αφήνοντας μόνο τις ουλές να θυμίζουν. Με τη συνάντησή τους κατάφεραν να αλλάξουν η μία τη ζωή της άλλης και μαζί
να δημιουργήσουν την πρώτη αυτοβιογραφία σκύλου.
θέλησε να πει αρχικά λίγα λόγια για τη συγγραφέα και το βιογραφικό της και στη συνέχεια για το βιβλίο. «Το βιβλίο προτρέπει τους ανθρώπους να σέβονται τα ζώα και καταφέρνει με ευρηματικότητα στη γραφή και παραμυθένιες προτάσεις να περάσει στα παιδιά και τους ενήλικες βαθιά μηνύματα και να προάγει τη φιλοζωία. Το μάθημα ζωής που απορρέει είναι να είμαστε πρωταγωνιστές στη ζωή μας και οι δυσκολίες είναι μεταμφιεσμένες επιτυχίες. Πρόκειται για ένα βιβλίο - φωνή όλων των ζώων που βίωσαν την κακοποίηση στα χέρια ακατάλληλων ανθρώπων», είπε ενώ έκανε αναφορά και στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Βέροια με τα αδέσποτα και τη δηλητηρίαση ζώων.
«Ένα ιδιαίτερα πρωτόγνωρο βιβλίο με διαφορετικά μεταξύ τους μέρη, με έντονα τα στοιχεία της μυθοπλασίας, απεικονίζεται με τη δύναμη του μαγικού ρεαλισμού η πραγματικότητα, όπως την αντιλαμβάνεται η ίδια η συγγραφέας. Το βιβλίο αυτό γοητεύει τα παιδιά, γιατί εκφράζει συναισθήματα. Η ιστορία της Κατερίνας και της Διώνης γίνεται πηγή έμπνευσης για όλους εμάς του μπορούμε αν θέλουμε, να αλλάξουμε τον κόσμο, αρκεί να το πιστέψουμε», είπε, ενώ έκλεισε με το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη, «Ποτέ δε θα πειράξω τα ζώα τα καημένα, μην τάχα σαν και μένα και εκείνα δεν πονούν. Θα τα χαϊδεύω πάντα, προστάτης τους θα γίνω. Ποτέ δεν θα τ' αφήνω στους δρόμους να πεινούν».
Ο Γιάννης Συναχείρης ξεκίνησε με τα γεγονότα ου τον οδήγησαν να γίνει εκπαιδευτής σκύλων, για τη γνωριμία του με την Κατερίνα και το κοινό τους έργο για την ενημέρωση των παιδιών για τη συμπεριφορά τους απέναντι στα ζώα, καθώς επισκέπτονται για το σκοπό αυτό σχολεία της Ημαθίας. «Θέλουμε να μεταδώσουμε τη φιλοζωία στα μικρά παιδιά. Τα παιδιά είναι το μέλλον και πρέπει να τους μαθαίνουμε το πώς να αγαπάνε τα ζώα και μακάρι να μπορέσουμε να πείσουμε τους γονείς να μη μένουν τα παιδιά μακρυά από τα ζώα». Ανέφερε στη συνέχεια τις μορφές κακοποίησης ζώου και τα λάθη που κάνουμε προσπαθώντας να εκπαιδεύσουμε το σκύλο μας αλλά και να προσεγγίσουμε έναν άγνωστο σκύλο.
Στον παραλληλισμό της κακοποίησης των ζώων και των παιδιών, αναφέρθηκε η Μαρία Πανταζή, λέγοντας αρχικά πως το βιβλίο καταφέρνει να πετύχει δυο στόχους. «Πρώτον, να αναπτύξει στους ανθρώπους μια φιλοζωική στάση, να εκπαιδεύσει τους υποψήφιους γονείς των αναδόχων ζώων ως προς την υπεύθυνη υιοθεσία και στείρωση. Με λόγο απλό και γεμάτο πάθος διηγείται ένα παραμύθι που στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα, που μας φέρνει αντιμέτωπους με αλήθειες και σκληρές εικόνες. Ο δεύτερος στόχος, από την πλευρά που βλέπουν οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα κακοποιημένα παιδιά, είναι να δώσει σκηνές από την πραγματικότητα που έχουν βιώσει αυτά τα παιδιά και μέσα από τις περιπέτειες της Διώνης μπορεί κάποιος να κατανοήσει σε ένα βαθμό, τις τραυματικές εμπειρίες που έχουν περάσει και τον αγώνα για να τις ξεπεράσουν».
