό προσωνύμιο: «Βασίλισσα της Μακεδονίας»!


Δεν υπάρχει επιχείρημα, πόσο μάλλον τα παιδαριώδη που προωθήθηκαν λυσσαλέα το τελευταίο διάστημα, που να παρηγορήσει τους Έλληνες από το αίσθημα της αναίτιας απώλειας. Το χειρότερο είναι πως δεν έχουν πού να απευθυνθούν. Αντιλαμβάνονται από ένστικτο πως οι πολιτικές ελίτ της χώρας έχουν κάνει την επιλογή τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς ο τρελός που βγάζει το φίδι από την τρύπα. Όπως και να ‘χει, μετά το Καστελλόριζο, μπαίνουν στις μαύρες σελίδες της ιστορίας και οι Πρέσπες.

Η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα στην όχθη της Πρέσπας να χαριεντίζεται με τον Ζόραν Ζάεφ σε κλίμα Διονυσιακής χαράς και να προσφέρει την ιστορική κληρονομιά και το brand name "Μακεδονία" δώρο γενεθλίων στον Νίμιτς, είναι απείρως απεχθέστερη από ‘κείνη του Γιώργου Παπανδρέου στο λιμανάκι του Καστελλόριζου.

Οι όμορφοι αυτοί ακριτικοί τόποι, συνδέθηκαν με εθνικές απώλειες. Για τη σημερινή όμως, οι Έλληνες πενθούν, νοιώθοντας πως είναι μη αναστρέψιμη. Από τη χρεοκοπία θα συνέλθεις κάποτε σκέφτονται, όσος χρόνος, πόνος, κόπος κι αν χρειαστεί. Τα παραδομένα όμως, δεν θα τα πάρεις πίσω ποτέ.

Είναι ικανή αυτή η θλίψη, αλλά και η οργή και η απογοήτευση, να παράξουν πολιτικό αποτέλεσμα; Μένει να φανεί.