Αγρυπνία στη Νάουσα για την εορτή της Υπαπαντής - Χειροθεσίες τεσσάρων νέων Πρωτοπρεσβυτέρων

Την Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου το βράδυ ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε όπως κάθε χρόνο αρχιερατική αγρυπνία στον μητροπολιτικό ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναούσης με την ευκαιρία της αποδόσεως της εορτής της Υπαπαντής, τιμώντας την επέτειο της παραδόσεως της ιατορικής Εικόνος που φυλάσσεται στον ιερό Ναό. Στο τέλος της θείας Λειτουργίας ο σεβασμιώτατος προχείρισε σε Πρωτοπρεσβυτέρους...
τους π. Κωνσταντίνο, π. Νικόλαο, π. Ιωάννη και π. Αγάπιο. Δείτε φωτογραφίες και την ομιλία του σεβασμιωτάτου:

«Ὅνπερ οἱ ἄνω λειτουργοί τρό­μῳ λιτανεύουσι, κάτω νῦν ὁ Συ­με­ών, ὑλικαῖς ἀγκάλαις δεχόμε­νος τό θεῖον τοῖς ἀνθρώποις ἑνοῦ­σθαι ἐκήρυττε».

Ἑορτάζουμε, ἀδελφοί μου, αὔριο τήν ἀπόδοση τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς καί ἐμεῖς ἀγρυ­πνοῦ­με καί φέτος, ὅπως κάθε χρό­νο, αὐτή τήν ἡμέρα γιά νά τιμή­σουμε τήν ἐπέτειο τῆς παρα­δό­σεως τῆς ἱστο­ρικῆς εἰκόνος πού φυ­λάσσεται στόν ναό μας.

Καί ὁ νοῦς μας, ἀσφαλῶς, στρέ­φε­ται στό μεγάλο γεγονός τῆς ἑορ­­­τῆς, τή σημασία τοῦ ὁποίου ἐπι­­­σημαίνει ὁ ἱερός ὑμνογράφος στό τροπάριο πού προανέφερα.

«Ὅνπερ οἱ ἄνω λειτουργοί τρό­μῳ λιτανεύουσι, κάτω νῦν ὁ Συ­με­ών, ὑλικαῖς ἀγκάλαις δεχόμε­νος τό θεῖον τοῖς ἀνθρώποις ἑνοῦ­σθαι ἐκήρυττε». Αὐτόν, δηλαδή, τόν ὁποῖο μέ τρόμο καί ἀπέραντο σε­βασμό λιτανεύουν οἱ ἀγγελικές δυ­­­­νάμεις στόν οὐρανό, αὐτόν κά­τω στή γῆ ὑποδέχεται στίς ἀγκά­λες του ὁ πρεσβύτης Συμεών.

Εἶναι μεγάλη καί συγκλονιστική ἡ τιμή πού κάνει ὁ Θεός στόν ἄν­θρωπο δίνοντάς του τό δι­καί­ωμα νά τόν πιάσει στά χέρια του, νά τόν κρατήσει στήν ἀγκαλιά του. Καί ἐπιφυλάσσει αὐτή τήν τιμή στόν πρεσβύτη Συμεών, γιατί γνω­ρίζει ὅτι εἶναι ἕτοιμος νά τόν ἀνα­γνωρίσει καί νά μήν θεωρήσει τό βρέφος πού παίρνει στά χέρια του σάν ἕνα ὁποιοδήποτε βρέφος, ἀλ­λά σάν τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, τόν σω­τή­ρα τοῦ κόσμου.

Πόσοι ἄνθρωποι εἶδαν τόν Χρι­στό μέσα στόν ναό, ἀλλά δέν τόν ἀναγνώρισαν. Δέν κατάλαβαν ὅτι αὐτό τό βρέφος δέν εἶναι ἕνα συ­νηθισμένο βρέφος, ἀλλά εἶναι ὁ Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Καί ἔτσι στε­ρή­θηκαν τήν εὐκαιρία νά τόν δοῦν, νά τόν πλησιάσουν, νά αἰ­σθαν­θοῦν αὐτό πού αἰσθάνθηκε ὁ πρεσβύτης Συμεών.

Αὐτό ὅμως δέν συνέβη μόνο μέ τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς ἐκεί­νης. Συμβαίνει, δυστυχῶς, καί μέ μᾶς, ἀδελφοί μου, πού μέσα στήν καθημερινότητά μας, μέσα στόν ὄγκο καί τό βάρος τῶν προβλη­μά­των πού μᾶς ἀπασχολοῦν, δέν ἀνα­­­γνωρίζουμε τόν Χριστό, δέν διακρίνουμε τήν παρουσία του στή ζωή μας, ἤ καί δέν δίνουμε ση­μα­σία σ᾽ αὐτήν. Μέ ἀποτέλεσμα νά μήν τόν βλέπουμε καί νά μήν αἰ­σθα­νόμαστε τήν εὐεργετική καί σωτήρια παρουσία του.

