Καλημέρα και καλή εβδομάδα! Εδώ είμαστε και πάλι με το νυστέρι, να σχολιάσουμε την επικαιρότητα όπως την αντιλαμβάνεται ο γράφων. Ακόμα βρισκόμαστε στο λάκκο του μνημονίου από εκείνη την αποφράδα ημέρα του Καστελόριζου και παρόλο που περάσαμε και περνάμε τα μύρια όσα, εξ αρχής υπήρχε η αίσθηση ότι η Ελλάδα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα τραπουλόχαρτο στο παιχνίδι.
- Γιατί το παιχνίδι που παίζεται είναι μεγάλο. Και το «τραπέζι» είναι ολόκληρη η νοτιοανατολική Μεσόγειος. Έχουν κάτσει οι μεγάλοι εκατέρωθεν και κρατάνε τα χαρτιά τους.
- Ο Ερντογάν δεν ξέρουμε τι κατάληξη θα έχει, όμως αν συνεχίσει έτσι, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι προσπαθεί μεθοδικά και ενίοτε τα καταφέρνει, να κάθεται στο τραπέζι ως παίκτης, όχι ως τραπουλόχαρτο.
- Επτά χρόνια συγκρούσεων στη Συρία: οι νεκροί κοντεύουν το μισό εκατομμύριο και οι ξεσπιτωμένοι ξεπερνούν τα 10 εκατομμύρια ανθρώπους. Αλλά, μετά τις επιθέσεις της Δύσης, επιτέλους ξυπνήσαμε: «Φονιάδες των λαών», αναφώνησε ο politically correct πλανήτης.
- Εν τω μεταξύ, φαίνεται ότι οι επιθέσεις μπορούν να χαρακτηριστούν από συνεννοημένες, έως σικέ.
- Ο Άσαντ, αλώβητος ακόμα, ελέγχει το 80% της Συρίας, ενημερώθηκε από τους Ρώσους (που είχαν ενημερωθεί από τους Αμερικάνους) και εκκένωσε τους στόχους πριν πληγούν. Οι Ρώσοι πανηγυρίζουν διότι αναχαίτισαν 71 από τους 103 αμερικανικούς πυραύλους. Ο Τραμπ πανηγυρίζει για την επίδειξη δύναμης που έκανε.
- Όλοι νικητές! Χαμένοι μόνο οι νεκροί και οι ξεσπιτωμένοι.
Ζ.Χ.Π.
