Ειδικό αφιέρωμα για το κυνήγι στην Ημαθία έκανε η εφημερίδα «Έθνος». Διαβάστε την αφηγηματική περιγραφή κατά την διάρκεια δύο κυνηγων στο Βέρμιο: «Ηταν εκεί γύρω στα μέσα του Δεκέμβρη, λίγο πριν αρχίσουν τα βαριά χιόνια. Καιρός θαυμάσιος, γουρουνοκαιρός. Θερμοκρασίες γύρω στους
δέκα βαθμούς το μεσημέρι και λίγο πάνω από το όριο της παγωνιάς στο ξημέρωμα. Υγρασία παντού και ιχνηλασία χωρίς προβλήματα. Ενα όμορφο Σαββατοκύριακο στο Βέρμιο, που τώρα, τις τελευταίες μέρες του Φλεβάρη, φαντάζει τόσο νοσταλγικά. Ο Αντώνης και ο Νίκος, δύο φίλοι καρδιακοί από την Αθήνα, ανέβηκαν ξημερώματα για κυνήγι αγριογούρουνου στα ψηλά του Βερμίου.
Αλλά, ας αφήσουμε τα πολλά κι ας πάμε στην ουσία. Το Σάββατο ήταν μία από αυτές τις μέρες που ξεχνάς εύκολα κυνηγετικά, ακόμη και την επομένη βδομάδα. Εννοώ ότι στο κυνήγι του αγριογούρουνου δεν είναι όπως στα πουλιά, ας πούμε, που μπορεί να θυμάσαι μια φέρμα δεκαετίες, ακόμη και αν το πουλί χάθηκε από την κάννη. Η Κυριακή όμως ήταν πραγματικά μια γεμάτη μέρα. Ο Νίκος, λιγότερο έμπειρος, μπήκε σαν βοηθός του αρχηγού, με καθήκον την οδήγηση κυρίως στα κακοτράχαλα βουλεβάρτα του Βερμίου και ο Αντώνης, μαζί μου, στο διπλανό καρτέρι. Η γρήγορη μετακίνηση, ειδικά των έμπειρων κυνηγών, είναι από χρόνια η πεμπτουσία του κυνηγίου, ειδικά σε περιοχές όπου είναι αδύνατον να καλυφθούν όλες οι πιθανές διαβάσεις των αγριογούρουνων. Από το πρωί στην ιχνηλασία, φάνηκε ξεκάθαρα το καπρί, όπως και ένα κοπάδι μικρό. Κατά την προσφιλή συνήθεια του αρχηγού, η παγάνα μπαίνει πάντα στο μοναχικό καπρί. Αλλά ας πάρουμε την αφήγηση με ρέγουλα. Είμαστε επτά καρτέρια, πάνω σε έναν φαρδύ χωματόδρομο. Μπροστά μας έχει μεγάλα ανοίγματα στα πουρνάρια, περίπου 30-40 τετραγωνικών μέτρων το καθένα, σε ακτίνα βολής μονόβολου, αλλά ακόμη και δραμιών. Η γης, νωρίς το μεσημέρι, είναι πια λασπωμένη, είμαστε πολύ μακριά από κατοικημένη περιοχή, μαντριά κ.λπ. Εγώ είμαι το πρώτο καρτέρι από δεξιά και ο Αντώνης το δεύτερο.
