Αρχιερατική θεία λειτουργία στο Πολυδένδρι

Την Τετάρτη 9 Αυγούστου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας ιερούργησε στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου στο χωριό Πολυδένδρι επί τη μνήμη του περάσματος του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού από το χωριό αλλά και την μνήμη του Αγίου Νικολάου Κοκοβίτη ο οποίος μαρτύρησε το 1822 στον Χαλασμό της Νάουσας και καταγόταν από το Πολυδένδρι. Δίπλα στο Ναό βρίσκεται το δένδρο κάτω από το οποίο ο Άγιος Κοσμάς κήρυξε προς τον πιστό λάο και τοποθέτησε σιδερένιο σταυρό ο οποίος βρέθηκε πριν μερικά χρόνια. Πλήθος πιστών προσήλθε για να ασπαστεί τον σταυρό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού καθώς και του Ιερού Λειψάνου για να λάβει την ευλογία του Σεβασμιωτάτου.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία:

Ἀνάμεσα στά στοιχεῖα γιά τά ὁποῖα ἐγκωμιάζεται ἕνας τόπος, σύμφωνα μέ τούς διδασκάλους τῆς ρητορικῆς, εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού γεννήθηκαν σέ αὐτόν τόν τό­πο ἤ ἄφησαν ἐκεῖ τό ἴχνος τῆς πα­ρου­σίας τους. Καί αὐτοί εἶναι πού ἀναδεικνύουν μικρούς καί ἄση­μους τόπους σέ σπουδαίους καί σε­βαστούς σέ ὅλο τόν κόσμο· εἶναι αὐ­τοί πού γράφουν τό ὄνομά τους στό βιβλίο τῆς Ἱστορίας καί σέ ὁρι­σμένες περιπτώσεις καί στή βίβλο τοῦ οὐρανοῦ.

Καί αὐτό ἀκριβῶς συμβαίνει, ἀδελ­φοί μου, καί μέ τό Πο­λυ­δέν­δρι, μέ τόν εὐ­λογημένο αὐτό τόπο πού ἔχει συνδέσει τό ὄνομά του μέ δύο ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ἅγιο ἱερομάρτυρα καί ἰσα­πό­στολο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, ὁ ὁποῖος ἦρθε ἐδῶ σέ χρόνια δύσκολα καί κήρυξε τό Εὐαγγέλιο γιά νά ἐνι­σχύσει καί νά στηρίξει τούς πατέ­ρες μας στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί στήν ἐλπίδα γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Γένους, καί ἔκανε πολλά θαύματα, μερικά ἀπό τά ὁποῖα καί ἐδῶ στό χωριό σας, ἀλλά καί τόν νεομάρ­τυρα ἅγιο Νικόλαο τόν Κοκοβίτη, πού θυσίασε τή ζωή του γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ στή Νάουσα καί ἀξιώθηκε νά δοξασθεῖ ἀπό τόν Θεό μέ θαυμαστά σημεῖα καί γε­γο­νότα.

Δέν ἀρκεῖ ὅμως νά καυχώμεθα γιά τούς ἁγίους, νά καυχώμεθα γιατί ἦταν συμπολίτες μας ἤ γιατί ἁγίασαν τόν τόπο μας μέ τήν πα­ρουσία τους. Θά πρέπει καί νά δι­δασκόμεθα ἀπό αὐτούς, ἀπό τήν ἁγία ζωή καί τό μαρτύριό τους. Καί τί μᾶς διδάσκουν οἱ δύο ἅγιοι, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί ὁ ἅγιος νεομάρτυς Νικόλαος;

Μᾶς διδάσκουν, ἀδελφοί μου, ὅτι γιά νά ἐπιτύχει κανείς τήν ἁγιό­τη­τα ἀλλά καί κάθε στόχο στή ζωή του δέν ἀπαιτεῖται νά εἶναι σπου­δαῖος καί ἐπιφανής καί διάσημος. Δέν χρειάζεται ὁπωσδήποτε ὑλι­κά μέσα, ἰσχυροί προστάτες καί δια­συν­δέσεις. Χρειάζεται νά ἔχει κα­νείς πίστη, νά ἔχει ζῆλο καί νά ἔχει ἀγάπη γιά αὐτό τό ὁποῖο ἐπι­διώκει καί θέτει ὡς σκοπό τῆς ζω­ῆς του.

Ἕνας ἁπλός καί ταπεινός ἄνθρω­πος ἦταν ὁ ἅγιος νεομάρτυς Νικό­λαος. Δέν ἦταν οὔτε θεολόγος, οὔ­τε κληρικός, οὔτε μοναχός. Καί ὅμως ὅταν βρέθηκε μπροστά στό βῆμα τοῦ δικαστοῦ, στό Κιόσκι τῆς Ναούσης, ἤξερε τί ἤθελε νά πεῖ καί τί ἤθελε νά κάνει: νά ὁμολο­γήσει τήν πίστη του στόν Χριστό, νά μήν ὑπολογίσει τή ζωή του πα­ρα­συρόμενος ἀπό τίς ψεύτικες ὑπο­­­σχέσεις τοῦ Τούρκου πασᾶ καί ἀρνηθεῖ τόν Χριστό. Καί ἔτσι προσ­τέθηκε στή χορεία τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας καί συγ­καταρι­θμή­θηκε στούς ἐκλε­κτούς τοῦ Χριστοῦ, αὐτούς, πού ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὑποσχέ­θηκε, θά τούς ὁμολο­γήσει ἐνώ­πι­ον τοῦ Πατρός του τοῦ ἐν οὐ­ρα­νοῖς.

