με την ομάδα προσφύγων που φιλοξενούνται στο παρακείμενο 722 στρατόπεδο. Το σφύριγμα της λήξης βρήκε τις δύο ομάδες ισόπαλες με 4-4, αλλά μάλλον κανείς δεν κρατούσε σκορ.
Το δοκιμαστικό ματς
Η ιδέα ανήκε στον Νίκο Λιολιόπουλο, αγρότη από τη Μελίκη Ημαθίας, ο οποίος το τελευταίο διάστημα επισκέπτεται καθημερινά τον καταυλισμό προσφέροντας εθελοντικά βοήθεια. Στο κέντρο φιλοξενίας της Αλεξανδρείας ζουν 800 άνθρωποι, εκ των οποίων τα 300 είναι παιδιά. «Σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία να έβγαιναν στο γήπεδο δίπλα να έπαιζαν μπάλα, να έπαιζαν λίγο σαν παιδιά», λέει ο ίδιος στην «Κ». Πριν από τον αγώνα με τον Μεγαλέξανδρο, οργάνωσε ένα δοκιμαστικό ποδοσφαιρικό ματς με το παιδικό τμήμα του ΠΑΟΚ Αλεξανδρείας, τον σύλλογο του συνοικισμού Αγίου Γεωργίου, που απαρτίζεται από παιδιά Ρομά. «Ζήσαμε πολύ δυνατές στιγμές, τα παιδιά των Σύρων να παίζουν με τρύπια παπούτσια ή χωρίς παπούτσια. Ομως πήγε πολύ καλά, τα προσφυγόπουλα το καταχάρηκαν. Επέμεναν μετά να ξαναπαίξουν, έτσι σκέφτηκα να διοργανώσουμε κάτι ακόμα πιο μεγάλο, με την τοπική ομάδα».
Στο ματς της Μεγάλης Τετάρτης καλύτερος παίκτης από την ομάδα των προσφύγων αναδείχθηκε ο 22χρονος Χασάν, που έβαλε τρία γκολ. Διόλου τυχαίο. Στην πατρίδα του τη Συρία ήταν παίκτης της Φουτούα, ομάδας της Α΄ κατηγορίας. Σταμάτησε το ποδόσφαιρο μόλις ξέσπασε ο πόλεμος, οπότε και αναγκάστηκε να μεταναστεύσει για να σωθεί. Πέρασε από την Τουρκία στην Ελλάδα, με στόχο να φτάσει στη Γερμανία. «Το όνειρό μου θα ήταν να παίξω μπάλα σε επαγγελματικό επίπεδο εκεί», ανέφερε στον Νίκο.
Τον αγώνα παρακολούθησαν και οι ξένοι εθελοντές που βρίσκονται στην Αλεξάνδρεια, καλύπτοντας σε μεγάλο βαθμό τα τεράστια κενά της πολιτείας. «Ηταν πολύ σημαντικό για το ηθικό των παιδιών και όλων των προσφύγων του καταυλισμού», λέει στην «Κ» η κ. Σάρα Γκρίφιθ από την Αγγλία, που συμμετέχει στην πρωτοβουλία Refugee Support, έχοντας στήσει μεταξύ άλλων κατάστημα με είδη πρώτης ανάγκης που διανέμονται δωρεάν στον πληθυσμό. Ηρθε για πέντε ημέρες στην Ελλάδα, αλλά κλείνει πια δύο μήνες εδώ. Η κ. Γκρίφιθ είναι ειδικευμένη στη διαχείριση κρίσεων έπειτα από φυσικές καταστροφές, έχοντας εργαστεί μεταξύ άλλων στη Σρι Λάνκα και στις Φιλιππίνες, αναχαιτίζοντας τις επιπτώσεις από τσουνάμι και σεισμούς. Τίποτα όμως δεν την είχε προετοιμάσει για όσα αντικρίζει στη χώρα μας. «Μόλις σήμερα, βλέποντας την κατάσταση στον καταυλισμό, έβαλα τα κλάματα. Οι σκηνές κολυμπάνε στο νερό εξαιτίας της νεροποντής, οι άνθρωποι είναι σε απελπισία. Θέλησαν να ξεφύγουν από τη βία στις χώρες τους και να βρουν ένα ασφαλές καταφύγιο στην Ευρώπη, όμως ζουν μια ακόμα τραγωδία. Εχω δει ανθρώπους να πεθαίνουν στη δουλειά μου, αλλά αυτά που βλέπω εδώ είναι απλώς τραγικά. Ανθρωποι μέσα στο κρύο και στην υγρασία, μέσα στις λάσπες, με τα υπάρχοντά τους, τις κουβέρτες, όλα κατεστραμμένα από το νερό...».
«Σαν να είναι μάνα του»
Ο Νίκος Λιολιόπουλος θυμάται τη Σάρα να τρέχει να βοηθήσει ένα παιδί που κατέρρευσε προχθές μέσα στις λάσπες «σαν να είναι μάνα του». «Δεν ξέρω τι θα κάναμε χωρίς αυτούς. Το κράτος είναι ανύπαρκτο, το ίδιο και ο δήμος, ο κόσμος έφερε στην αρχή τρόφιμα και ρούχα, αλλά πια εξαφανίστηκαν λες και βγήκαν από την υποχρέωση»...
Πηγή: kathimerini.gr