Η κ. Πανταζή, χρησιμοποιεί στην καθημερινότητα τον Φιντέλ, ένα κακοποιημένο κουτάβι που υιοθετήθηκε από την «Πρωτοβουλία για το Παιδί» πριν 4 χρόνια, για μπορέσει να προσεγγίσει τα παιδιά και να τα βοηθήσει να ξεπεράσουν άσχημες καταστάσεις. «Με την ιστορία της Διώνης μπορούν να ταυτιστούν όλα τα παιδιά που βίωσαν την απομάκρυνση από την οικογένεια, την εγκατάλειψη, την τιμωρία, την κακοποίηση, την περιθωριοποίηση, τον κίνδυνο. Η Διώνη, αφού βρήκε το ασφαλές πλαίσιο που αναζητούσε, κατάφερε να συμφιλιωθεί με το παρελθόν της και να βοηθήσει και άλλους σκύλους μέσα από την εξιστόρηση της δικής της εμπειρίας», ανέφερε συγκινημένη.
«Η φιλοζωία είναι σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ, με αφορμή και το νομοσχέδιο που συζητήθηκε και τελικά αποσύρθηκε», είπε αρχικά η Γεωργία Μπατσαρά, ενώ αναφέρθηκε στα πρόσφατα περιστατικά κακοποίησης ζώων που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, χαρακτηρίζοντάς τα «απάζωα». Έκανε τη συνέχεια αναφορά στον χαρακτήρα της Κατερίνας Παπαποστόλου, τις ευαισθησίες της, το δυναμισμό της, καθώς και στην κοινή πορεία της με τη Διώνη, από τη στιγμή που τις ένωσε η ζωή. «Μαζί θα προωθήσουν ένα νέο μοντέλο φιλοζωίας στην Ελλάδα που θα αντικαταστήσει το προηγούμενο ως επικίνδυνο και ξεπερασμένο. Πρόκειται για ένα πρωτόγνωρο βιβλίο, την πρώτη αυτοβιογραφία σκύλου στην Ελλάδα, με τη δύναμη του μαγικού ρεαλισμού. Μικρό σε μέγεθος που εντυπωσιάζει με το εκκεντρικά όμορφο εξώφυλλο και προβληματίζει με το περιεχόμενο. Η Διώνη πρέπει να γίνει το μέσο για να σβήσει ο πόνος που βιώνουν τα τετράποδα πλάσματα».
«Αυτή η πρωτότυπη διπλή αυτοβιογραφία έχει τη δύναμη ενός μαγικού ρεαλισμού. Μας επαναφέρει στις παιδικές μας σκέψεις, τις αθώες και τόσο γεμάτες αλήθεια. Όπως και ο σκέψεις της Κατερίνας που μας λέει ότι όταν έγραφε το βιβλίο αναβίωνε τα παιδικά της χρόνια. Το πένθος, η συγκίνηση, η απελπισία, η δύναμη και η χαρά, συναισθήματα που βίωσαν η μία για την άλλη. Η μία έσωσε την άλλη για τους δικούς της λόγους και στο τέλος συνεργάστηκαν, κάνοντας το όνειρο της Διώνης πραγματικότητα. Να γίνει δασκάλα, μεταφέροντας τις γνώσεις για τους πιο πιστούς φίλους του ανθρώπου στα παιδιά», ανέφερε ο Ζήσης Πατσίκας.
Κάνοντας μια παρένθεση, μιλώντας ως δημοσιοράφος, δημοτικός σύμβουλος και πολίτης όπως είπε, αναφέρθηκε στην προβληματική κατάσταση που επικρατεί στη Βέροια. «Πρόβλημα υπάρχει και γι' αυτό το συζητάμε καθημερινά. Όσο φυσιολογική θα έπρεπε να είναι η ζωή αυτών των πλασμάτων στη γη, άλλο τόσο αφύσικη είναι στη Βέροια η συμβίωση μεταξύ 60000 ανθρώπων και 1000 αδέσποτων ζώων, σε έναν πυκνοκατοικημένο ιστό. Η έννοια του αδέσποτου στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο έχει ξεπεραστεί. Στην Ελλάδα είναι από τα πρώτα θέματα της επικαιρότητας.
