την επαρκή φύλαξη και τροφή τους.
Ξεκινούμε με το παράδειγμα της φροντίδας γιά τα ζωντανά, τα βοσκήματα, γιά να μεταφέρουμε, προοδευτικά, την σκέψη μας στον άνθρωπο. Και μάλιστα στον ξένο συνάνθρωπό μας, που αυτές τις ώρες οι κρατούντες τον μεταχειρίζονται χειρότερα από τα ζωντανά. Αποφάσισαν οι τρανοί της γης να ξεριζώσουν από τις εστίες τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων. Τους έριξαν στους δρόμους και στις θάλασσες και τους ξεφόρτωσαν στην Ελλάδα. Και οι εδώ, ενώ χρόνια τώρα ακούγονταν τα σκληρά αυτά σχέδια, δεν έκαναν καμία απολύτως προετοιμασία γιά την υποδοχή και την μερική ανακούφιση των πασχόντων αδελφών. Αρκεί μία και μόνο ανάγνωση των επισήμων γραμμάτων των υπουργών προς τους δημάρχους, γιά να καταλάβεις το μέγεθος της άγνοιας των τόπων και της αγραμματωσύνης και της άγνοιας της ιστορικής παρουσίας των περιοχών, όπου αποφάσισαν να εγκαταστήσουν αυτούς τους αδελφούς.
Και στο τέλος των επισήμων επιστολών, προσθέτουν ιστορικές θεωρητικές φράσεις γιά τους ένδοξους προγόνους μας, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που δίδαξαν το πνεύμα της φιλανθρωπίας και της αδελφωσύνης. Με όλες τις άλλες ενέργειές τους, προσβάλλουν κατάφωρα τους προγόνους και την ιστορία μας, και με αυτές τις φράσεις, δήθεν, προτείνουν να τους τιμήσουν τους πατέρες μας οι άλλοι. Πώς να ονομαστεί αυτή η κατάσταση; Υποκρισία, άγνοια, κοροϊδία; Βγάλαν τον ξένο, τον άνθρωπο, σαν ζήτουλα στον δρόμο, και τους στοιβιάζουν, χειρότερα και από ζωντανά σε χώρους τελείως ακατάλληλους. Και μόνον η λέξη στρατόπεδο, θυμίζει άλλα στρατόπεδα, όπου τους ανθρώπους τους κάναν σαπούνι…
Ποιά προοπτική δίνουν σε αυτούς τους ανθρώπους, που τους εγκαθιστούν σε συγκεκριμένα μέρη; Τί προδιαγραφές υπάρχουν στους τόπους, γιά να φιλοξενήσουν τόσον κόσμο, τόσες ψυχές; Δεν έχουν ανάγκη αυτοί οι άνθρωποι να ζήσουν την ζωή τους ανθρώπινα; Τί απάντηση δίνουν στα ερωτήματα αυτά οι κρατούντες; Μετέφεραν, διαβάσαμε, χημικές τουαλέττες στο στρατόπεδο του Αλιάκμονα. Αυτό είναι; Λύθηκε το θέμα; Και πού και πώς θα μεταφερθούν αυτά τα λύμματα; Αν προσπελάσουμε στα επί μέρους θέματα, αυτών των μετακινήσεων και μετεγκαταστάσεων των ανθρώπων, τα προβλήμτα που θα εντοπιστούν είναι τεράστια.
Και όμως, το κράτος εντέλλεται και ο δήμος είναι υποχρεωμένος να δεχθεί τις εντολές, ανεξάρτητα από κάθε θετική ή αρνητική άποψη των δημοτών. Όταν η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι συμπεριφορά όχλου, και μάλιστα υπό διωγμόν, οι αντιδράσεις είναι ανεξέλεγκτες. Όταν ο άνθρωπος πεινάει και διψάει, και χθες και σήμερα και αύριο, και γιά πολύν ακόμα καιρό, θα αρπάξει να χορτάσει την πείνα και την δίψα του. Όταν ο άνθρωπος νοιώσει τους άλλους σαν εχθρούς, θα αγριέψει γιά να αμυνθεί.
Κλείνουν τα νοσοκομεία και φέρνουν και άλλους ανθρώπους. Γιατρούς δεν έχει η πολιτεία. Αυτοί οι άνθρωποι αν αρρωστήσουν, αν πεθάνουν, τί θα γίνει; Ποιός θα τους εξετάσει, πού θα νοσηλευτούν, πού θα θαυτούν; Και τόσα άλλα ερωτήματα, στα οποία η απάντηση ούτε καν συζητήθηκε. Πάντως είναι κρίμα ένα ολόκληρο κράτος να διακυβεύει την ύπαρξή του, χωρίς σκέψη, χωρίς σχέδιο, χωρίς προγραμματισμό, άρα και χωρίς μέλλον. Και το φρικτότερο: Χωρίς να ξέρει κανείς τί ζήτησαν από τις κυβερνήσεις της χώρας μας οι «κακοί» και τί υποχέθηκαν οι «δικοί» μας. Το μόνο παρήγορο είναι ο λόγος και η αγκαλιά της αγίας Εκκλησίας, που ξέρει από ξενισμό ξένου. Ξένος στην γη και στους ανθρώπους ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Και η αγκαλιά του αιώνια ανοιχτή, σφίγοντας μέσα την απαντοχή και την ελπίδα…
Αρχιμανδρίτης Πορφύριος Προδρομίτης
Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Τιμίου Προδρόμου - Σκήτη Βεροίας
