να λειτουργήσουν «συνεταιριστικά» από τους απολυμένους τα τρία εργοστάσια, ένα στη Νάουσα και δύο στην Κομοτηνή. Ο λόγος που επιλέγονται τα συγκεκριμένα, είναι ότι διαθέτουν εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας και σύμφωνα με το σχέδιο μπορούν να λειτουργήσουν ως καθετοποιημένες μονάδες που θα παράγουν από νήματα έως και ολοκληρωμένα ενδύματα.
Σύμφωνα με όσα ειπώθηκαν στη συνέντευξη Τύπου, όπου παραβρέθηκε ανάμεσα σε άλλους και τοποθετήθηκε ο γγ του υπουργείου Βιομηχανίας, Στρατής Ζαφείρης, το σχέδιο «φιλοδοξεί να κινητοποιήσει υγιείς επενδυτικές δυνάμεις του εσωτερικού και του εξωτερικού γιατί δίνεται ένα "σήμα" στις αγορές ότι η απαξίωση των "assets" (σ.σ. επενδυτικά αγαθά) στην Ελλάδα έφτασε στο τέλος, άρα δεν πρέπει να περιμένουν περαιτέρω πτώση τιμών».
Στην πραγματικότητα, αυτό που λένε στους υποψήφιους επενδυτές είναι ότι η απαξίωση κεφαλαίου στην Ελλάδα εξαιτίας της κρίσης έχει πιάσει πάτο και επομένως τώρα είναι η χρυσή ευκαιρία για τα κεφάλαια που λιμνάζουν να επενδυθούν στην παραγωγή. Για να ενισχύσουν την επιχειρηματολογία τους, παρουσιάζουν μάλιστα στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία ο καθετοποιημένος κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας μπορεί να αποδώσει κέρδη, αλλά αυτή τη στιγμή το 80% των εγκαταστάσεων παραμένουν αδρανείς. Ας δούμε ορισμένες πλευρές:
1. Πώς σκοπεύει να παρέμβει το κράτος; Καταρχήν, θα επιδιώξει να σταματήσει την πτωχευτική διαδικασία και μ' αυτόν τον τρόπο να αναστείλει την εκποίηση της υλικοτεχνικής υποδομής, δηλαδή των βασικών μέσων παραγωγής της επιχείρησης. Για να πειστούν οι τράπεζες, οι οποίες ακόμα αντιδρούν, χρησιμοποιείται το εξής επιχείρημα, που αλιεύσαμε από την «Αυγή» της περασμένης Πέμπτης: «Η περιουσία της εταιρείας με τιμές του 2010 ανέρχεται στα 160 εκατ. ευρώ, όταν οι απαιτήσεις των πιστωτών φτάνουν τα 350 εκατ. ευρώ. Σε καθεστώς εκποίησης λόγω πτώχευσης, η περιουσία σε μια δεκαετία δεν θα μπορέσει να αποφέρει ούτε καν 20 εκατ. ευρώ. Μόνο οι απαιτήσεις των εργαζομένων ξεπερνούν τα 35 εκατ. ευρώ και του Δημοσίου τα 70 εκατ. ευρώ».
Επομένως, λέει το επιχείρημα, για να πάρουν οι τράπεζες κατιτίς από τις οφειλές της πτωχευμένης «ΕΝ.ΚΛΩ.» έχουν συμφέρον να συμμετάσχουν στην κεφαλαιοποίηση των χρεών και τη μετατροπή των απαιτήσεων των πιστωτών σε νέο μετοχικό κεφάλαιο, αντί να περιμένουν φως από την εκποίηση των εγκαταστάσεων της εταιρείας. Με τον τρόπο αυτό, οι τράπεζες θα γίνουν μέτοχοι της νέας επιχείρησης, ενώ οι εργαζόμενοι εγκαταλείπουν κάθε διεκδίκηση για δεδουλευμένα και αποζημιώσεις από την παλιά εργοδοσία, καθώς και οι δικές τους απαιτήσεις μετατρέπονται σε μετοχικό κεφάλαιο, όπως και του κράτους.
2. Η «συνεταιριστική λειτουργία» των εργοστασίων είναι μόνο το κερασάκι στην τούρτα, αφού, όπως φαίνεται από το σχέδιο επαναλειτουργίας, κουμάντο στα εργοστάσια θα κάνουν οι τράπεζες και οι άλλοι επενδυτές, ανάλογα με τη συμμετοχή τους στο μετοχικό κεφάλαιο της νέας εταιρείας, προσδοκώντας να πάρουν πίσω όσο το δυνατόν περισσότερα από τα χρέη που τους άφησε ο παλιός ιδιοκτήτης.
