Υπεράνω καταγωγής η επιθυμία για τη σημαία;

Του Γιώργου Σ. Χατζηγεωργίου

Ένα debate που δε λέει να τελειώσει απασχόλησε και φέτος την δημοσιότητα. Η συζήτηση για τη Σημαία και ποιος δικαιούται να τη φέρει στις παρελάσεις. Το ερώτημα που δείχνει να ερεθίζει την κοινή γνώμη αφορά τους αλλοεθνείς ή αλλόθρησκους μαθητές. Το θέμα –όπως και τόσα άλλα- τίθεται διχαστικά και στο λάθος πλαίσιο. Το “Έλληνες είναι όσοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας” είναι η προμετωπίδα όσων υποστηρίζουν το δικαίωμα να φέρει τη σημαία όποιος επιθυμεί. (Διότι δεν μπορείς προφανώς να υποχρεώσεις κάποιον να το κάνει). Το επιχείρημα είναι ισχυρό. Γιατί δεν πείθει καθολικά;

Η επιθυμία να φέρεις τη σημαία είναι από μόνη της ένα σημαντικό μπόνους. Ως Έλλην Ορθόδοξος δεν με ενοχλεί να επιθυμεί κάποιος να φέρει την σημαία, ακόμα και στην περίπτωση που είναι Μουσουλμάνος. Διότι το αναμενόμενο θα ήταν να μην θέλει. Όπως εγώ δεν θα ένοιωθα άνετα να είμαι σημαιοφόρος της Ημισελήνου. Το μόνο που έχει σημασία εδώ, είναι να εξασφαλίζεται ότι οι μαθητές έχουν υπ’ όψιν τους την σημασία και τον συμβολισμό του κάθε εορτασμού. Εάν ο φέρων τη Σημαία, ξέρει τη σημασία της τελετής και επιθυμεί να συμμετέχει, εμένα αυτό μου είναι αρκετό. Αν ο αλλόθρησκος επιθυμεί να κουβαλήσει το Σταυρό πάνω από το κεφάλι του, με κολακεύει. 

Το ερώτημα λοιπόν είναι αν το εκπαιδευτικό μας σύστημα εξασφαλίζει το σωστό πλαίσιο. Αν όντως γαλουχεί ελληνόψυχους κατά το πλείστον πολίτες, που επιθυμούν συνειδητά να φέρουν την Ελληνική σημαία και το θεωρούν τιμή τους. Αν πράγματι δηλαδή επιτρέπει στους μαθητές να “μετέχουν της ελληνικής παιδείας”. Η αποδυνάμωση αυτής της αμφιβολίας στην κοινή γνώμη, θα αποδυνάμωνε αντιστοίχως και τις αντιδράσεις.