Χατζηκώστας: «Και μετά την απεργία τι;»

Ήταν η δεύτερη απεργιακή κινητοποίηση, αυτή της 3ης Δεκέμβρη, με τη νέα κυβέρνηση. Δείγμα ότι τα προβλήματα είναι πολλά και οξύνονται. Ανεξάρτητα από το μέγεθος των συγκεντρώσεων (στην περιοχή μας δεν ήταν όσο έπρεπε μαζικές) αλλά και το μέγεθος της συμμετοχής στην ίδια την απεργία, η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι πολλοί απαιτεί λύσεις, που σίγουρα δεν θα προέλθουν από την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική. 
Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να ξεγελαστεί από τα καλέσματα για εθνική συναίνεση, εθνική ομοψυχία. Είναι σχεδιασμοί που στόχο έχουν να σκορπίσουν την αδράνεια στους εργαζόμενους, να επικρατήσει σιγή νεκροταφείου ώστε να διαλύσουν χωρίς αντιστάσεις ό,τι έχει απομείνει από την Κοινωνική Ασφάλιση.

Η συναίνεση που επιδιώκουν κυβέρνηση, θεσμοί, ΕΕ σημαίνει πλήρη υποταγή της του λαού στα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Σημαίνει συνενοχή στην κατάργηση όποιων δικαιωμάτων έχουν απομείνει.

Η κυβέρνηση εφαρμόζει και ενισχύει όλους τους αντιασφαλιστικούς νόμους που ψηφίστηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και ετοιμάζεται να φέρει νέες περικοπές σε παροχές και συντάξεις, να διαλύσει εκ βάθρων το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, να το παραδώσει στα νύχια των ασφαλιστικών εταιρειών και των μεγαλεμπόρων της Υγείας που βλέπουν τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα ως πεδίο νέας κερδοφορίας.

Φυσικά η αντίσταση των λαϊκών στρωμάτων δεν θα πρέπει να σταματήσει εδώ μια και θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι το «βαρέλι δεν έχει πάτο». Όσο η ακολουθούμενη πολιτική δεν βρίσκει τη απαιτούμενη λαϊκή αντίσταση τόσο θα διαλύει ότι έχει απομείνει από τα κοινωνικά-λαϊκά δικαιώματα. Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας απαιτεί θυσίες όμως αυτές σίγουρα είναι πολύ μικρότερες από το εάν περάσουν τα νέα μέτρα. Χρειάζεται κάθε συνδικάτο, όλα τα ΔΣ των σωματείων και συλλόγων της περιοχής μας επιτέλους να παίξουν τον ρόλο για το οποίο δημιουργήθηκαν. Να συνεχίσουν ακόμα πιο αποφασιστικά τη συζήτηση με τους εργαζόμενους για την οργάνωση της πάλης, για την υπεράσπιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τη διάσωση των συντάξεων και των ασφαλιστικών ταμείων από την επίθεση του κεφαλαίου και του πολιτικού προσωπικού τους, για να διεκδικήσουν την επαναφορά όλων των απωλειών που δεχτήκαμε τα προηγούμενα χρόνια. Να απαντήσουν στο νέο γύρο επίθεσης που προετοιμάζεται στους μισθούς, στις ομαδικές απολύσεις. . Μέσα στον αγώνα βρίσκεται η πραγματική ελπίδα που μπορεί να αποτρέψει μέτρα, να αποσπάσει κατακτήσεις, να αλλάξει το σημερινό αρνητικό συσχετισμό σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο, για να ξημερώσουν πραγματικά καλύτερες μέρες για μας και για τα παιδιά μας. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει!

(Δημοσιεύτηκε στην έντυπη «ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ»)