Επιπλέον, για να μπορεί η επιχείρηση να σταθεί στον ανταγωνισμό, που δεν είναι καθόλου βέβαιο, θα πρέπει οι εργαζόμενοι να ρίξουν στο ελάχιστο τις απαιτήσεις τους για μισθούς και δικαιώματα, πράγμα για το οποίο εμφανίζονται έτοιμοι, τόσο λόγω της συμμετοχής τους ως μετόχων στη νέα εταιρεία, όσο και εξαιτίας τις διαπίστωσης που κάνουν ότι τα «επενδυτικά αγαθά», μεταξύ των οποίων και η εργατική δύναμη, έχουν πιάσει πάτο στην Ελλάδα.
Οσο για το προσδοκώμενο όφελος στην ανάσχεση της ανεργίας, οι ίδιοι παραδέχονται ότι κρατούν μικρό καλάθι: Αρχικά, στις τρεις μονάδες θα απασχοληθούν 350 - 380 εργαζόμενοι, με στόχο να φτάσουν τους 700 από τους συνολικά 2.500 που εργάζονταν παλιότερα στα 17 εργοστάσια της «ΕΝ.ΚΛΩ».
3. Βέβαια, το συγκεκριμένο εγχείρημα, μέρος του συνολικού σχεδίου της κυβέρνησης για τις σύγχρονες «προβληματικές», δεν είναι εύκολο να εφαρμοστεί και να αποδώσει, ακόμα κι αν οι εργαζόμενοι αποδεχτούν να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί.
Τα φουγάρα σ' αυτά τα εργοστάσια δεν έσβησαν επειδή ο ένας ή ο άλλος καπιταλιστής ήταν κακός διαχειριστής, αλλά επειδή ο ενδοκλαδικός και ο παγκόσμιος ανταγωνισμός κατέστησε αυτές τις επιχειρήσεις ασύμφορες για τους ιδιοκτήτες τους, που τις εγκατέλειψαν, μετέφεραν τα κεφάλαιά τους αλλού (ο Λαναράς δραστηριοποιήθηκε στις τηλεπικοινωνίες, ακόμα και στη Ναυτιλία), αφήνοντας φυσικά απλήρωτα τα χρέη τους στις τράπεζες, στους εργαζόμενους, στους ασφαλιστικούς οργανισμούς.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας, που βρίσκεται σε κρίση πολύ πριν από το 2008, αφού τα εργοστάσια του Λαναρά έκλειναν το ένα μετά το άλλο από τις αρχές της δεκαετίας του 2000.
4. Ας δούμε και παλιότερη τοποθέτηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Με αφορμή τα παραπάνω, το κλαδικό Σωματείο Κλωστοϋφαντουργών Νάουσας «ΚΛΩΘΩ», το Εργατικό Κέντρο Νάουσας και η Ομοσπονδία Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος (ΟΕΚΙΔΕ) αποκαλύπτουν με κοινή τους ανακοίνωση (τον Αύγουστο του 2015) την ουσία του «εγχειρήματος» : «Αυτοί που πρωτοστάτησαν για τη στήριξη του Λαναρά με σύνθημα: "Δώστε λεφτά για να σωθούν οι επιχειρήσεις" και έσυραν τους εργαζόμενους σε κινητοποιήσεις με χορηγό την εργοδοσία, υπονομεύοντας τον αγώνα για τα δικά τους συμφέροντα που καλούσε η "ΚΛΩΘΩ", το Εργατικό Κέντρο Νάουσας και η ΟΕΚΙΔΕ, έρχονται τώρα μετά από χρόνια και λένε "ξεχάστε δεδουλευμένα και αποζημιώσεις" και διαβουλεύονται πίσω από την πλάτη των εργαζομένων.
Ως αντιπολίτευση (σ.σ. αναφέρει για τον ΣΥΡΙΖΑ) έδωσαν μάχες στήριξης και εξετάσεις στη μεγαλοεργοδοσία και μετά τα τραγικά για τους εργαζόμενους αποτελέσματα, τους επαναφέρουν από την πίσω πόρτα στον τόπο τους εγκλήματος. Θέλουν να ξεμπερδεύουν με απολυμένους και δεδουλευμένα, με τα αιτήματά μας για ουσιαστική προστασία των ανέργων. Εκμεταλλεύονται και πάλι την αυξημένη ανεργία, την κατάσταση που μας οδήγησε η εργοδοσία - τράπεζες - ΕΕ και οι κυβερνήσεις τους, θέλουν να μας κάνουν συνένοχους, θέλουν να συνδιαχειριστούμε τη φτώχεια.
