- Της γιαγιάς σου του απαντώ, γιατί σήμερα έχω τα νεύρα μου. Και ξαφνικά περνάει από μπροστά μου ένα νιμού δύο μέτρα. Μια σέξι Βεροιώτισσα με μπαλκόνια που βλέπεις μέχρι τη Νάουσα. - Συγνώμη κύριε «Αλέφαντε» μου λέει για την φωνή μου, είμαι λίγο βραχνιασμένη. - Θες να σου δώσω τίποτα μαλακό για τον λαιμό; Της απάντησα! Και επανέρχομαι στον αρχικό μου προβληματισμό. Και στο φινάλε τι είμαστε; Ένα κηδειόχαρτο στην Μητροπόλεως! Έβλεπα στις φωτογραφίες της κολώνας, μερικούς Βεροιώτες, κάποιους γνώριζα, κάποιους άλλους όχι, που ήρθαν, έζησαν και έτσι ξαφνικά έφυγαν από την ζωή. Τόσο απλά. Και τι απομένει; Ένα χαρτί επάνω στην κολώνα. Για αυτό, φίλοι μου γλεντήστε την ζωή και αφήστε την μιζέρια και την γκρίνια. Η ζωή είναι πολύ μικρή και θα πρέπει να την χαιρόμαστε συνέχεια. Δεν είναι το παν τα χρήματα και μην ακούω μ@λ@κιες του τύπου δεν έχουμε λεφτά, δεν μπορούμε να πληρώσουμε φόρους κτλ. Παίξε την μπαλίτσα της ζωής σου και πέρνα καλά. Έστω και με τα λίγα. Υπάρχει πολύ δυστυχία τριγύρω μας. Να χαμογελάτε και να λέτε δόξα το Θεό που έχουμε την υγεία μας!
