Η εορτή του Οσίου Χριστοδούλου στην Ιερά Μονή Αγίων Πάντων Βεργίνας

Την Παρασκευή 16 Μαρτίου το πρωί, εορτή του Οσίου Χριστοδούλου του εν Πάτμω, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία και κήρυξε τον θείο λόγο στην Ιερά Μονή Αγίων Πάντων Βεργίνας. Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε στην Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Γερόντισσα Χριστοδούλη
καθώς και στον πατέρα Χριστόδουλο για την ονομαστική τους εορτή. Δείτε φωτογραφίες και την ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία:

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία:

«Ἰδού θυσία μυστική τετελειω­μέ­νη δορυφορεῖται».

Μυστική καί τετελειωμένη ἡ θυ­σία στήν ὁποία γίναμε μάρτυρες ὅ­λοι σήμερα καί τῆς ὁποίας θά κληθοῦμε σέ λίγο νά μετάσχουμε. Πῶς ὅμως μποροῦμε νά γίνουμε ἀληθινά μέτοχοι αὐτῆς τῆς θυ­σί­ας;

Ἕνας τρόπος ὑπάρχει: ἀντιπροσ­φέ­ροντας καί ἐμεῖς τή δική μας θυ­σία σέ Αὐτόν πού δέν δίστασε νά προσφέρει τόν ἑαυτό του θυσία γιά χάρη μας, νά προσφέρει τόν ἑαυτό του θυσία γιά νά μᾶς λυ­τρώσει ἀπό τίς ἁμαρτίες μας.

 Μυστική πρέ­πει νά εἶναι καί ἡ δική μας θυσία. Ἀλλά ποιά εἶναι αὐτή πού μπορεῖ νά εἶναι εὐά­ρε­στη στόν Χριστό;

Ἡ νήψη εἶναι ἡ μυστική μας θυ­σία, γράφει ὁ ἅγιος Θεόληπτος Φι­λα­δελφείας, ἀφορμώμενος ἀπό τόν στίχο τοῦ προφητάνακτος Δα­βίδ. «Εἰσελεύσομαι εἰς τόν οἶκον σου ἐν ὁλοκαυτώμασιν, ἀποδώσω σοι τάς εὐχάς μου».

Ὅταν ἡ ψυχή εἰσέρχεται στή φυ­λακή τοῦ νοῦ, τότε ὅλοι οἱ λο­γι­σμοί της καίονται στό πῦρ τῆς θεί­ας ἀγάπης καί προσφέρονται ὡς ὁλοκαύτωμα στό θυσιαστήριο τῆς νήψεως, συνεχίζει ὁ ἱερός πατήρ, καί ἔτσι ἀνεβαίνουν στόν Θεό ὡς καπνός εὐώδης οἱ εὐχές μας. Γι᾽ αὐτό καί λέγει πάλι ὁ προφήτης Δα­βίδ «Κα­τευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου».

Καί ὅπως τό θυμίαμα ἀποτελεῖται ἀπό πολ­λά εὐώδη ἀρώματα καί ἐκπέμπει ἕνα ὡραῖο ἄρωμα, ὅταν καίεται, ἔτσι καί ἡ ψυχή, ὅταν εἶ­ναι συγ­κε­ντρωμένη μέ τή νήψη στή φυλακή τοῦ νοῦ καί φλέγεται ἀπό τήν ἀγά­πη τοῦ Χριστοῦ, φλέ­γεται ἀπό τόν θεῖο ἔρωτα, ἀνα­πέ­μπει μέ τήν προσευχή ὅλα τά εὐ­ώ­δη ἀρώ­ματα τῶν ἀρετῶν πρός τόν Θεό.

Καί ὅπως τό θυμίαμα, ὅταν βρί­σκε­ται μακριά ἀπό τή φωτιά, δέν ἔχει τόσο ἔντονη τήν εὐωδία, ἀλ­λά χρειάζεται νά ἑνωθεῖ μέ τή φω­τιά γιά νά ἀποδώσει ὅλο τό ἄρω­μά του καί νά εὐφράνει τούς παρι­στα­μένους, τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν ψυχή. Ὅταν βρίσκεται μακριά ἀπό τή θεία ἀγάπη, ὅταν μεριμνᾶ γιά τά ἀνθρώπινα ἤ τά κοσμικά, ὅταν ἀσχολεῖται μέ τούς γύρω της ἀπό περιέργεια καί κα­κία, ὅταν ἀποσπᾶται ἀπό τούς πειρασμούς καί ἀπό ὅλα ἐκεῖνα πού ἐπιδιώ­κουν νά τήν ἀπομακρύ­νουν ἀπό τόν Θεό καί δέν ἀγωνίζεται νά τά ἐλέγξει καί νά τά ἀπομακρύνει μέ τή συγκέ­ντρω­ση καί τή νήψη, τότε δέν εὐα­ρε­στεῖ τόν Θεό, τότε οὔτε οἱ ἀρετές οὔτε τά καλά ἔργα οὔτε ἡ νηστεία οὔτε καί αὐτή ἡ προσευ­χή εἶναι ἡ μυ­στική θυσία, τήν ὁποία ἀναμένει ὁ Χριστός ἀπό τόν κα­θένα μας.