Θέλουν εργαζόμενους στα ίδια πλαίσια του άγριου ανταγωνισμού, με σκοπό και πάλι το καπιταλιστικό κέρδος, εγκλωβισμένους σε απέλπιδες προσπάθειες επαναλειτουργίας ενός εργοστασίου στη Νάουσα (από τα 7 που υπήρχαν), αφήνοντας και πάλι στο απυρόβλητο την εργοδοσία που έκλεισε όλα τα εργοστάσια, άφησε χιλιάδες εργαζόμενους - στην Ελλάδα και στο εξωτερικό - άνεργους και βρήκε κερδοφόρα διέξοδο για τα κεφάλαιά της σε άλλους κλάδους και άλλες χώρες.
Αφού πρώτα εξοικονόμησε άπειρα κέρδη από τη σκληρή εκμετάλλευση των εργαζομένων, το χρηματιστήριο και 125 εκατ. ευρώ με κρατικές εγγυήσεις που ποτέ δεν επέστρεψε. Επιδιώκουν οι ίδιοι σήμερα ως κυβέρνηση με παλιούς και νέους εργοδοτικούς - κυβερνητικούς συνδικαλιστές και κάθε λογής Λαναράδες (παλιούς μετόχους) να θολώσουν τα νερά στο βάλτο της εξαθλίωσης που μας ρίχνουν. Αυτή είναι η ενθαρρυντική εξέλιξη στο χώρο της Κλωστοϋφαντουργίας, όπως διατυμπανίζουν.
Σέρνουν τους εργαζόμενους σε νέα αδιέξοδα
Εάν και για όσο διάστημα λειτουργήσουν τα τρία εργοστάσια, θα είναι ενταγμένα στην ίδια κατεύθυνση, στον ίδιο κατηφορικό δρόμο ανάπτυξης για τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι δε θα είναι σε γυάλα. Θα είναι αντιμέτωποι με άλλες επιχειρήσεις, ανταγωνιστικές, απαλλαγμένες από κλαδικές συμβάσεις, οπλισμένες με όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο, που θα επιβάλλουν μεροκάματα εξαθλίωσης με άθλιες εργασιακές σχέσεις.
Οι εργαζόμενοι (μέτοχοι), αφού χάσουν αυτά που δικαιούνται, μπλεγμένοι και παγιδευμένοι, θα προχωράνε μόνοι τους σε μείωση αμοιβών, άδειες άνευ αποδοχών κ.λπ., θα τους βαφτίσουν αφεντικά και θα δουλεύουν για ένα πιάτο ρύζι, για να ανταγωνιστούν τα μεγάλα μονοπώλια του κλάδου που παράγουν σε Κίνα και Ινδία.
Το κριτήριο της παραγωγής δε θα είναι η κάλυψη των αναγκών των εργαζομένων, θα παραμείνει η αναζήτηση του κέρδους, ο ίδιος δρόμος που ποτίζεται από τον ιδρώτα των εργαζομένων. Αυτό θα κληθούν να αναπαράγουν και να διαιωνίσουν οι εργαζόμενοι. Αυτό είναι το πιο ύπουλο και συγκαλυμμένο. Θα κυριαρχούν οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, που θα συναποφασίζουν από κοινού με τραπεζίτες, παλιούς μετόχους, κράτος και νέους ιδιώτες να επιβάλουν οι ίδιοι στον εαυτό τους.
Οταν οι εργαζόμενοι εγκλωβίζονται και ακολουθούν τέτοιες διαδικασίες, από αυτούς που θα "βάζουν το δάχτυλο στο μέλι", να ξέρουν ότι στο τέλος θα βρεθούν πάλι στο δρόμο και απλήρωτοι. Θέλουν να φορτώσουν στις πλάτες των εργαζομένων τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και να πουν στο τέλος "σας δώσαμε την ευκαιρία, αλλά εσείς δεν μπορείτε χωρίς αφεντικά".
Δε γίνεται αυτό το εγχείρημα να συμφέρει και τις τράπεζες και τους εργαζόμενους. Οι ίδιοι που κάποτε κατηγορούσαν τις τράπεζες που δεν έδιναν "τζάμπα" χρήμα στην εργοδοσία (Λαφαζάνης, Χαραλαμπίδου), σήμερα επιχειρούν και πάλι να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους. Στα πλαίσια της λεγόμενης κοινωνικής οικονομίας, τέτοιες προτάσεις προωθούνται από την ΕΕ και το ΔΝΤ, κυβερνήσεις και τραπεζίτες, γιατί όχι μόνο δεν αποτελεί λύση προς όφελος των εργαζομένων, αλλά αυξάνει τις αυταπάτες, τον εκφυλισμό, τον αποπροσανατολισμό και οδηγεί σε νέα αδιέξοδα».
Δημοσιεύθηκε στην έντυπη «Άλλη Άποψη»
.jpg)