Καί ὅμως ὁ Χριστός εἶναι παρών στόν κόσμο. Εἶναι παρών στή ζωή καί τήν καθημερινότητά μας, καί ἐπιδιώκει νά ἀντιληφθοῦμε τήν παρουσία του. Εἶναι παρών μέσα στήν Ἐκκλησία, μέσα στή θεία Λει­τουργία, μέσα στά μυστήρια καί τίς ἁγιαστικές πράξεις τῆς Ἐκκλη­σίας μας. Ἀλλά εἶναι παρών καί ἐκτός Ἐκκλησίας, στά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μας πού ἔχουν ἀνά­γκη, πού θλίβονται, πού ἀσθε­νοῦν, πού πεινοῦν καί διψοῦν, ὅπως ὁ ἴδιος μᾶς τό εἶπε.

Εἶναι ὅμως παρών καί μέσα στίς δο­κι­μα­σίες πού συναντοῦ­με στή ζωή μας, μέσα στίς ἀσθέ­νειες ἤ τίς θλίψεις, τίς ὁποῖες στέλνει πολλές φορές γιά νά μᾶς ξυπνήσει ἀπό τόν λήθαργο καί τήν ἀδράνεια στήν ὁποία ἔχουμε περιπέσει καί δέν ἀντιλαμβανόμαστε τήν πα­ρου­σία του, δέν αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά εἴμαστε κοντά του, νά ζοῦμε σύμ­φωνα μέ τίς ἐντολές του.

Διότι, ἀδελφοί μου, πολλές φο­ρές ἰσχύει καί γιά μᾶς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πρός τόν προφήτη Ἡσαΐα πού ἀκούεται στά ἀναγνώσματα τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς, «ἐπα­χύν­θη ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καί τοῖς ὠσί βα­ρέ­ως ἤκουσαν, καί τούς ὀφθαλ­μούς ἐκάμμυσαν, μή ποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς, καί τοῖς ὠσίν ἀκού­σωσι, καί τῇ καρδίᾳ συνῶσι καί ἐπιστρέψωσι, καί ἰάσομαι αὐ­τούς».

Τί συμβαίνει δηλαδή; Οἱ βιοτικές μέριμνες, οἱ ἀδυναμίες, ἡ ἁμαρτία καί ἡ νωθρότητά μας κλείνουν τά μάτια καί τά αὐτιά μας καί μᾶς κά­νουν νά μήν ἀκοῦμε καί νά μήν βλέπουμε τόν Θεό. Μᾶς κάνουν νά μήν κατανοοῦμε ὅτι ἔχουμε ἀπο­μα­κρυνθεῖ ἀπό τόν Θεό καί ὅτι ὅλα τά ὀδυνηρά καί δυσάρεστα τά ὁποῖα συναντοῦμε καί τά ὁποῖα μᾶς ταλαιπωροῦν εἶναι συνέπεια αὐ­τῆς μας τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν Θεό· εἶναι συνέπεια τοῦ γε­­γονότος ὅτι μέ τή συμπεριφορά μας καί μέ τόν τρόπο μας εἴπαμε στόν Θεό ὅτι δέν θέλουμε νά ἀνα­μι­­γνύεται στή ζωή μας, ὅτι δέν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τήν προστασία του καί τή χάρη του, ὅτι μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε καί μόνοι μας στή ζωή μας καί δέν θέλουμε νά μᾶς πε­ριορίζει μέ τίς ἐντολές του.

Καί ὁ Θεός, πού σέβεται τήν ἐλευ­θερία μας, μᾶς ἀφήνει νά κάνουμε αὐτό πού θέλουμε, νά δοκιμά­σου­με τίς δυνάμεις μας, νά ἀπο­λαύ­σου­με τήν δῆθεν ἐλευθερία μας ἀπό ἐκεῖνον καί νά ὑποστοῦμε τίς συνέπειές της. Ὄχι γιατί εἶναι σκληρός καί θέλει νά μᾶς τιμω­ρή­σει, ἀλλά γιατί μᾶς ἀγαπᾶ καί θέ­λει νά μᾶς βοηθήσει. Ἀλλά γιά νά μᾶς βοηθήσει, πρέπει νά δε­χθοῦμε καί ἐμεῖς· πρέπει νά θελή­σουμε καί νά ἐπιδιώξουμε τήν πα­ρουσία του στή ζωή μας, πρέπει νά τήν ἀντι­λη­φθοῦμε ὅπως τήν ἀντε­λήφθη καί ὁ πρεσβύτης Συ­μεών.

Καί ἐάν τήν ἀντιληφθοῦμε, καί ἐάν τοῦ ζητήσουμε νά μᾶς ἀπο­καλύ­ψει τόν ἑαυτό του, τότε θά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς, ὅπως καί Συμεών, ὄχι νά κρατή­σου­με στήν ἀγκάλη μας τόν Θεό, ἀλλά νά τόν ἔχουμε στήν ψυχή μας σωτή­ρα καί λυτρωτή μας.