Παραμιλάει η Αθήνα με τον μεγάλο Βεροιώτη ροκά!

ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΤΟΝ ΑΠΟΘΕΩΣΑΝ ΣΤΟ GAGARIN
Ένα μόλις χρόνο μετά το τελευταίο του album «Στον Διπλανό Ουρανό», o Βεροιώτης τραγουδιστής Παύλος Παυλίδης παρέα με τους Β -Movies κυκλοφορεί την έκτη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο «Μια Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο» από την Inner Εar.
Αυτό αποτελεί και την αφορμή για την επιστροφή του στο Gagarin 205 Live Music Space την Παρασκευή 8 και το Σάββατο 9 Απριλίου. Η πρώτη μέρα των συναυλιών ξεκινά με τις πόρτες να ανοίγουν στις 9 και τον Παύλο με τους B-movies να μας υποδέχονται στις σκηνή λίγο μετά τις δέκα και μισή. Ο ζεστός χώρος του Gagarin 205 είναι όσο γεμάτος έπρεπε ώστε να μην νιώθεις ασφυκτικά, ενώ οι ορκισμένοι φαν του Παύλου έχουν από νωρίς γεμίσει το χώρο μπροστά από την σκηνή. Το live ξεκινά με «Μια μικρή συναυλία μες στη συναυλία», όπως είπε ο ίδιος ο τραγουδιστής, αφού μας παρουσίασε σχεδόν χωρίς ανάσα τα 12 τραγούδια του νέου του δίσκου. Έτσι ακούσαμε μεταξύ άλλων τα διαμαντάκια «Λουλούδια», «Το τέλος του κόσμου» και «Ποτέ ξανά». Με το κοινό να σιγοτραγουδά ήδη τους στίχους από τη νέα του δουλειά περάσαμε σε όλα εκείνα τα τραγούδια που έκαναν αγαπητό τον Παύλο Παυλίδη στο ευρύ κοινό, τόσο από την αξέχαστη εποχή των Ξύλινων Σπαθιών, όσο και από την μετέπειτα πορεία του με τους B-Movies. Ξεκίνησε δυναμικά με το «Αντικαταθλιπτικά», «Τόσο κοντά», «Στοιχειωμένο σπίτι», «Σαν εσένα» και «Το καράβι». Ακολουθεί το μικρό διάλειμμα πριν το encore, το οποίο και συμπληρώνει μοναδικά την ήδη πλούσια setlist με αγαπημένα κομμάτια όπως «Ρόδες», «Σιωπή», «Η Μαίρη», «Τροφή για τα θηρία», «Αλλάζει πρόσωπά η θλίψη» «Ο Δειλιέν», «Ο χρόνος», «Μόχα» και «Λευκή καταιγίδα». Σίγουρα από τις ανατριχιαστικές στιγμές της βραδιάς είναι όταν ξαφνικά, λίγο πριν το τέλος, ακούγονται οι εισαγωγές απ’ τα «Ατλαντίς» και «Φωτιά στο λιμάνι» και όλα τα χέρια σηκώνονται ψηλά. Ο Παύλος Παυλίδης όντας ένας εξαιρετικός περφόρμερ καταφέρνει με τη θεατρική ερμηνεία και τη ποιητικότητα των στίχων του να διατηρήσει μια εξαιρετική επικοινωνία με το κοινό. Αυτό όμως που με εκπλήσσει σε κάθε του εμφάνιση είναι η ομαλή διαδοχή και η ποικίλα των κομματιών του· από τη μία υπάρχουν οι ατμοσφαιρικές, χαμηλής τάσης, συνθέσεις από την άλλη τα πιο ζωηρά κομμάτια, πότε ρυθμικά πότε ηλεκτρικά, που σε προκαλούν να χορέψεις. Η συναυλία τελείωσε στη μια και μισή με τον Παύλο και τη μπάντα του να έχουν δώσει τον καλύτερο τους εαυτό. Τελικά, η γενιά που γνώρισε τον Παύλο στη μετά-Σπαθιά εποχή, στην πιο εσωτερική στροφή της μουσικής του πορείας, είναι εξίσου τυχερή.