Μάρτη μου καλέ και Φλεβάρη φοβερέ,
κι αν χιονίσεις κι αν κακίσεις πάλι άνοιξη θα ανθίσεις».
Μάνα, μάνα μεληδόνα χελιδόνα κουπάς τ΄ ΄Αεα
Αναβάρα και κουντούρα και Ζωή κι Αναστασία.
Το δίφυλλον το τρίφυλλον πως παίζουν τα καράβ(ε)α
σκαμνί ποδάκι κότσιξε ενήβα σο γλυκόμηλο
εσείστεν το γλυκόμηλο ερώξαν τα πετάσα.
Τα χελιδονίσματα είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έθιμα του Μαρτίου, δηλαδή τα παιδιά της σχολικής ηλικίας γυρίζουν το πρωί της ημέρας αυτής τα σπίτια κρατώντας ένα ξύλινο ομοίωμα χελιδονιού και τραγουδούν τον ερχομό της άνοιξης και την επιστροφή των χελιδονιών καθώς φεύγουν οι κρύες μέρες του χειμώνα.
Τα σημερινά χελιδονίσματα είναι συνέχεια από τα χελιδονίσματα των αρχαίων Ελλήνων, από τα κάλαντα της πρωτοχρονιάς της 1ης Μαρτίου. Όταν ήρθε ο χριστιανισμός, προστέθηκαν στους στίχους και αναφορές με χριστιανικό περιεχόμενο. Το έθιμο πέρασε στους Βυζαντινούς χρόνους αλλά διασώθηκε και στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Το συναντάμε σε όλη την Ελλάδα. Μία παραλλαγή από τη Δυτική Μακεδονία είναι η παρακάτω:
Xελιδόνα έρχεται απ’ τη Mαύρη θάλασσα
θάλασσαν επέρασε έκατσε και λάλησε
Mώρ’ καλή νοικοκυρά σέβα, έβγα στο κελάρι
φέρε αυγά σαρακοστιά και σκοινιά πεντηκοστά
για να δέσομε το Mάρτη και το τσιλιμπουρδάκι
κι αν δεν έχετε αυγά παίρνομε την κλωσσαριά
να γεννάει, να κλωσάει και να σέρνει τα πουλιά
