Το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου στην Κορυφή Ημαθίας

Την Δευτέρα 28 Μαρτίου το απόγευμα ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε το Μυστήριο του ιερού Ευχελαίου και κήρυξε το θείο λόγο στον ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής στην Κορυφή Ημαθίας. Η ομιλία του σεβασμιωτάτου: «Ἀσθενεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσκα­λε­σάσθω τούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκ­κλησίας καί προσευξάσθωσαν ἐπ᾽ αὐτόν ἀλείψαντες αὐτόν ἐλαίῳ ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου»...

Μέ τά λόγια αὐτά τοῦ ἁγίου Ἰα­κώβου τοῦ ἀδελφοθέου πού ἀκού­σαμε στό πρῶτο ἀποστολικό ἀνά­γνωσμα τοῦ ἱεροῦ Εὐχελαίου πού μόλις τελέσαμε, ἀδελφοί μου, κα­θιε­ρώνεται ἡ ἱερή αὐτή ἀκολου­θία, μία ἀπό τίς ἀκο­λου­θίες πού τε­λοῦμε κατά τή διάρκεια τόσο τῆς νηστείας τῶν Χριστου­γέν­νων, ὅσο καί τῆς νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

Τί μᾶς λέγει, λοιπόν, ὁ ἀπόστο­λος Ἰάκωβος γιά τό ἱερό Εὐχέλαιο; Ὅταν κάποιος, μᾶς λέγει, εἶναι ἄρ­ρωστος, νά καλοῦμε τούς πρε­σβυ­τέ­ρους τῆς Ἐκκλησίας καί νά προ­σεύχονται γι᾽ αὐτόν καί νά τόν ἀ­λεί­­φουν μέ λάδι στό ὄνομα τοῦ Κυρίου.

Καί συνεχίζει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος: καί αὐτή ἡ προσευχή πού γίνεται μέ πίστη ὅτι ὁ Χριστός ὄντως μπο­ρεῖ νά θε­ρα­πεύσει τόν πάσχοντα, εἶ­­ναι αὐτή πού τελικά τόν σώζει· καί δέν σώζει μόνο τόν σωματικά ἀσθε­νῆ, ἀλ­λά καί τόν πνευματικά καί ψυ­χι­κά, γιατί, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰά­κω­βος, ἡ προσευχή τῆς Ἐκ­­­κλησίας συγ­χωρεῖ καί τίς ἁμαρ­τίες ὅσων ἔχουν ἁμαρτήσει.

Αὐτή ἀκριβῶς τή σημασία ἔχει τό ἱερό Εὐχέλαιο μέσα στή λειτουρ­γι­κή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Γίνεται χά­ριν τῶν ἀσθενούντων τῆς ἐνο­ρί­ας καί τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, γιατί εἶναι χρέος μας νά προσευχό­μαστε γιά τούς ἀσθενοῦντες· καί ἀσθε­νεῖς ὑπάρχουν παντοῦ.

Τελοῦμε ὅμως τό ἱερό Εὐχέλαιο καί ὑπέρ τῶν ἀσθενούντων ψυ­χι­κά καί πνευματικά, ὅλων δηλα­δή ἐκείνων πού ἔχουν ὑποπέσει στήν ἁμαρ­τία καί ἔχουν ἀνάγκη τή με­τά­νοια καί τή συγχώρηση. Καί ποι­ός μπορεῖ νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι δέν ἔχει ἁμαρτήσει, ὅτι δέν ἔχει ὑπο­πέσει σέ κάποια ἁμαρτία, γιά νά μή χρειάζεται τή συγχώ­ρηση καί τήν ἄφεση;

Γι᾽ αὐτό καί τό ἱερό Εὐ­χέ­λαιο συν­δέεται μέ τίς περιόδους πού προανέφερα τῆς νηστείας καί τῆς μετανοίας, καί τελεῖται ὄχι γιά νά ὑποκαταστήσει τήν ἐξομο­λό­γη­ση ἤ τή μετάνοια, ἀλλά γιά νά μᾶς βοηθήσει στή μετάνοια καί νά ἀνοί­ξει τή ψυχή μας στή χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ἄς μήν πλανώμεθα: συγχώρηση δέν ὑπάρχει χωρίς μετάνοια καί ἐξομολόγηση. Tήν προϋποθέτει καί ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Ἰά­κωβος πού ἀναφέρεται στή συ­νέ­χεια στή δη­μόσια ἐξομο­λό­γηση τῶν ἁμαρτιῶν τῶν πρώτων χρι­στι­­α­νῶν. Ἀλλά ἡ ἐκζήτηση τῆς ἀφέ­σεως τῶν ἁμαρ­τιῶν μας, πού ἀποτελοῦν πνευ­ματική ἀσθένεια, μέσω τῆς κοινῆς προσευχῆς τῆς Ἐκ­κλησίας ἀπό τόν Χριστό, μᾶς βοη­θᾶ καί νά μετα­νοή­σουμε καί νά ἐξομολογηθοῦμε.

