Αρχιερατική Λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίου Μηνά Νάουσας

Την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία Λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο στον ιερό ναό αγίου Μηνά Ναούσης. Διαβάστε αναλυτικά την ομιλία του Σεβασμιωτάτου: «Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις». Ἕναν ἀπό τούς πιό συγκλονιστι­κούς διαλόγους τοῦ Χριστοῦ, τούς ὁποίους μᾶς παραδίδουν οἱἱεροί εὐαγγελιστές, ἀκούσαμε, ἀδελφοί μου, στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνά­­­γνωσμα.
Τόν διάλογομέ τήν Χα­­ναναία, μία γυναίκα πού δέν ἦταν Ἰσραηλίτισσα, κι ὅμως ζη­τοῦ­­­σε ἀπό τόν Χριστόἕνα θαῦμα. Ζητοῦσε τή θεραπεία τῆς θυγατέ­ρας της πού βρισκόταν ὑπό τήν ἐπήρεια τοῦδιαβόλου.

Ζητοῦσε τό ἔλεός του μέ τρόπο πιε­­στικό, τρέ­χοντας πίσω ἀπό τόν Χριστό καί φω­νάζοντας σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε οἱ μαθητές του ἐνοχλήθηκαν καί τοῦ ζήτησαν νά τῆς κάνει τήχάρη γιά νά ἀπαλ­λαγοῦν ἀπό τήν παρουσία της. Ὁ Χριστός ὅμως πού τήν ἄκουε καί πού ἤξερε, ὡς παντογνώστης, τό πρόβλημά της, ἀνθίσταται.Ὄχι γιατί δέν τήν συμπονᾶ, ὄχι γιατί δέν θέλει νά τή βοηθήσει, ἀλλά για­τί θέλει νά ἀναδείξειπερισσό­τε­ρο τή δύναμη τῆς πίστεώς της. Γι᾽ αὐτό καί προβάλλει ὡς ἐπιχεί­ρη­μα ὅτι ἦρθεστόν κόσμο μόνο γιά «τά ἀπο­λωλότα πρόβατα οἴ­κου Ἰσρα­ήλ». Καί ὅμως ἡ Χαναναία ἐπιμέ­νει, ἀκόμη καί ὅταν ὁ Χριστός ἀρ­νεῖ­ται νά ἀνταποκριθεῖ στό αἴτημάτης καί τῆς λέγει ὅτι δέν εἶναι κα­λό νά πάρει κανείς τόν ἄρτο ἀπό τά παι­διά του καί νά τόν ρίξειστά κυνάρια.

Ἐπιμένει καί στό τέλος κερδίζει. Κάμπτει τή φαινομενική σκληρότητα τοῦ Χρι­στοῦ,πού σκο­πό ἔχει νά διδάξει πώς ὁ Θεός εὐ­χαρίστως ὑπακούει τά τέκνα του, ὅταν ἐμπιστεύονταιτήν ἀγά­πη του, ὅταν ἐπικαλοῦνται τό ἔλε­ός του. Ἐπιμένει καί στό τέλος λαμ­βάνει ἡ Χαναναίαὄχι μόνο τή θε­ρα­πεία τῆς θυγατέρας της ἀλλά καί τόν ἔπαινο τῆς δικῆς της πί­στε­­ως. Ἀκούειτόν Χριστό νά τήν ἐγκωμιάζει λέγοντας: «ὦ γύ­ναι, με­γάλη σου ἡ πίστις· γενη­θήτω σοι ὡςθέλεις». Ποιός μεγαλύτερος ἔπαινος ἀπό αὐτόν γιά τήν Χαναναία, ἀλλά καί ποιό μεγαλύτερο μάθημα γιάὅ­λους μας, ἀδελφοί μου, ἀπό τό μά­θημα τῆς πίστεως. Καί ὁ Χριστός τό ἐπαναλαμβάνει συ­χνά στούς μα­θητές του, γιατί θέ­λει νά τό ἀφο­­μοιώσουν. Θέλει νά κατανοή­σουν τό νόημα τῆςπί­στεως, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἀπόλυτη καί ἀδιάκριτη ἐμπιστο­σύ­νη στόν Θεό.

