Φιλίππειος Δρόμος: «Η μοναξιά (??) του δρομέα»

Βρέθηκα στις «Αιγές», στην εκκίνηση του 4ου Φιλίππειου δρόμου, με το άγχος του πρωτάρη. Λίγο η ολιγόμηνη προετοιμασία, λίγο ένας τραυματισμός τις προηγούμενες ημέρες με έκαναν να φοβάμαι ότι δεν θα πετύχω το στόχο που είχα θέσει, να τερματίσω. Οι ανησυχίες μου όμως αμβλύνθηκαν καθώς γνωστοί και άγνωστοι συναθλητές μου έδωσαν κουράγιο και με ενθάρρυναν. Σε λίγο οι δρομείς συνωστίζονται ανήσυχοι στην αφετηρία...

σαν σμάρι μελισσών έτοιμες να ορμίσουν έξω από το μελίσσι. Η έναρξη του αγώνα δημιουργεί ένα πολύχρωμο χείμαρρο ανθρώπων που κυλά ορμητικά προς τον κάμπο, όπου σε λίγο θα συναντήσει και θα γίνει ένα με τον χαρακτηριστικό ποταμό της Ημαθίας, τον Αλιάκμονα. Ντόπιοι και ξένοι αθλητές προλαβαίνουν να θαυμάσουν το εξαιρετικό τοπίο καθώς η πρωινή πάχνη δίνει την θέση της σε μια ηλιόλουστη ημέρα. Σύντομα όμως ξεκινούν οι ανηφορικές διαδρομές και η κούραση κάνει την εμφάνισή της. 

Εκεί βρίσκονται σταθμοί υδροδότησης ενώ εθελοντές ενθαρρύνουν όλους να συνεχίσουν την πορεία τους. Καθώς η Βέροια πλησιάζει όλο και περισσότερο, τύμπανα που ακούγονται από μακριά καλούν τους αθλητές στον τερματισμό. Κάποιοι τερματίζουν αγκαλιά με τα παιδιά τους, κάποιοι άλλοι χέρι-χέρι με τους συνοδοιπόρους τους.

Όλους τους πλημυρίζει η χαρά της επίτευξης του στόχου τους καθώς τους υποδέχονται με αγκαλιές συγγενικά τους πρόσωπα και φίλοι. Όλοι οι δρομείς που συμμετείχαν είχαν θέσει τους δικούς τους στόχους. Άλλος την κατάταξη, άλλος το χρόνο και άλλος απλά τον τερματισμό. Για να τα καταφέρουν έκαναν πολύμηνο προγραμματισμό και οργάνωση και είχαν μοχθήσει συστηματικά.

Όλοι είναι άξιοι για την προσπάθεια τους αλλά στο βάθρο ανεβαίνουν και βραβεύονται μόνο οι καλύτεροι. Το παράδειγμα τους πρέπει να αποτελεί το πρότυπο με το οποίο όλοι μας θα πρέπει να λειτουργούμε στον δημόσιο και ιδιωτικό μας βίο, πάντα με στόχο μια καλύτερη κοινωνία.

Πρότυπο θα πρέπει να αποτελέσει και η οργάνωση του Συλλόγου Δρομέων Βέροιας.

Τίποτα δεν έμεινε στην τύχη του από την μεταφορά στην αφετηρία μέχρι και την φροντίδα των προσωπικών αντικειμένων. Αναρωτιέμαι πόσο καλύτερα θα ήταν όλα γύρω μας εάν όλοι οι φορείς οργανώνονταν με τον ίδιο τρόπο. 

Προσωπικά κατάφερα να τερματίσω χάρις στον αλτρουισμό του φίλου και έμπειρου δρομέα Γιώργου, ο οποίος άφησε τον δικό του αγώνα για να συνδράμει εμένα. Με συγκράτησε στην αρχή του αγώνα που υπερέβαλα, με ενθάρρυνε προς το τέλος που οι δυνάμεις μου έφθιναν και λίγο πριν τον τερματισμό με ένα άγγιγμα στην πλάτη μου έδωσε την ώθηση για να τερματίσω. Λένε πως ο δρομέας είναι μοναχικός. Δεν το αισθάνθηκα αυτό σε καμιά στιγμή, από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα. Εύχομαι υγεία σε όλους και καλούς νέους αγώνες.

Κείμενο: Θ. Δάνης