δεν ξέρουμε κατά που να κοιτάξουμε. Είναι τόσα πολλά τα μέτωπα και οι πληγές που έχουμε, που δεν προλαβαίνουμε να μετράμε και να προσπαθούμε να μπαλώσουμε. Γιατί περί μπαλώματος μιλάμε και μόνο, όταν σχεδόν όλοι έχουμε «στεγνώσει» από λεφτά, από ψιλά και από αισθήματα. Και μη μου πείτε πως γίνομαι κυνική, γιατί δεν γίνομαι, απλά προσαρμόζομαι στα νέα ήθη και έθιμα. Σε αυτά που σου επιβάλλουν τα κοιτάς τα «οπίσθια» σου και μόνο και να λες «μακριά από έμενα και εγώ το παίζω μια χαρά ευαισθητούλης, άμα λάχει δακρύζω κιόλας». Αν υπάρχει και καμιά κάμερα ή και φωτογραφία ακόμη καλύτερα! Μετά από τόσα χρόνια στη δημοσιογραφία και στην απομυθοποίηση των και καλά σημαντικών πολιτικών και όχι μόνο προσώπων του τόπου μας, αλλά και της χώρας γενικότερα, κατέληξα σε ένα συμπέρασμα. Σχεδόν όλοι, είναι ίδιοι. Σχεδόν όλοι κοιτάνε την πάρτη τους, σχεδόν όλοι λένε ψέματα σε όλους, σχεδόν όλοι είναι ανίκανοι να χειριστούν σημαντικά γεγονότα, σχεδόν όλους τους έχουν «γραμμένους» αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις για τις τύχες μας. Δεν ξέρω πόσες ακόμη αντοχές έχει η ελληνική κοινωνία, δηλαδή οι πολίτες, που είδαν από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάζουν τα πάντα, και από το δυάρι «μετακόμισαν» στο παγκάκι, από το φαγητό «προτίμησαν» τα αποφάγια, ή «πρόσφεραν» το δικό τους σπίτι στην τράπεζα ή «διακόσμησαν» το κατάστημα τους με νέας τεχνολογίας λουκέτο. Ξέρω όμως ότι η απελπισία και ο θυμός είναι από τα πιο επικίνδυνα συστατικά σε μια κοινωνία. Και αυτά τα συστατικά έχουν γεμίσει το ποτήρι. Μια σταγόνα έμεινε... Ή μήπως όχι»;
Γράφει η Εύη Μιχωλού
Δημοσιογράφος
mixolou@gmail.com
