Το στρατόπεδο Αρματολού Κόκκινου όπου φιλοξενούνται πρόσφυγες επισκέφθηκε η Γεωργία Μπατσαρά και δημοσιοποίησε τις εντυπώσεις της μέσα από τα σόσιαλ μίντια: «Καλή σας μέρα και καλό σαββατοκύριακο!!! Μετά από πολλή και βασανιστική σκέψη αποφάσισα να γράψω δυο λόγια για την πρώτη μου και όχι τελευταία επίσκεψη στο χώρο φιλοξενίας προσφύγων στην πόλη μου τη Βέροια!
Κι αυτό γιατί δεν ήθελα να δημοσιοποιήσω τα ψίχουλα της προσφοράς μου. Θα ήταν όμως μέγα λάθος μου να μη δημοσιοποιήσω την κατάσταση που επικρατεί, αυτή τουλάχιστον που εγώ βίωσα και να μη στηλιτεύσουμε μαζί τους έχοντες την πλήρη ευθύνη γι αυτήν την κατάσταση. Και ναι στο μεγάλο κάδρο ανήκουν αυτοί που προκαλούν τους πολέμους και βυθίζουν τους λαούς στην καταστροφή, τον όλεθρο, τον πόνο, το πένθος, τον ξεριζωμό. Εδώ όμως στα καθ' ημάς ακεραία την ευθύνη φέρουν το κράτος, η πολιτεία, οι κυβερνώντες, αυτοί οι οποίοι διαχειρίζονται τις τύχες αυτού του τόπου και φυσικά και τις τύχες των προσφύγων, εφόσον τώρα βρίσκονται στον τόπο μας! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ξεκινήσαμε ένα απόγευμα, δυο -τρεις μέρες μετά την άφιξη των προσφύγων, με την αδερφή μου τη Χάιδω να πάμε για περπάτημα στο φράγμα. Μια πανέμορφη περιοχή γνωστή στους Βεροιωτάδες και όχι μόνο και δίπλα στο χώρο φιλοξενίας προσφύγων. Περίμενα τη Χάιδω στο αυτοκίνητο και τη βλέπω να φθάνει κρατώντας κάτι σακούλες... Τι έχεις μες στις σακούλες; τη ρώτησα. Λίγα πράγματα γι αυτούς τους ανθρώπους ...τους καημένους τους πρόσφυγες...τίποτα σημαντικό...μιας και πάμε προς τα κει σκέφτηκα να τους πάμε λίγα πράγματα και μετά αφού γνωρίσουμε ίσως τις ανάγκες τους πάμε πιο οργανωμένα! Αχ βρε Χάιδω γιατί δε μου τό πες; να ετοιμάσω και 'γω κάτι; Πάμε τώρα και θα δούμε μου απάντησε... Ναι πάμε και το πολύ-πολύ τους ρωτάμε τι θέλουν, πάμε ψωνίζουμε και επιστρέφουμε... ας μην πάμε για περπάτημα... δε χάλασε δα κι ο κόσμος! Ξεκινήσαμε και κατευθυνθήκαμε προς το στρατόπεδο "Αρματολού Κόκκινου". Ήταν απόγευμα γύρω στις εφτά... Με το που φθάσαμε δεκάδες γυναίκες και παιδιά ήρθαν προς το μέρος μας. Η Χάιδω μοίρασε σε χρόνο μηδέν αυτά που είχε... Τα ματάκια των παιδιών που στάθηκαν τυχερά έλαμψαν... Γυναίκες νέες με τα παιδάκια τους στην αγκαλιά και άλλα από το χέρι... άνοιγαν το άλλο χέρι να τους δώσουμε κάτι... Επαίτες!!! Άνθρωποι που σίγουρα στον τόπο τους είχαν τη "σειρά τους" και προπαντός την αξιοπρέπειά τους... Δεν ήξερα τι να κάνω... ένοιωσα αμήχανα... άσχημα... δεν είχα τίποτα να προσφέρω... Θα πάω να ψωνίσω και θα ξανάρθω... της είπα... Πείτε μου τι θέλετε... Ή αν θέλετε ελάτε δυο τρεις μαζί μου να πάμε στο σούπερ μάρκετ. Μπήκαν δυο γυναίκες στο αυτοκίνητο, η μια μ' ένα μωρό στην αγκαλιά... Ήξεραν πέντε λέξεις αγγλικά... πιάσαμε την κουβέντα... Όσο μπορούσαμε... Πήγαμε ψωνίσαμε ,επιστρέψαμε. Τις ρώτησα από που είναι. Από τη Συρία μου απάντησαν... τους βομβάρδισαν... καταστράφηκαν τα σπίτια τους... έχασαν γονείς κι αδέρφια... στόχος τους να φύγουν να πάνε στη Γερμανία... Τις ρώτησα πως είναι οι συνθήκες εδώ... Βλέπετε απαγορεύεται η είσοδος στο στρατόπεδο -πλην πιστοποιημένων καναλιών, μόνο οι πρόσφυγες κυκλοφορούν ελεύθερα... Τρεις φαντάροι στην έσοδο του στρατοπέδου, ένα σταθμευμένο περιπολικό παραδίπλα... Κανείς δεν ξέρει ποιος μπαίνει, ποιος βγαίνει, που πάνε, αν επιστρέφουν...Κοιμούνται όλοι μαζί σε θαλάμους στο πάτωμα... χωριστά άνδρες και γυναίκες... οι οικογένειες μαζί... κάποιοι τυχεροί έχουν δωμάτια... δεν υπάρχουν κρεβάτια... οι τουαλέτες είναι έξω χημικές, όπως και οι ντουζιέρες... δεν έχουν ζεστό νερό, σαπούνια, είδη υγιεινής... φαγητό πρωί μεσημέρι βράδυ τους παρέχει ο στρατός (Πάνο μπράβο για το ρόλο που ανέθεσες στο στρατό μας!!! να φυλάει και να ταίζει τους πρόσφυγες!!! Αν αυτό γινόταν από άλλη κυβέρνηση θα ξεσκίζατε στόμα και κ..ο!!!) Μπράβο όμως στους στρατιωτικούς μας και τα φανταράκια μας για την προσφορά τους!!! Και ακούγοντας την περιγραφή των συνθηκών κοιταχτήκαμε με την αδερφή μου στα μάτια σα να λέγαμε... κι εμείς οι αφελείς, όπως και η Σοφούλα η ανεψιά μας την οποία συναντήσαμε έξω από το στρατόπεδο στην επιστροφή και με παρακαλούσε να μεσολαβήσω ως δημόσιο πρόσωπο να μπει και να μοιράσει πράγματα, νομίσαμε πως με πέντε ψώνια θα τους λύσουμε τα προβλήματα... Τα συμπεράσματα και η κριτική δικά σας... όχι για τη δική μας φιλανθρωπία... προς θεού... αλλά για την υπευθυνότητα της απούσας πολιτείας... Θεσμικά παρών μόνο ο στρατός... άτυπα πολλοί πολίτες... Βέβαια στη Βέροια άρχισαν και οργανώνονται δήμος, πολίτες, εκκλησία... Χθες το βράδυ μάλιστα μετά το πέρας των χαιρετισμών ο πατήρ Σωφρόνιος μας ενημέρωσε για την πρωτοβουλία του Μητροπολίτη μας και πως μπορούμε να προσφέρουμε... γιατί όπως είπε ο Χριστιανισμός αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους χωρίς διακρίσεις... Η πολιτεία όμως Κύριε Τσίπρα, το υπεύθυνο κράτος που είναι; Καλό υπόλοιπο Σαρακοστής φίλοι και φίλες...