Ἀλλά καί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτω­λός, καί αὐτός ἦταν ἕνας ἁπλός ἱε­ρο­μόναχος, πού μπορεῖ νά εἶχε σπου­δάσει στήν τότε Ἐκκλησιαστική Σχολή τῆς Ἀθωνιάδος στό Ἅγιο Ὄρος, ἀλλά δέν διέθετε οὔτε τά πρακτικά μέσα οὔτε τήν ὑποστήριξη οὔτε τά χρή­ματα γι᾽ αὐτόν τόν μεγάλο ἄθλο πού ξεκίνησε, τίς περιοδεῖες του σέ ὅλο τόν τουρκοκρατούμενο ἑλ­λα­δικό χῶρο μέ σκοπό νά διδάξει τούς ὑποδούλους Ἕλληνες τό Εὐ­αγ­­γέλιο τοῦ Χριστοῦ, νά τούς ἐνι­σχύσει τήν πίστη καί νά τούς το­νώσει τήν ἐθνική συνείδηση, ἐπι­τυγχάνοντας πολύ περισσότερα ἀπό ὅσα ἐπέτυχαν ἴσως οἱ περί­φημες σχο­λές τῆς ἐποχῆς του καί ὅλοι οἱ ἄλλοι μεγάλοι διδάσκαλοι τοῦ Γέ­νους. Ἐπέτυχε νά ἀφυπνίσει τόν Ἑλ­ληνισμό καί νά τόν στηρί­ξει στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί στήν Ἐκ­κλη­­σία, ὥστε σύντομα νά μπο­ρέσ­ει νά διεκδικήσει τήν ἀπαλ­­λα­γή του ἀπό τόν δυσβά­στα­κτο τουρ­κι­κό ζυγό. Ἐπέτυχε, γιατί εἶχε ζῆ­λο καί ἀγάπη γι᾽αὐτό πού εἶχε θέ­σει ὡς σκοπό τῆς ζωῆς του. Ἐπέ­τυ­χε, γιατί ἐργάσθηκε μέ αὐ­το­θυσία, χωρίς νά ὑπολογίσει τόν κόπο, χωρίς νά ὑπολογίσει τόν ἑαυ­τό του, καί ἀξιώθηκε νά μαρ­τυ­ρήσει γιά τόν Χριστό καί νά τι­μᾶται καί ὡς ἱερομάρτυς καί ὡς ἰσα­πό­στο­λος.

Ἀδελφοί μου, ἀντίθετα ἀπό ὅ,τι νομίζουμε συνήθως, τά μεγάλα ἔρ­γα δέν εἶναι μόνο γιά τούς λί­γους καί τούς μεγάλους, εἶναι γιά ὅ­λους μας. Αὐτό μᾶς διδάσκουν οἱ δύο ἅγιοι πού τι­μοῦ­με σήμερα, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί ὁ ἅγιος Νι­κό­λα­ος ὁ Κοκοβίτης μέ τήν ἁγία ζωή τους καί τό μαρτύριό τους. Καί ἐπειδή τό μεγαλύτερο καί σπου­­δαιότερο ἔργο πού ἔχουμε ὅλοι μας νά ἐπιτελέσουμε στή ζωή μας εἶναι νά φθάσουμε στήν ἁγιό­τητα καί νά ἐπιτύχουμε τή σωτη­ρία μας, ἄς ἐρ­γαζόμαστε γι᾽αὐτήν μέ ζῆλο, μέ ἐπιμονή, μέ πίστη καί μέ ἀγάπη στόν Θεό, χωρίς νά ὑπο­λογίζουμε τόν κόπο καί τίς θυσίες πού ἀπαιτοῦνται, ὅπως ἔκαναν οἱ δύο ἅγιοι γιά τούς ὁποίους καυχώ­μεθα, διότι ὁ ἕνας ἀπό αὐτούς, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, πέρασε ἀπό αὐτόν τόν τόπο, ἔμεινε στή Μονή τοῦ Προ­δρόμου, ξεσήκωσε, θά ἔλεγα, ὅλους τούς πιστούς καί ἰδιαίτερα τούς μοναχούς στά μοναστήρια τῆς περιοχῆς μας, μέχρι πού ἦρθε ὁ χρόνος ἐκεῖνος πού ἀπετίναξαν τόν βαρύ τουρκικό ζυγό, ὁ ὁποῖος τούς ταλαιπωροῦσε ἐπί αἰῶνες· καί ὁ ἄλλος, ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Κοκοβίτης, εἶναι ἕνα τέκνο αὐτοῦ τοῦ κηρύγματος τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ· ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα ὁμολόγησε τήν ἀγάπη του καί γιά τόν Χριστό καί γιά τήν πατρίδα.

Ἄς κάνουμε καί ἐμεῖς τό κα­θῆ­κον μας, «ἕκαστος ἐφ᾽ ᾧ ἐτάχθη», ὁμολογώντας πάντοτε τόν Χριστό καί ἔχοντας πάντοτε κατά νοῦ αὐ­τό πού λέει ὁ Κύριος· «τούς δο­ξά­ζοντάς με ἀντιδοξάσω», οὕτως ὥστε νά φανοῦμε καί ἐμεῖς ἀντά­ξιοι αὐτῶν τῶν ἁγίων οἱ ὁ­ποῖοι ἐτίμησαν καί τόν Χριστό ἀλλά καί τήν Ἑλλάδα.

Εἴθε νά μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός τῶν πρεσβειῶν τους, ἐφό­σον καί ἐμεῖς ἀποδει­χθοῦ­­με γνή­σια τέκνα αὐ­τῶν τῶν μεγάλων ἁγί­ων καί νεο­μαρ­τύρων.