Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος είναι ένα ιταλικό Σπαγκέτι Γουέστερν παραγωγής 1966, σκηνοθετημένο από τον Σέρτζιο Λεόνε, με πρωταγωνιστές τον Κλιντ Ίστγουντ, τον Λι Βαν Κλιφ και τον Ίλαϊ Γουάλας στους αντίστοιχους ρόλους και με την ξεχωριστή μουσική του
Ενιο Μορικόνε. Μία ταινία που σίγουρα συγκίνησε και συγκινεί και δικαιολογημένα ακόμη.
Θαυμαστής της φαίνεται πως είναι ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας μας. Πώς να εξηγηθεί άλλωστε ότι για παράδειγμα ξεχωρίζει τους καπιταλιστές σε «καλούς» και «κακούς» και προσπαθεί μάλιστα μαζί με την κυβέρνηση του να μας πείσει γι’ αυτό;
Όταν ακούμε και γράφεται από στελέχη της κυβέρνησης και φιλικά έντυπα να κάνουν λόγο για «κανονικές εταιρείες που κάνουν πραγματικές επενδύσεις και όλες οι άλλες αποκαλούν “επένδυση” μόνο ό,τι τις συμφέρει, προσβλέποντας στο εύλογο κέρδος, δηλαδή κάνουν “αρπαχτές”», αναρωτιόμαστε αν μπορεί να υπάρχουν καπιταλιστικές επιχειρήσεις που «επενδύουν» με άλλα κριτήρια πέρα από το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους!
‘Η ακόμα, λες και οι εταιρείες που «σέβονται τους νόμους του κράτους» και «τιμούν τις συμβάσεις που έχουν υπογράψει» και άλλες που όχι, δεν εκμεταλλεύονται και οι μεν και οι δε επίσης άγρια τους εργαζόμενούς τους.
Τα παραπάνω φυσικά δεν συμβαίνουν και δεν μπορούν να συμβούν στον καπιταλισμό, γιατί η εκμετάλλευση, («ραφιναρισμένη» ή μη, με ταμπέλες περί «κοινωνικής ευθύνης» κ.α) του ανθρώπου αλλά και της φύσης είναι στο DNA του συστήματος.
Ναι, θα πείτε για «ξύλινη γλώσσα», όμως η πραγματικότητα κάθε άλλο παρά ξύλινη είναι και η περιγραφή της δεν χωρά ούτε στα πιο ευφάνταστα σενάριο του Χόλυγουντ.
Χρόνια τώρα χτίζεται αυτός ο μύθος. Όπου δήθεν υπάρχουν λύκοι που γίνονται αρνιά, όπου υπάρχουν μεγαλοκαρχαρίες που αν και κακοί μας προκαλούν συμπάθεια όπως ο Ιλάι Γουάλας στην παραπάνω ταινία, ενώ ο πρωθυπουργός στο ρόλο του … Κλιντ Ίστγουντ τα βάζει με τον άσχημο στηριζόμενος όμως στον κακό…
Όμως η ασχήμια είναι γενικευμένη στην κοινωνία μας. Και όσο μεγαλώνουμε καλό θάναι να μην μπερδεύουμε τη ζοφερή πραγματικότητα με τον κινηματογράφο.
Φυσικά μπορούμε παράλληλα για τον αγώνα επιβίωσης που δίνουμε, παράλληλα με τον αναγκαίο συλλογικό αγώνα που πρέπει να δώσουμε ενάντια σε όλους τους «καλούς, τους κακούς και τους άσχημους» να βλέπουμε και ταινίες που έχουν πραγματικά κάτι να μας διδάξουν όπως ο «ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ» ή αν πάλι δεν θέλουμε να ξεφύγουμε από τα γουέστερν ταινίες άλλες όπως π.χ «ΠΑΝΤΣΟ ΒΙΛΛΑ»…
.jpg)