Ἀν­τίθετα, ὅταν ἀφήσουμε νά κα­οῦν οἱ λογισμοί στό θυσιαστή­ριο τῆς καρδιακῆς ἡσυχίας, τότε ὄχι μόνο ἡ εὐωδία τῶν ἀρετῶν ἀνέρ­χεται στόν Θεό, ἀλλά καί ἡ ἴδια ἡ ψυχή «ἐκδημεῖ τῶν τερπνῶν τοῦ πα­ρό­ντος βίου», διότι τίποτε πλέ­ον δέν τήν ἀπασχολεῖ καί δέν ἀπο­μα­κρύ­νει τή σκέψη της καί τήν ἀγάπη της ἀπό τόν Χριστό, πού εἶναι γι᾽ αὐτήν ἡ ἀκρότης τῶν ἐφε­τῶν.

Τότε οἱ αἰσθήσεις τοῦ σώματος, γρά­φει καί πάλι ὁ ἅγιος Θεόλη­πτος, καθεύδουν, ἀλλά ἡ καρδία μας ἀγρυπνεῖ, καί βλέπουμε καί ἐμεῖς, ὅπως ὁ Ἰακώβ, τήν κλίμακα πού μᾶς ὁδηγεῖ στόν Θεό. Τότε οἱ ἀρετές γίνονται οἱ βαθμίδες τῆς πνευματικῆς αὐτῆς κλίμακος καί ἀνεβάζουν καί τούς λογισμούς μας πρός τόν Θεό, καθαίροντάς τους, ὥστε νά μήν εἶναι λογισμοί ὑπε­ρη­φανείας ἀλλά λογισμοί ταπεινώσεως, νά εἶναι σώφρονες λογισμοί πού ἀπο­τελοῦν τούς καλούς συμπαρα­στά­τες τοῦ νοῦ πού εὑρίσκεται σέ ἐ­γρή­γορση καί τῆς καρδίας ἡ ὁποία εὑρίσκεται σέ νήψη, ὅπως ἀκριβῶς ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό: «δώρησαι ἡμῖν γρήγορον νοῦν, σώ­­φρονα λογισμόν, καρδίαν νή­φου­σαν». Ἔτσι ἡ μυστική θυσία τήν ὁποία προσ­φέρουμε στόν Θεό τε­λειοῦται, καί Ἐκεῖνος ἀντικα­τα­πέ­μπει στήν ψυχή μας τή θεία χάρη καί τόν θεῖο φωτισμό ὡς ἀντί­δω­ρο τῆς προσφορᾶς μας.

Αὐτή τή μυστική θυσία προσέ­φε­ρε διά τῆς νήψεως καί τῆς προ­σευ­χῆς, διά τῆς ἐγκρατείας καί τῆς ἀσκήσεως καί ὁ τιμώμενος σήμερα ἀπό τήν Ἐκκλησία μας ὅσιος καί θεο­φόρος πατήρ ἡμῶν Χριστόδουλος, τόν ὁποῖο ἰδιαιτέρως τιμᾶ καί εὐ­­λα­βεῖται ἡ ἱερά αὐτή Ἀδελφό­τη­τα, καί ἔτσι κατόρ­θω­σε ὁ ὅσιος νά ἑνωθεῖ μέ τόν Χριστό καί στή ζωή αὐτή, πα­ρά τίς ἀναρί­θμη­τες δυσκολίες καί τούς πειρασμούς πού ἀντιμε­τώ­­πισε, ἀλλά καί στόν οὐρανό, ὅπου ἀπολαμβάνει τή μα­καριό­τητα τῆς θέας τοῦ θεαν­δρι­κοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου μας, ὥστε δικαίως νά ψάλλει πρός τι­μήν του ὁ ἱερός ὑμνογράφος «δι᾽ ἐγκρα­τεί­ας πολ­λῆς καί συντόνου δεήσεως τῷ Χριστῷ ἑνούμενος ἀπε­­ρίτρε­πτος ἔμεινας ταῖς μεθο­δεί­αις τοῦ πολεμήτορος καί φίλος ὤφθης τοῦ Παντοκράτορος».

Αὐτή τή μυστική θυσία ἄς προ­σπαθοῦμε νά προσφέρουμε ὅ­λοι μας· καί εὔχομαι πατρικά νά τήν προσ­φέρετε καί ἐσεῖς, διά πρε­σβειῶν τοῦ τιμωμένου ὁσίου Χρι­στο­δού­λου, καί ἰδιαι­τέρως ὁ π. Χριστόδουλος καί ἡ Ἁγία Κα­­θηγουμένη, πού φέρει καί τό ὄνο­μά του, ὥστε νά εὐαρεστεῖ τόν Θεό καί νά ἀνέρχεται τήν οὐ­ρα­νο­δρό­μο κλίμακα, ὁδηγώντας σέ αὐ­τήν καί τίς ἄλλες ἀδελφές, τήν πνευ­μα­τική προστασία τῶν ὁποί­ων τῆς ἀνέθεσε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία εἰς ἔτη πολλά, πρός σωτηρία τῶν ψυχῶν καί χαρά καί ἔπαινο τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλη­σίας.