Ἄς μήν ξεχνοῦμε, ἄλλωστε, ὅτι καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός συνέδεε ἀρ­κετές φορές τή σωματική ἀσθέ­νεια μέ τήν ἁμαρτία, λέγοντας στούς ἀσθενεῖς πού θεράπευε «ἀ­φέ­­­ωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι».

Καί κατά τό ἱερό Εὐχέλαιο ὁ Χρι­στός εἶναι αὐτός πού θερα­πεύει, ὁ Χριστός εἶναι αὐτός πού συγχωρεῖ, ἀνταποκρινόμενος στήν προσευχή καί τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Μᾶς τό ὑποσχέθηκε, ἄλλωστε, ἀδελφοί μου, ὅτι «ὅπου εἰσί δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα ἐκεῖ εἰμί κἀγώ ἐν μέσῳ αὐτῶν».

Εἶναι ὄντως παρών ὁ Χριστός, ἐφόσον καί ἐμεῖς εἴμαστε συναγ­μέ­νοι στό ὄνομά του, ἐφόσον προ­σευχόμασθε πρός αὐτόν, ἀναγνω­ρί­­ζοντας τήν ἀσθένειά μας καί ζη­τώντας τή βοήθειά του, ἐφόσον ὁ ἱερέας ἤ ὁ Ἐπίσκοπος στή συνέ­χεια θά χρίσει τούς μετέχοντας μέ ἔλαιο στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Καί ἐάν, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός ὑπό­σχεται νά πραγματοποιήσει ὅ,τι τοῦ ζητᾶ ὁ κάθε ἕνας μας μέ πίστη, ἐφό­σον βεβαίως εἶναι πρός τό συμ­­φέρον του, πόσο μᾶλλον ὅταν τό ζητοῦμε πολλοί μαζί, καί μά­λι­στα, ὅταν ἀναγνωρίζουμε τό πρό­­­βλημα πού ἀντιμετωπίζουμε καί ζητοῦμε τήν προσευχή τῶν ἱε­ρέων ἀλλά καί τῶν ἀδελφῶν μας. Τότε ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς γί­νεται ἀκόμη μεγαλύτερη καί ὁ Χρι­στός ἀνταποκρίνεται σ᾽ αὐτήν περισσό­τε­ρο, ἐφόσον δέν τό ζητᾶ ἕνας ἄν­θρωπος, ἀλλά τό ζητᾶ ἡ Ἐκ­κλησία ἑνωμένη, ἐκφράζοντας τήν πίστη της στή δύναμή του.

Ἀδελφοί μου, ζώντας εἴκοσι αἰῶ­νες μετά τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ, μπορεῖ νά μήν τόν ἔχου­με ἀνάμεσά μας, ὅπως τόν εἶχαν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς του γιά νά θεραπεύει τίς ἀσθένειές μας καί νά συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες μας, ἔχουμε ὅμως τήν Ἐκκλησία του, τίς ἱε­ρές ἀκολουθίες της καί τά ἱερά μυστήριά της. Ἔ­χουμε τήν κοινή προσευχή μέσω τῆς ὁποίας μπο­ροῦμε νά τοῦ ζη­τοῦ­με τή θεραπεία τῶν σωμα­τι­κῶν καί ψυχικῶν μας ἀσθε­νειῶν. Ἔχουμε τήν ἀκολου­θία τοῦ ἱεροῦ Εὐχελαίου, διά τοῦ ὁποίου ὁ ἴδιος ὁ Χριστός θερα­πεύει τούς κάμνο­ντας, ἀλλά ἀνοί­γει καί τή θύρα τοῦ ἐλέους του στούς μετανοοῦ­ντες.

Ἄς ἐκμεταλλευθοῦμε καί αὐτή τήν εὐκαι­ρία τοῦ ἱεροῦ Εὐχελαίου πού μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας κατά τή διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὡς εὐκαιρία μετα­νοίας καί συγχωρήσεως, καί ἄς τή χρησιμοποιοῦμε καί ὡς μέσο θε­ρα­πείας καί ἀνακουφίσεως ἀπό τίς σωματικές ἀσθένειες πού μᾶς βα­ρύ­νουν, πάντοτε μέ τή βεβαιότητα ὅτι «ἡ εὐχή τῆς πίστεως σώσει τόν κάμνοντα», καί θά ἀνακουφίσει καί τόν δικό μας πόνο.