Θεσσαλονίκη υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία ημιδιαμονής, που πολλά από αυτά είναι γνωστά για την πελατία που μαζεύουν. Παράνομα ζευγάρια, ζευγάρια που δεν έχουν δικό τους χώρο και άλλες περιπτώσεις χρησιμοποιούν αυτά τα ξενοδοχεία για λίγες ώρες και «επιστρέφουν» στην καθημερινότητα τους. Ο ρεσεψιονίστ, ξενοδοχείου ημιδιαμονής στη Θεσσαλονίκη, μας διηγήθηκε τις καλύτερες ιστορίες του και μίλησε για τα βράδια που περνάει στη δουλειά.«Δουλεύω τρία χρόνια στο ξενοδοχείο αυτό. Περισσότερο βλέπεις μεγαλύτερους ανθρώπους, γιατί οι νέοι βολεύονται σε κανένα αυτοκίνητο, αφού δεν έχουν λεφτά για να πληρώσουν δωμάτιο. Στην αρχή σε αυτή τη δουλειά, σου φαίνονται όλα παράξενα. Ξέρεις ότι ο κόσμος απατάει τους συντρόφους του, αλλά δεν σου πάει το μυαλό». Όσο για τις «απαγορεύσεις» που έχουν στο ξενοδοχείο είναι συγκεκριμένες. «Είναι στην κρίση του κάθε υπαλλήλου γενικά. Αλλά δεν δίνουμε δωμάτιο σε ανθρώπους που έχουμε δώσει ήδη μια φορά και έχουν αφήσει το δωμάτιο πολύ χάλια. Δεν δίνεις σε ανθρώπους που είναι υπερβολικά πιωμένοι, σε ανήλικους, σε αλλοδαπούς χωρίς χαρτιά και σε περισσότερα από δυο άτομα για λίγη ώρα».
Η Βέροια, η Ουκρανέζα και το ξύλο που βγήκε από τον Παράδεισο...
«Κατά τις 2:00 το βράδυ, έρχεται ένα αμάξι από την πίσω πόρτα. Χτυπάει το κουδούνι ένας άντρας, μπαίνει μέσα και μου ζητάει ένα δωμάτιο για διανυκτέρευση. Μου δίνει την ταυτότητα, περνάω τα στοιχεία και φεύγει στο δωμάτιο. Μετά από μια ώρα, έρχεται μια γυναίκα κλαμένη στη reception και φωνάζει «πάρε μου την αστυνομία, θα του κάνω μήνυση». Ο άνδρας που μου ζήτησε το δωμάτιο, έρχεται και της ζητάει να πάνε στο δωμάτιο να μιλήσουν, τελικά την ψήνει και την παίρνει πάλι μέσα. Ύστερα από μια ώρα έρχεται πάλι ο τύπος μόνος του και μου λέει «δεν τα βρήκα τελικά με την κοπέλα, να σε πληρώσω να φύγουμε». Μετά από αυτό, υπολογίζω ότι έχουν φύγει μαζί και το ξενοδοχείο ότι είναι άδειο. Ξαφνικά βλέπω, ανοίγει η πόρτα και μου κάνει φοβερή εντύπωση για το ποιος μπορεί να είναι. Είναι πάλι η ίδια γυναίκα κλαμένη αλλά αυτή την φορά ήταν λίγο πρησμένη από το ξύλο. Προσπάθησα να καταλάβω τι έχει, αλλά δεν μπορούσα γιατί έκλαιγε και έτρεμε. Μου ζητούσε μόνο λίγο να κάτσει και για 10 λεπτά απλά έκλαιγε. Την κέρασα ένα πότο να χαλαρώσει λίγο και μετά μου διηγήθηκε την ιστορία τους. Τα είχαν εδώ και 10 χρόνια. Η γυναίκα ήταν χωρισμένη με παιδιά στην Ουκρανία, ο άντρας δεν ήταν παντρεμένος. Παλαιότερα την είχε δείρει τόσο πολύ που την έστειλε στο νοσοκομείο. «Τότε φταίτε εσείς, που φάγατε ξύλο την πρώτη φορά και καθίσατε» της είπα. Αυτή μου απάντησε «ε, εντάξει, νομίζει ότι έχει λεφτά και είναι κάποιος. Αλλά εγώ τον αγαπάω». Εδώ και χρόνια, η γυναίκα έρχεται από την Βέροια μόνο και μόνο για αυτόν. Οι γονείς του δεν την θέλουν, γιατί αυτός είναι 5 χρόνια μικρότερος από αυτήν (40 χρονών αυτή, 35 αυτός). Έτσι, για 10 χρόνια συναντιούνται κρυφά και την δέρνει… Τελικά, της έδωσα το δωμάτιο να περάσει την βραδιά, αφού ήταν πληρωμένο και είπε ότι δεν θα τον ξανά δει πότε και ότι θα φύγει στην Ουκρανία. Δεν τους ξανά είδα από τότε… Σοκαρίστηκα με αυτή την ιστορία, γιατί είδα μια γυναίκα δαρμένη και έκλεγε ασταμάτητα. Είσαι σε ένα ξενοδοχείο μόνος και σκέφτεσαι μήπως και είναι στημένο όλο αυτό για απώτερους σκοπούς».