Καί δέν ἔχει ἄδικο πού τό ἐπα­ναλαμβάνει, γιατί ἀκό­μη καί ἐμεῖς πού λέμε ὅτι πι­στεύ­ουμεστόν Θεό, δέν ἔχουμε αὐτό τό μέγεθος καί αὐ­τή τήν ποιότητα τῆς πίστεως πού θέλει ὁ Θεός νάἔχουμε. Γιατί ἡ πίστη δέν εἶναι μία λογική προ­σέγγιση τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι μία ταύτιση μέ μίαθρησκεία ἤ μέ μία δι­δασκαλία πού διδα­χθή­καμε κά­πο­τε στήν οἰκογένεια ἤ σχολεῖο μας. Δένεἶναι πίστη, γε­νι­κή καί ἀφη­ρημένη, σέ μία ὑπέρ­τα­τη δύ­ναμη οὔτε ἀκόμη καί στόν Θεό, ἔτσιὅπως ὁρίζεται καί περι­γράφεται ἀπό τή διδασκαλία τῆς Ἐκ­κλησίας μας. Πίστη εἶναι ὁ προ­σω­πικός σύνδεσμος τοῦ ἀν­θρώ­που μέ τόν Θεό. Πίστη εἶναι ἡ ἐναρ­μό­νιση τῆς ζωῆς μας μέ τίςἐντολές καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πίστη εἶ­ναι ἡ ἀπό­λυτη παράδοσή μας στό θέλη­μά του. Δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι πι­στεύ­­­ουμε στόν Θεό, ἀλλά στή συ­νέχεια νά ζοῦμε ὅπωςνομίζουμε· νά λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό καί στή συνέχεια νά ἐφαρ­μόζουμε τίς ἐν­τολές τουἐπιλεκτικά. Δέν μπο­ροῦ­με νά λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό ἀλλά στή συνέχεια νά ὑπα­κούουμε σέ ἄλλα κελεύσματα, ἀντίθετα πρός τό θέλημά του.

Δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι πι­στεύ­ουμε στόν Θεό καί στή συνέ­χεια νά ἀναζητοῦμε βοήθεια ἀλ­λοῦ, νά καταφεύγουμε σέ πρό­σω­πα πού δέν ἔχουν σχέση μέ τόν Θεό καί νά περιμένουμε τήβοή­θειά τους.

Καί ἀκόμη δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό, ἀλλά τόν παρακαλοῦμε μέ μισήκαρδιά γιά ὅσα μᾶς ἀπασχολοῦν. Νά τόν πα­ρα­καλοῦμε μία φορά καί νά περιμέ­νουμε νάἀνταποκριθεῖ στό αἴτημά μας. Νά τόν παρακαλοῦμε μία φορά καί στή συνέχεια νά ἀπο­γοητευόμα­στε, ὅταν βλέπουμε ὅτι δέν μᾶς τό ἐκπληρώνει καί νά ἀρ­χί­ζουμε νά κλο­­νιζόμαστεκαί νά ἀμφιβάλλου­με. Ἄς διδαχθοῦμε σήμερα, ἀδελφοί μου, ἀπό τό παράδειγμα τῆς Χα­να­ναίας. Ἄς διδαχθοῦμε ἀπότήν πί­στη καί τήν ἐπιμονή της. Ἄς διδα­χθοῦμε ἀπό τήν ἐμπι­στοσύνη της στόν Θεό, καί ἄς μά­θουμε καί ἐ­μεῖς νά τόν ἐμπιστευό­μαστε ἀπό­λυ­τα ὡς τόν μόνο δυνατό νά μᾶς δώσει τή λύσηστά προβλήματα πού μᾶς ἀπασχολοῦν. Ἄς μάθουμε νά ἀναθέτουμε στήν ἀγάπη του τή ζωήμας, ἀποδει­κνύ­οντας τήν πί­στη μας μέ τήν ὑπακοή μας στίς ἐν­τολές του. Ἄς μάθουμε νάστρε­φό­μαστε στόν Θεό καί νά διεκδι­κοῦμε μέ τήν πίστη μας τή βοή­θειά του γιά ὅ,τι μᾶςἀπασχολεῖ εἴτε προσωπικά εἴ­τε συλλογικά στήν κρίσιμη αὐτή ἐποχή καί γιά τήν πατρίδα μαςκαί γιά τόν κό­σμο. Καί νά εἴμαστε βέ­βαιοι ὅτι ὁ Θεός δέν θά παρα­βλέ­ψει τά αἰτήματά μας, ἀλλά θά ἀνταμείψειτήν πί­στη καί τήν ἐπιμονή μας μέ τό θαῦμα του, καί θά ἀκούσουμε καί ἐμεῖς, ὅπως καί ἡΧαναναία, τό «γε­νηθήτω σοι ὡς θέλεις».