Ο νομοθέτης δεν ξυπνάει μια μέρα αποφασίζοντας να αλλάξει έναν ισχύοντα νόμο με έναν χειρότερο. Έχουμε εντοπίσει το πρόβλημα και αναζητούμε εναγωνίως τη λύση. Σωστός ή λάθος ο δρόμος, θα κριθεί στην πράξη. Σίγουρα δε φταίνε τα ζώα. Φταίει ο άνθρωπος και συλλογικά και ατομικά, συμβάλλοντας στη δημιουργία του. Δε γνωρίζω ποια και πότε θα είναι η κατάληξη της πολιτικής διαχείρισης των αδέσποτων.
Ποια είναι η ευθύνη μας για το μέλλον και τα παιδιά; Να καλλιεργήσουμε πραγματική φιλοζωική συνείδηση. Το βιβλίο και η δραστηριότητα της Κατερίνας και όλο το success story της σωτηρίας της Διώνης, να γίνει μάθημα για τα παιδιά. Αυτός είναι ένας λαμπρός οδηγός για το πως πρέπει να λειτουργήσει το εκπαιδευτικό έργο. Ο νόμος στην Ελλάδα λειτουργεί κατασταλτικά, κάτι που θα αλλάξει καλλιεργώντας στις επόμενες γενιές συνείδηση, τόσο φιλοζωική όσο και για όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Ο στόχος δύσκολος αλλά η στάση της Κατερίνας μας κάνει αισιόδοξους».
Στη συνέχεια, η παραμυθού Κατερίνα Κλεάρχου αφηγήθηκε στο κοινό αποσπάσματα του βιβλίου που την μάγεψαν. Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης, την ιστορία ζωντάνεψε η Μαριάννα Τάντου, ηθοποιός και Δημιουργός της Καλλιτεχνικής ομάδας YupiYaya.
Τέλος, το λόγο πήρε η συγγραφέας Κατερίνα Παπαποστόλου, διαχωρίζοντας αρχικά τη θέση της από τους φιλόζωους που χαλάνε την ιδέα και το κλίμα του κόσμου για τους ανθρώπους που αγαπάνε τα ζώα, που μέσω των social media βρίζουν και απειλούν. «Όλοι αυτοί οι φιλόζωοι είναι και η αιτία που απομακρύνθηκε ο κόσμος από τη φιλοζωία. Οι άθλιες διαμάχες σε όλους αυτούς τους φιλοζωικούς κύκλους, το εμπόριο που γίνεται πάνω στα ζώα, που στην Ελλάδα πωλούνται μέχρι και αδέσποτα μέχρι και 600€ το κομμάτι, οι συνεργασίες οι οποίες γίνονται με το εξωτερικό είναι πολλές φορές άθλιες.
Βρήκα πολλές κλειστές πόρτες και αντιδράσεις στα εκπαιδευτικά προγράμματα φιλοζωίας που θέλησα να εφαρμόσω στα σχολεία. Έτσι γράφτηκε και το βιβλίο, έπειτα από μια μεγάλη πόρτα που έκλεισε.
Ο θυμός και η οργή των ανθρώπων που δεν αγαπούν τα ζώα, δεν είναι τωρινό φαινόμενο για εμάς που τα αγαπάμε. Η φράση "φροντίζεις ζώα ενώ πεθαίνουν άνθρωποι", είναι άκρως φασιστική και ρατσιστική και πρέπει να πάψει να υπάρχει. Οι φιλόζωοι θα πρέπει να ενωθούμε προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ όλοι μας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δε μας χωρίζει τίποτα με τα ζώα. Μόνο ο λόγος, αν και πιστεύω πως καλύτερα που δε μιλάνε. Τα περισσότερα προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις δημιουργούνται από την ομιλία και από τους ανθρώπους που μιλάνε χωρίς να σκέφτονται.
Οι σκύλοι σε μια πόλη δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από ότι κάνουν οι άνθρωποι. Κυνηγάνε την τροφή τους, την απόλαυσή τους και κάπου να κοιμηθούν. Η διαφορά μας είναι ο λόγος και αυτό πους μας ενώνει είναι ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε. Μόνο που τους σκύλους δεν τους απασχολεί το πότε και το γιατί, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που είναι με ένα μόνιμο φιλοσοφικό ερώτημα. Τα ζώα δεν το έχουν, ζούνε στο παρόν και γι' αυτό είναι τόσο ευτυχισμένα. Ικανοποιούνται με ελάχιστα και μας χαρίζουν πολύ περισσότερα», είπε κλείνοντας. Δείτε φωτογραφίες:
