Στους μεγάλους εθνικούς μας οίστρους αρεσκόμαστε να λέμε φουσκώνοντας το στήθος, ότι εμείς οι Έλληνες δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο, με αποκορύφωμα τη δημοκρατία... Καυχώμαστε περήφανα, αλληλοσυγχαιρόμεθα και χτυπάμε ικανοποιημένοι ο ένας τον άλλο στην πλάτη λέγοντας “Μπράβο μας! Γνήσιοι απόγονοι των ενδόξων προγόνων!” Μακάριε, Περικλή, τι καλά που δε ζεις... Απολαμβάνουμε σαν να μας αξίζει την ελευθερία που βρήκαμε, την τραβάμε από τα μαλλιά, την ξεχειλώνουμε, την ταυτίζουμε ανερυθρίαστα με την ελευθεριότητα, ακόμα και με την ασυδοσία. Τώρα, τι σημαίνει πραγματικά η λέξη, είναι αδιάφορο, είναι μόνο για τις σελίδες του Μπαμπινιώτη και του Συντάγματος. Ψιλά γράμματα, ξεπερασμένες οπτικές, βαρετές σχολικές παραδόσεις...
Εντάξει, κανένας δεν είναι τέλειος, όλοι τα έχουμε τα ελαττώματά μας, αλλά είχαμε κι ένα καλό συνήθειο. Εκείνο που εύστοχα ενσωμάτωσαν στο τραγούδι τους κάποιοι κεφάτοι δημιουργοί “Σήμερα χώρια με κατεβασμένη τη μούρη, αγκαλιασμένοι όλοι τότε στις βολές του Καμπούρη, τις διαφορές μας ξεχάσαμε για λίγο με το Γκάλη, το Γιαννάκη … και του Φίλιππα Συρίγου τη φωνή να αντηχεί στη μεγάλη μας στιγμή”. Μπορούσαμε να ενωνόμαστε κάτω από τη λέξη Εθνική, κάτω από τη σημαία με το γαλάζιο, το άσπρο και το σταυρό, κάτω από την πατρίδα. Για τα μεγάλα και σημαντικά... (το μπάσκετ ήταν η αφορμή, η Ελλάδα μας ένωσε).
Τώρα, ούτε αυτό είναι πια δεδομένο, μάλλον το αντίθετο. Το θέμα της ονομασίας της γείτονος, το απέδειξε περίτρανα. Όχι μόνο δεν είμαστε ενωμένοι για τα μεγάλα και σημαντικά, όχι μόνο ξεθώριασε μέσα μας το γαλάζιο και το άσπρο με το σταυρό αλλά λοιδορούμε και όσους επιθυμούν να δείξουν με την άσκηση του συνταγματικού δικαιώματος του συναθροίζεσθαι το αυτονόητο, ότι οι εδώ πάνω είμαστε Έλληνες και αρνούμαστε να παραχωρήσουμε το όνομά μας. Δεν συζητάμε “δημοκρατικά”, απειλούμε με αιματοκύλισμα... Δεν παραθέτουμε επιχειρήματα, μιλούμε για γραφικότητες και καρναβάλια... Δεν δημιουργούμε κοινό μέτωπο ενάντιο στον ξένο σφετεριστή, ρίχνουμε μπογιές στις παρτιτούρες που τραγουδάμε από τα γεννοφάσκια μας... Όσοι πήγαν και όσοι θα πάνε στα συλλαλητήρια δεν είναι πολιτισμένοι ευρωπαίοι δημοκράτες, είμαστε φασίστες, ακροδεξιοί, πατριδολάγνοι, απολιθώματα του παρελθόντος... Μόνο τη λέξη “πατριώτης” αρνούνται πεισματικά να ξεστομίσουν... “Δεν ειναι πόλεμος αυτό που μας βρήκε, ντροπή είναι. Έλληνες να τουφεκάνε Έλληνες...”
Όταν ο Ιμπραήμ αλώνιζε την Πελοπόννησο και κινδύνευε να χαθεί η Επανάσταση, ο Κολοκοτρώνης τριγυρνούσε στα χωριά και φώναζε “Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους”, αν δεν ξανάρχονταν στον αγώνα. Κι αργότερα ομολόγησε πως “Κανέναν δε φοβήθηκα, μόνο τους προσκυνημένους...” Μέγας φασίστας και ο Γέρος, έτσι;... Αλλά τον τιμωρήσαμε κι αυτόν, με καταδίκη εις θάνατον, κι ας ήταν του Κολοκοτρώνη οποιαδήποτε σπιθαμή γης πατούσαμε. Την είχε πληρώσει με το δικό του αγώνα και το αίμα των γιών του...
