Οι πλείονες εξ αυτών επικαλέστηκαν την ομόνοια που θα πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία κάθε ενέργειας μας από τούδε και στο εξής, δεδομένου ότι η επιλογή του χώρου και η εγκατάσταση σε αυτόν άγνωστου αριθμού προσφύγων αποτελεί πολιτική απόφαση ήδη ειλημμένη.
Προσωπικά δεν χαρίζω κανένα συμπολίτη μας στο ρατσισμό και ούτε έχω την πρόθεση να βάλω ταμπέλες σε ανθρώπους. Στην εποχή μας η πληροφορία έχει γίνει προσιτή σε όλους αλλά ακριβώς τα μέσα που την διαχειρίζονται δεν μπορούν να τυγχάνουν της εμπιστοσύνης μας. Σε πολλές περιπτώσεις παρατηρείται εσκεμμένη και στρεβλή πληροφόρηση. Θεωρώ λοιπόν ότι ο φόβος για το άγνωστο των συνεπειών του εγχειρήματος σε συνδυασμό με την διασπορά στρεβλών πληροφοριών, προκαλούν έναν εύλογο προβληματισμό σε συμπολίτες μας, οι αντιδράσεις των οποίων εκπορεύονται εξ αυτών των λόγων και όχι από ιδεοληψίες φυλετικής ή θρησκευτικής διάκρισης και ρατσισμού.
Ενώπιον μας έχουμε ένα τόσο έντονο, απαιτητικό και πολυδιάστατο πρόβλημα, μία ήδη αρνητικά διαμορφωμένη κατάσταση, η οποία έχει συγκεκριμένες αιτίες αλλά και τεράστιες συνέπειες που καλούμαστε όλοι να υποστούμε για άγνωστο χρονικό διάστημα. Έχει δε την ιδιαιτερότητα ότι άλλοι δημιούργησαν το πρόβλημα με την καταστροφική πολιτική τους, άλλοι το εξέθρεψαν και το γιγάντωσαν και άλλοι, δλδ ο επί χρόνια δοκιμαζόμενος ελληνικός και βεροιώτικος λαός, καλούνται να συνοδοιπορήσουν και να σταθούν δίπλα στους πρόσφυγες.
Με τις διαμορφωμένες σήμερα συνθήκες, δεν έχουμε παρά να γίνουμε συνοδοιπόροι τους και πρέπει να το κάνουμε όχι γιατί μας το επιβάλλει η κεντρική εξουσία αλλά γιατί το επιβάλλει η αξία και η ιστορία μας. Γιατί παρόλο που η ζωή μας τα τελευταία χρόνια έχει βίαια μεταβληθεί, διαθέτουμε ακόμη ψυχικά αποθέματα και αξιακά φορτία ώστε να προσπαθήσουμε να απαλύνουμε, έστω προσωρινά, τον βαρύτατο πόνο της απώλειας και του ξεριζωμού που βιώνουν σήμερα οι πρόσφυγες. Τον ίδιο πόνο βίωσαν άλλωστε οι πατεράδες και οι παππούδες πολλών από εμάς, όταν ασυνόδευτα παιδιά έφταναν, πριν από ένα περίπου αιώνα, στα έλη της Καλαμαριάς και αλλού στην Ελλάδα. Να σταθούμε δίπλα τους για τους εαυτούς μας και για κανένα άλλον που εντέχνως επικαλείται την ανθρωπιά μας.
Συνάμα βέβαια δεν πρέπει κανείς να παραβλέπει και τις ξεκάθαρες ευθύνες την κεντρικής διοίκησης στον συνολικό χειρισμό του προσφυγικού ζητήματος, η οποία καθ΄ όλο το προηγούμενο διάστημα και προτού κλείσει η βαλκανική οδός, με την μόνιμη επίκληση ανθρωπιστικών λόγων, φρόντιζε να στέκει μακριά από το πρόβλημα. Αποτυχημένα δε χρησιμοποίησε τους πρόσφυγες ως όργανο πολιτικής τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό. Σε κάθε περίπτωση οι κύριες ευθύνες για την δημιουργία και γιγάντωση του προβλήματος ευρίσκονται εκτός Ελλάδος.
Κλείνοντας, είμαι βέβαιος ότι οι Βεροιώτες/τισσες θα πράξουμε όπως νιώθουμε και όπως μας αρμόζει. Από την άλλη και οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης οφείλουν να πράξουν έγκαιρα τα αναγκαία, ώστε να εξασφαλιστούν τα μέσα και να διαμορφωθούν οι κατάλληλες υποδομές υγιεινής, σίτισης, στέγασης και φύλαξης του κέντρου φιλοξενίας και παράλληλα να λειτουργήσουν επ’ ωφελεία πάντων, εξαντλώντας τα διπλωματικά και πολιτικά μέσα, ώστε να εξευρεθεί πραγματική λύση προκειμένου οι πρόσφυγες σύντομα να φτάσουν εκεί που επιθυμούν να βρίσκονται.
* Ο Λεωνίδας Ακριβόπουλος είναι δικηγόρος και Δημοτικός Σύμβουλος Βέροιας
