Χατζηκώστας: «Αν θεωρούν τις εκλογές, κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ας το πουν ευθέως»

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η «αναγκαστική ψήφιση» του 3ου Μνημονίου δεν σημαίνει και το τέλος των «σκληρών διαπραγματεύσεων» αλλά ταυτόχρονα υποστηρίζει ότι θα γίνουν και «διορθώσεις». Οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί περί διορθωτικών κινήσεων (αφού προχώρησε και μέσω του πολυνομοσχεδίου στη ψήφιση και νέων προαπαιτούμενων) είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου, «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του». Καμία «διορθωτική κίνηση» δε θα επαναφέρει για παράειγμα τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης...
δεν θα αποκαταστήσει τις συντάξεις που υφίστανται για πολλοστή φορά σφαγιασμό, δεν θα αναιρέσει τις συνέπειες της φορολεηλασίας για τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους κ.λπ. Εξάλλου, μέτρα όπως αυτά δεν εισάγονται κατά παρέκκλιση κάποιου κανόνα, δεν συνιστούν «λάθος» για να υπάρξει διορθωτική παρέμβαση. Αυτή είναι η γενική πορεία των πραγμάτων σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Είναι συνειδητά και προμελετημένα τα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούνται παντού, για να διασφαλίσουν καλύτερους όρους κερδοφορίας και να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους στη διεθνή αρένα στις μεγάλες επιχειρήσεις εντός της Ε.Ε.

Η ιστορία αντιστροφής των εννοιών συνεχίζεται. Να θυμηθούμε ότι τα προηγούμενα 5 χρόνια η φορολεηλασία οθωμανικού τύπου, η αρπαγή μισθών και συντάξεων βαφτίστηκαν «πατριωτισμός». Τα χαράτσια βαφτίστηκαν «αλληλεγγύη». Το συμφέρον των πολυεθνικών που χαίρουν φοροασυλίας βαφτίστηκε «εθνικό συμφέρον». Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου βαφτίστηκε «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας». Το πέρασμα από το ένα Μνημόνιο στο άλλο βαφτίστηκε πότε «ευλογία» και πότε «έξοδος από τα Μνημόνια».

Θα πουν κάποιοι ότι «όλα αυτά ήταν γνωστά» και ότι ο «λαός τα ενέκρινε στις εκλογές». Θαυμάσια προσέγγιση. Αλλά τότε γιατί δεν βγαίνουν να μας πουν ότι η ερμηνεία τους για τις εκλογές είναι ότι ο λαός λατρεύει τα Μνημόνια (που ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε); Πως ο λαός αρέσκεται στη λιτότητα; Οτι οι συνταξιούχοι περιμένουν πως και πως τις νέες μειώσεις στις συντάξεις τους; Αν θεωρούν τις εκλογές σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ που εξαγνίζει το αμάρτημα της πολιτικής εξαπάτησης, της πολιτικής δημαγωγίας, του πολιτικού εκβιασμού και της πολιτικής της φτώχειας, ας το πουν ευθέως. Άλλοι θα ισχυριστούν, ίσως, πως η στάση της κυβέρνησης είναι «αναγκαστική» αφού, «τι να κάνουμε, ο Τσίπρας προσπάθησε αλλά η Ελλάδα είναι μια αδύναμη χώρα». Εξίσου θαυμάσια προσέγγιση. Μόνο που δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια. Αντίθετα ισχύει εκείνο που έλεγε ο Τσίπρας όταν κυβερνούσε ο Σαμαράς. Ότι, δηλαδή, κάνουνε τους «μάγκες» στους εργάτες, στους συνταξιούχους και στους αδύναμους, αλλά στους μέσα και στους έξω ισχυρούς κάθονται σούζα. Πως ότι κάνουν δεν το κάνουν από «αδυναμία» αλλά από επιλογή.

Απέναντι στην επίθεση αυτοί τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν παρά να αντιτάξουν την ενότητά τους, ικανή να την αποκρούσει και να ανοίξει το δρόμο της αντεπίθεσης για τη διεκδίκηση των πραγματικών τους αναγκών. Πολύ απλά να μην πέσει κανείς στην «παγίδα» των κάλπικων προσδοκιών για «διορθώσεις»...

(Δημοσιεύτηκε στην έντυπη "ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ")