Αφορμή για τις σκέψεις αυτές έδωσε η δημόσια αντιπαράθεση που ξέσπασε με αφορμή την εκδήλωση της ΠΑΣΥ στο Μακροχώρι και τις απαντήσεις που έδωσαν γι’αυτή εκπρόσωποι της Πρωτοβουλίας των αγροτών από το νομό μας. Η αντιπαράθεση αυτή όπως και σε άλλους χώρους γίνεται στη βάση του διλήμματος «ενότητα ή όχι μπροστά στα κοινά προβλήματα που υπάρχουν». Μία συζήτηση που γίνεται χρόνια τώρα, αλλά συνήθως με διαφορετικούς «πρωταγωνιστές». Για παράδειγμα πριν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση γινόταν συζήτηση για την «ενότητα όλων των αριστερών, των αντιμνημονιακών, για να φύγει η κυβέρνηση των μνημονίων» ή παλιότερα «συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων για να φύγει η δεξιά» κ.α. Σε κοινωνικό δε επίπεδο το αντίστοιχο είναι «εφόσον τα προβλήματα των αγροτών είναι κοινά, άρα κοινός-ενωτικός θα πρέπει να είναι και ο αγώνας».
1. Είναι γεγονός ότι η κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων καθημερινά χειροτερεύει. Η αντίσταση από μέρους τους στα όσα τραγικά βιώνουν είναι μονόδρομος. Όμως υπάρχουν και άλλες πλευρές. Σε μία μάχη είναι απαραίτητη η ανάδειξη του πραγματικού αντίπαλου, ώστε εκεί να κατευθυνθούν τα πυρά κα παράλληλα να αναδειχτούν οι προοπτικές που υπάρχουν. Για παράδειγμα στον αγροτικό τομέα, δεν είναι όλοι οι ασχολούμενοι μ’αυτόν το ίδιο ούτε έχουν τα μέτρα ίδιες επιπτώσεις. Υπάρχουν οι φτωχοί και μεσαίοι αγρότες, αλλά και οι μεγαλοαγρότες, οι εταιρείες που ασχολούνται μ’αυτόν. Οι πρώτοι ξεκληρίζονται, οι δεύτεροι κερδίζουν, συγκεντρώνοντας παράλληλα τη γη στα χέρια τους. Εχθρός τους δεν είναι μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά και τα ταξικά συμφέροντα που αυτή εξυπηρετεί, αλλά και η ίδια η Ε.Ε και η περίφημη ΚΑΠ της. Επομένως στον αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς με σαφήνεια θα πρέπει να αναδεικνύονται οι παραπάνω αιτίες. Αλλιώς είτε ο αγώνας τους είναι περιορισμένης εμβέλειας, είτε αναποτελεσματικός. Η ενότητα των μικρομεσαίων αγροτών-ανεξάρτητα από το τι ψηφίζει ο καθένας, είναι αναγκαία αλλά σε μία τέτοια βάση.
2. Η ενότητα στη δράση και στη λαϊκή βάση θα πρέπει να γίνεται πρώτα και κύρια μέσα στους μαζικούς φορείς που υπάρχουν και όχι φυσικά στη βάση των κομματικών-πολιτικών συμφωνιών. Εδώ όμως τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Σε μεγάλο βαθμό τα συνδικαλιστικά όργανα που υπάρχουν έχουν αδρανοποιηθεί εδώ και χρόνια, ενώ στις διοικήσεις τους κυριαρχούν δυνάμεις εργοδοτικές, κυβερνητικές, δυνάμεις που χρόνια τώρα με τη στάση τους «έβαλαν πλάτη» για να περάσουν μία σειρά βάρβαρα μέτρα . Αν σήμερα κάποιες από αυτές εμφανίζονται με «αγωνιστικό μανδύα» δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να τους δοθεί εμπιστοσύνη, «άφεση αμαρτιών» και κυρίως δεν μπορούν οι αναγκαίοι αγώνες του σήμερα να μετατραπούν για όλους αυτούς σε «κολυμβήθρα του Σιλωάμ». Τον αγώνα θα πρέπει π.χ οι μικρομεσαίοι αγρότες ή εργάτες κ.α να πάρουν οι ίδιοι τη υπόθεση στα χέρια τους. Μέσα π.χ όπως έγινε στους αγρότες με τη δημιουργία «επιτροπών των μπλόκων» ή «επιτροπές αγώνα», αλλά και μέσα από πλατειές διαδικασίες (π.χ γενικές Συνελεύσεις) στα ίδια τα υπάρχοντα συνδικαλιστικά όργανα και φυσικά με στόχο την αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων σ’αυτά.
3. Φυσικά ο κοινός αγώνας για τα κοινά ταξικά συμφέροντα, ενάντια στους πραγματικούς ταξικούς-πολιτικούς αντίπαλους, δεν σημαίνει ότι ο διάλογος, ακόμη και ο έντονος για τον προσανατολισμό του κινήματος, τον τρόπο οργάνωσης του (ώστε να γίνεται πιο αποτελεσματικός), θα συνεχίζεται και κατά τη διάρκεια των αγώνων αυτών, δεν είναι αφύσικο, ούτε και κακό. Επομένως ναι στον κοινό αγώνα στο πλαίσιο ενός π.χ κοινωνικού στρώματος, κλάδου, επαγγέλματος, πάντα όμως σε συμμαχία με τα’ άλλα καταπιεσμένα στρώματα και φυσικά με προοπτική τόσο τα προβλήματα του σήμερα, όσο και την ανάγκη για ριζικές αλλαγές αύριο...
(Δημοσιεύτηκε στην έντυπη «ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ»)
.jpg)
