Συμβαίνει τώρα: Δεκάδες Βεροιώτες στον κινηματοθέατρο «ΣΤΑΡ»

ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ «ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΠΑΠΑΚΑΛΙΑΤΗ
Την τιμητική του έχει αυτήν την ώρα το κινηματοθέατρο «ΣΤΑΡ» στην οδό Μητροπόλεως. Δεκάδες συμπολίτες μας πήγαν να δούνε από κοντά την ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη που «σπάει ταμεία» σε ολόκληρη την Ελλάδα. Όπως βλέπετε και στις διπλανές φωτογραφίες σχηματίστηκαν ουρές στην είσοδο του κινηματογράφου...

και όλος ο κόσμος ανυπομονούσε να δει τη νέα κινηματογραφική επιτυχία του ταλαντούχου σκηνοθέτη.
Διαβάστε αναλυτικά, λίγα λόγια για το έργο:
Ο 40χρονος πρωταγωνιστής, σεναριογράφος και σκηνοθέτης εμπλουτίζει την εμπορικά επιτυχημένη μελοδραματική του συνταγή με στρογγυλεμένες κοινωνικοπολιτικές αιχμές, παρουσιάζοντας, όμως, την πιο ώριμη δημιουργικά δουλειά της καριέρας του. Τρία χρόνια μετά το κινηματογραφικό ντεμπούτο του «Αν...», ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης αφηγείται τρεις διαφορετικές ιστορίες που συνθέτουν το μωσαϊκό της μνημονιακής αθηναϊκής πραγματικότητας: 

Ο Φάρις είναι ένας Σύριος μετανάστης που σώζει τη φοιτήτρια Δανάη από μια ληστεία, με την τυχαία συνάντησή τους να αποκτά αναπάντεχη συνέχεια. Ο 40άρης Γιώργος, στέλεχος σε μεγάλη εταιρεία, βρίσκεται εγκλωβισμένος σε έναν προβληματικό γάμο, αλλά η ζωή του δείχνει να ξεμπλοκάρει μετά τη γνωριμία του με τη Σουηδέζα Ελίζ. Η νοικοκυρά Μαρία γνωρίζει έξω από το σουπερμάρκετ τον Σεμπάστιαν, έναν Γερμανό που εργάζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη, και οι συναντήσεις τους αποτελούν την εβδομαδιαία απόδρασή της από τη μικροαστική της πραγματικότητα. 

Την ίδια στιγμή, ο χρεοκοπημένος επιχειρηματίας Αντώνης έχει παραδοθεί στο τυφλό ρατσιστικό μίσος. Είναι προφανές ότι το φλέγον ελληνικό κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον που βρισκόταν στο αχνό φόντο του «Αν...» παίρνει τη θέση πρωταγωνιστή στο «Ένας Άλλος Κόσμος». Η οικονομική και ηθική κρίση, οι φασιστικές συμμορίες, η άγρια επιχειρηματική αρένα, η εκκωφαντική κατάρρευση του ελληνικού ονείρου έχουν μικρό ή μεγαλύτερο ρόλο στη σπονδυλωτή ταινία. Όχι, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης δεν ασπάστηκε ξαφνικά τον κοινωνικό ρεαλισμό. Όλα τα παραπάνω στοιχεία είναι προσαρμοσμένα στον ιδιότυπο μελοδραματικό νατουραλισμό του, τον οποίο γνωρίσαμε στις μεγάλες τηλεοπτικές του επιτυχίες και μετέπειτα στο «Αν...», όπου όλα είναι δυνατά: από επιτάφιους πάνω στην αμμουδιά μέχρι ερωτικές φωλιές σε κουφάρια αεροπλάνων.
Ο έρωτας είναι φυσικά πανταχού παρών, ενώ οι στρογγυλεμένες, πασπαλισμένες με ζαχαρόσκονη κοινωνικές αιχμές δεν ξεπερνούν ποτέ το επίπεδο της ατάκας των πρωταγωνιστών του («Μην μπερδεύεις τη γερμανική πολιτική με το γερμανικό λαό», «Politics are bad... Many lies» ). Πέρα όμως από τη δεδομένη –τουλάχιστον για τους περισσότερους– καρτποσταλική απεικόνιση της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας, το «Ένας Άλλος Κόσμος» αποτελεί σίγουρα την πιο θαρραλέα δουλειά του 40χρονου Παπακαλιάτη. Όχι τόσο γιατί βάζει στο σεναριακό του στόχαστρο τη φασιστική βία και τις παθογένειες της μικροαστικής οικογένειας (έστω και ξύνοντας απλώς την επιφάνεια ), αλλά περισσότερο γιατί δοκιμάζεται σε ένα σύνθετο σκηνοθετικό εγχείρημα μεγαλύτερης δυσκολίας. 

Ο Παπακαλιά­της τολμά ν’ ανοίξει τα πλάνα του, ν’ αλλάξει παραστάσεις και εντέλει να εξελιχθεί ως filmmaker, άλλοτε με μεγαλύτερη (ο χειρισμός των γυά­λινων επιφανειών στα γραφεία ) και άλλοτε με μικρότερη (η «χάρτινη» σκηνή δράσης στο Ελληνικό ) επιτυχία. Δανειζόμενος για μια ακόμη φορά ιδέες από ξένες ταινίες (το σκηνικό του αεροπλάνου-καταφυγίου από το «Warm Bodies» και η φωτογραφία του σουπερμάρκετ από το «Cashback»), συνθέτει έναν προσωπικό κινηματογραφικό κόσμο, ο οποίος οριοθετεί το (μετα )μοντέρνο ελληνικό μελόδραμα και τον τοποθετεί στη θέση του ηγέτη του εμπορικού σινεμά της χώρας μας.