κι από ανθρώπους που έχουν τρία και τέσσερα πτυχία να φιγουράρουν στο γραφείο τους. Οι σερβιτόροι είναι βιοπαλαιστές. Είναι παιδιά με χαμόγελο κι όρεξη για δουλειά. Δεν είναι ούτε δούλοι σου επειδή σου σερβίρουν έναν καφέ, ούτε ρομποτάκια. Μάθε να εκτιμάς και να σέβεσαι έναν άνθρωπο που προσπαθεί να βγάλει το μεροκάματό του. Το χείριστο όλων αυτών των υπαλλήλων βέβαια είναι αυτές οι γιορτινές μέρες, στις οποίες βγαίνει απ' το σπίτι κι η κουτσή Μαρία κι έχει και παράλογες απαιτήσεις. Τον ελληνικό τον θέλουν μερακλίδικο και με δύο φουσκάλες -όχι παραπάνω!- γιατί έτσι τον φτιάχνουν σπίτι τους κάθε μέρα. «Ποιος είσαι εσύ που θα μου φτιάξεις τον καφέ μου όπως έμαθες; Εγώ θα σου μάθω να φτιάχνεις σωστό καφέ! Α! Και φυσικά «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», αγαπητέ!». Πάμε σε μία φράση τώρα που από τότε που βγήκε γκρεμίστηκε κάθε ελπίδα αυτών των άμοιρων υπαλλήλων για να βρουν το δίκιο τους σε περιπτώσεις που γνωρίζουν και οι δύο πλευρές ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Κι ο κάθε πελάτης εκμεταλλεύεται αυτή τη φράση κατά το δοκούν. Δε θα ήθελες να ήσουν στο μυαλό του σερβιτόρου την ώρα που ακούει αυτή τη φράση. Χιλιάδες μικρά κόκκινα λαμπιόνια αναβοσβήνουν απειλητικά στο κεφάλι του την ώρα που βουτάει τη γλώσσα μέσα στο μυαλό για να μην πει αυτά που του βγαίνουν τόσο αυθόρμητα, επειδή η θέση του είναι λεπτή! Γιατί όχι, καλοί μας πελάτες. Δεν έχετε πάντα δίκιο. Ως επί το πλείστον έχετε άδικο, αλλά δε σας το λέμε για να μη σας κομπλάρουμε. Έχετε να κάνετε με ανθρώπους που παλεύουν καθημερινά να σας εξυπηρετήσουν με το χαμόγελο ακόμα κι αν είναι φρεσκοχωρισμένοι, ταλαιπωρημένοι ή να έχουν χίλια δυο προβλήματα στο κεφάλι τους, και προσπαθούν να σας κάνουν όλα τα χατίρια για να μείνετε ευχαριστημένοι. Και πώς θα καταλάβουν ότι μείνατε ευχαριστημένοι; Αφήνοντας ένα χαμόγελο κι ένα φιλοδώρημα φυσικά. Γιατί, ως γνωστόν το μπουρμπουάρ, δεν είναι πόλη της Γαλλίας. Όλοι έχουμε υπάρξει πελάτες σε καφετέριες και μπαρ. Κι όλοι κάποια στιγμή σπαστήκαμε με το σέρβις ή τον καφέ που δεν πληρούσε τις απαιτήσεις μας. Αλλά οφείλουμε ό,τι δε μας αρέσει να το αναφέρουμε στο σερβιτόρο -που είναι ο εκπρόσωπος του εκάστοτε μαγαζιού- για να μπορεί να το διορθώσει την επόμενη φορά, μα να το αναφέρουμε με ωραίο και σωστό τρόπο. Όχι με αγένεια και προσβολές. Γιατί για όλα υπάρχει ο σωστός τρόπος. Και δίκιο να έχεις, το χάνεις όταν μιλάς χωρίς επιχειρήματα. Οι σερβιτόροι και οι μπουφετζήδες εργάζονται σκληρά και πολλές φορές οι ώρες και οι συνθήκες εργασίας ξεπερνούν το όριο ανθρωπιάς κι αντοχής. Η εκμετάλλευση είναι προ των πυλών από τους ιδιοκτήτες των μαγαζιών που πλέον έχουν βρει το κουμπί με το: «Αν δε σου αρέσει, φύγε. Ξέρεις πόσοι περιμένουν να δουλέψουν στη θέση σου;» Και μπορεί αυτό να μην είναι ψέμα, αλλά δεν είναι και δικαιολογία για εκμετάλλευση. Μην υποτιμάς κανένα επάγγελμα λοιπόν, γιατί κι η γκαρσόνα που σου σερβίρει τον καφέ και την κοιτάς ξελιγωμένα, λέγοντας παράλληλα χυδαιότητες, θα μπορούσε να είναι η αδερφή σου ή η κόρη σου στο μέλλον. Το ότι σε εξυπηρετεί με το χαμόγελο στα χείλη σερβίροντάς σου έναν καφέ, δε σημαίνει πως σε γουστάρει κιόλας. Απλώς είναι ευγενική μαζί σου επειδή είναι επαγγελματίας. Μην ξεχνάς πως αυτή τη δουλειά δεν μπορούν να την κάνουν όλοι. Πολλοί έχουν προσπαθήσει, λίγοι έχουν καταφέρει να επιβιώσουν. Γιατί θέλει γερό στομάχι και καλό ανοσοποιητικό σύστημα για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις. Μόνο αν μπεις στη θέση τους θα το καταλάβεις αυτό. Για σκέψου να αναγκάζεσαι να είσαι ευγενικός και χαμογελαστός με τον φίλο που σκοτωθήκατε τις προάλλες για χίλιους δύο λόγους ή με τον πρώην που ήρθε για καφέ με το αμόρε επειδή απλώς είναι πελάτες στο μαγαζί που δουλεύεις; Άραγε εκεί τι θα έκανες; Αξίζουν ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν αυτά τα παιδιά. Για την αντοχή τους, για τη δύναμή τους, για τον επαγγελματισμό τους.
.jpg)