Κάποτε, κάποιοι έλεγαν “Είμαι Έλληνας” και πέθαιναν. “Τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται”... Τώρα όσοι διαδηλώνουν ειρηνικά ότι “Είμαστε Έλληνες” θωρούνται εθνικιστικά μιάσματα. Τι να πω, είμαι κι εγώ ένα εθνικιστικό μίασμα...Αιδώς, Αργείοι...
Εντάξει, κανένας δεν είναι τέλειος, όλοι τα έχουμε τα ελαττώματά μας, αλλά είχαμε κι ένα καλό συνήθειο. Εκείνο που εύστοχα ενσωμάτωσαν στο τραγούδι τους κάποιοι κεφάτοι δημιουργοί “Σήμερα χώρια με κατεβασμένη τη μούρη, αγκαλιασμένοι όλοι τότε στις βολές του Καμπούρη, τις διαφορές μας ξεχάσαμε για λίγο με το Γκάλη, το Γιαννάκη … και του Φίλιππα Συρίγου τη φωνή να αντηχεί στη μεγάλη μας στιγμή”. Μπορούσαμε να ενωνόμαστε κάτω από τη λέξη Εθνική, κάτω από τη σημαία με το γαλάζιο, το άσπρο και το σταυρό, κάτω από την πατρίδα. Για τα μεγάλα και σημαντικά... (το μπάσκετ ήταν η αφορμή, η Ελλάδα μας ένωσε).
Τώρα, ούτε αυτό είναι πια δεδομένο, μάλλον το αντίθετο. Το θέμα της ονομασίας της γείτονος, το απέδειξε περίτρανα. Όχι μόνο δεν είμαστε ενωμένοι για τα μεγάλα και σημαντικά, όχι μόνο ξεθώριασε μέσα μας το γαλάζιο και το άσπρο με το σταυρό αλλά λοιδορούμε και όσους επιθυμούν να δείξουν με την άσκηση του συνταγματικού δικαιώματος του συναθροίζεσθαι το αυτονόητο, ότι οι εδώ πάνω είμαστε Έλληνες και αρνούμαστε να παραχωρήσουμε το όνομά μας. Δεν συζητάμε “δημοκρατικά”, απειλούμε με αιματοκύλισμα... Δεν παραθέτουμε επιχειρήματα, μιλούμε για γραφικότητες και καρναβάλια... Δεν δημιουργούμε κοινό μέτωπο ενάντιο στον ξένο σφετεριστή, ρίχνουμε μπογιές στις παρτιτούρες που τραγουδάμε από τα γεννοφάσκια μας... Όσοι πήγαν και όσοι θα πάνε στα συλλαλητήρια δεν είναι πολιτισμένοι ευρωπαίοι δημοκράτες, είμαστε φασίστες, ακροδεξιοί, πατριδολάγνοι, απολιθώματα του παρελθόντος... Μόνο τη λέξη “πατριώτης” αρνούνται πεισματικά να ξεστομίσουν... “Δεν ειναι πόλεμος αυτό που μας βρήκε, ντροπή είναι. Έλληνες να τουφεκάνε Έλληνες...”
Όταν ο Ιμπραήμ αλώνιζε την Πελοπόννησο και κινδύνευε να χαθεί η Επανάσταση, ο Κολοκοτρώνης τριγυρνούσε στα χωριά και φώναζε “Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους”, αν δεν ξανάρχονταν στον αγώνα. Κι αργότερα ομολόγησε πως “Κανέναν δε φοβήθηκα, μόνο τους προσκυνημένους...” Μέγας φασίστας και ο Γέρος, έτσι;... Αλλά τον τιμωρήσαμε κι αυτόν, με καταδίκη εις θάνατον, κι ας ήταν του Κολοκοτρώνη οποιαδήποτε σπιθαμή γης πατούσαμε. Την είχε πληρώσει με το δικό του αγώνα και το αίμα των γιών του...
Κάποτε, κάποιοι έλεγαν “Είμαι Έλληνας” και πέθαιναν. “Τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται”... Τώρα όσοι διαδηλώνουν ειρηνικά ότι “Είμαστε Έλληνες” θωρούνται εθνικιστικά μιάσματα. Τι να πω, είμαι κι εγώ ένα εθνικιστικό μίασμα...Αιδώς, Αργείοι...