Οι πιθανότητές μου σ’ αυτά τα δύο καρτέρια, που έχω καθίσει συνολικά 18 Τετάρτες, να περάσει από εκεί αγριογούρουνο, είναι ελάχιστες. Και το λέω με δεδομένο ότι 18 Τετάρτες εκεί τα προηγούμενα χρόνια δεν πέρασε ποτέ γουρούνι. Ειδικά από το ακριανό, το δικό μου, που είναι και μεγάλη ανοιχτωσιά. Αλλά στο κυνήγι μη λες ποτέ, ποτέ... Βγήκε το καπρί όμορφα και ακόμη πιο όμορφα πήγε σε ένα από τα μεσαία καρτέρια. Αλλά... ακόμη πιο όμορφα πήδηξε δίπλα από το καρτέρι, παρόλο που πρόλαβε ο καρτεριτζής να ρίξει δύο βιαστικές τουφεκιές. Με τα σκυλιά μακριά, το πανέξυπνο και πολύ ευέλικτο νεαρό καπρί βγήκε χωρίς καν κιχ, αθόρυβα, και πήδηξε τον δρόμο. Τα σκυλιά φάνηκαν τρία λεπτά μετά και πήδηξαν φυσικά και αυτά.
Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις νυχτώνεις στο βουνό ψάχνοντας τα σκυλιά. Αν όμως έχεις μάστορα αρχηγό και ισάξια σκυλιά... τω απροσίτω προσάγει... που λέει και το επίκαιρο εκείνων των ημερών τροπάριο. Γίνεται αυτό που κανένας δεν περιμένει.. Μετά από σαράντα λεπτά δίωξης το γουρούνι γυρνάει κυνηγημένο άγρια πια και από κοντά. Μπαίνει από σπάνια φυλασσόμενη διάβαση, μέσα στην παγάνα. Ξανά στήσιμο, ξανά τα αυτιά τεντωμένα και τις αισθήσεις στο κόκκινο. Εδώ θα πρέπει να πω ότι μία αίσθηση χρειάζεται ο γουρουνοκυνηγός, μία και μοναδική. Την ακοή. Ολα τα άλλα έρχονται δεύτερα. Δεν πα να είσαι πρωταθλητής σκοποβολής, αν δεν το ακούσεις , πολλές φορές, θα το καταλάβεις όταν είναι πια αργά. Πρέπει να το ακούσεις να έρχεται, πριν σ’ ακούσει αυτό.
Το 'χω γράψει χιλιάδες φορές, τα γουρούνια τουφεκίζονται από αυτούς που ακούν πρώτα και μετά βλέπουν. Αυτοί που βλέπουν και μετά ακούν, τουφεκίζουν συνήθως πουρνάρια, βελανιδιές, σκύλους, όχι πάντως αγριογούρουνα. Και όπως είπα, ποτέ μη λες ποτέ στο κυνήγι. Το ακούω να κατεβαίνει από ψηλά, στην αρχή σφαίρα, μετά πιο μαλακά και μετά χάνεται ο θόρυβος. Εχω οπτική επαφή με τον Αντώνη, τη στιγμή που ακούγεται η φωνή του αρχηγού, από μακριά. «Ερχεται, σηκώστε το όπλο, έρχεται...». Απόλυτη ησυχία, τα σκυλιά ακούγονται πολύ μακριά, όμως με κατεύθυνση το σημείο μας. Βλέπω τον Αντώνη να σημαδεύει, αλλά φυσικά δεν βλέπω τι σημαδεύει. Ακούγεται ένα λυτρωτικό μπαμ. Τώρα, βλέπω το καπρί πεσμένο. Ακούω άλλες δύο τουφεκιές. Δεν είδα που βγήκε, πώς βγήκε, άκουσα όμως τα μπαμ. Ακούω τον αρχηγό να ρωτάει από μακριά «τι έγινε;». Τα σκυλιά δεν έφτασαν ακόμη. Τέλος, λέω, τέλος, το πήρε ο Αντώνης. Αρχίζει τα μπράβο. Ετσι μια ζωή, όλοι οι αρχηγοί, τα ίδια. Πιστεύω όμως ότι εκείνη την ημέρα, έτσι όπως μας έπαιξε στην αρχή το καπρί, πίστεψε ότι θα το χάσουμε.
Ο Αντώνης πλησιάζει το νεαρό καπρί ήρεμα.
ΣΩΤΗΡΗΣ & ΑΘΗΝΑ ΔΗΜΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
Πηγή: ethnos.gr
.jpg)
