O Ημαθιώτης καλλιτέχνης Χρήστος Νικολόπουλος ξεκίνησε να ασχολείται με την μουσική και την νύχτα πολύ μικρός. Ο πατέρας του δεν φοβόταν τη νύχτα στην Αθήνα για ένα παλικαράκι 17 χρονών τότε; «Έτρεμε. Το μπουζούκι ήταν τότε κακόφημο όργανο. Μπουζούκι ίσον αλήτης. Αφού μέσα στον φόβο του μου είχε πει: «Τι πας να κάνεις; Αλήτης θα γίνεις;»
Πείστηκε όμως για το πάθος μου. Μου έδωσε 200 δραχμές και μου ανέφερε δυο πράγματα: «Να είσαι πάντα τίμιος και να κυνηγήσεις τη δουλειά σου». Ύστερα από 1.800 τραγούδια που έγραψα είμαι ήρεμος ότι τον δικαίωσα. Όταν ήρθα στην Αθήνα, του τηλεφωνούσα συχνά και του έλεγα «αυτό κατάφερα, πατέρα» κι εκείνος μου απαντούσε: «Μπράβο, αγόρι μου». Ήταν πολύ στοργικός και συναισθηματικός» τόνισε στην «Espresso».
Πείστηκε όμως για το πάθος μου. Μου έδωσε 200 δραχμές και μου ανέφερε δυο πράγματα: «Να είσαι πάντα τίμιος και να κυνηγήσεις τη δουλειά σου». Ύστερα από 1.800 τραγούδια που έγραψα είμαι ήρεμος ότι τον δικαίωσα. Όταν ήρθα στην Αθήνα, του τηλεφωνούσα συχνά και του έλεγα «αυτό κατάφερα, πατέρα» κι εκείνος μου απαντούσε: «Μπράβο, αγόρι μου». Ήταν πολύ στοργικός και συναισθηματικός» τόνισε στην «Espresso».