Στην ολοκλήρωση του θεσμικού πλαισίου που είναι απαραίτητο για την ίδρυση αποτεφρωτηρίων νεκρών στην Ελλάδα προχώρησε το υπουργείο Περιβάλλοντος.
Όπως αναφέρει η «Καθημερινή», χάρη σε μια τροποποίηση της νομοθεσίας που έγινε πέρυσι, τα αποτεφρωτήρια «αποδεσμεύθηκαν» χωρικά από τα νεκροταφεία και πλέον η εγκατάστασή τους είναι πολύ ευκολότερη. Ωστόσο, το μοναδικό «εμπόδιο» στη νομοθεσία...
είναι ότι δικαίωμα ίδρυσης αποτεφρωτηρίου νεκρών εξακολουθούν να έχουν μόνο οι δήμοι, οι οποίοι έως σήμερα δεν έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα ανθεκτικοί στις αντιδράσεις της Εκκλησίας και ακραίων θρησκευτικών κύκλων. Η απόφαση, την οποία υπογράφει ο υπουργός Περιβάλλοντος Πάνος Σκουρλέτης, αφορά στη διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης των Κέντρων Αποτέφρωσης Νεκρών (ή οστών), ολοκληρώνοντας το θεσμικό πλαίσιο. Οι μονάδες αυτές υπόκεινται στη διαδικασία των «πρότυπων περιβαλλοντικών δεσμεύσεων».
Η αποτέφρωση επετράπη στη χώρα μας το 2006, περίπου έναν αιώνα αργότερα από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες (ενδεικτικά Βρετανία 1884, Γαλλία 1887, Γερμανία 1934, Ισπανία 1945). Ωστόσο, δεν μπορούσε να εφαρμοστεί όσο η πολιτεία δεν εξειδίκευε τους όρους ίδρυσης ενός αποτεφρωτηρίου. Οπερ εγένετο τελικά το 2010, με μια απόφαση που ρύθμισε τεχνικού χαρακτήρα ζητήματα. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, όμως, ετέθη ως όρος η γειτνίασή τους με νεκροταφείο, κάτι που υπονόμευσε εκ νέου την υπόθεση. Περαιτέρω, η αλλαγή της νομοθεσίας περί περιβαλλοντικής αδειοδότησης το 2011 έκανε εκ νέου απαραίτητη την εξειδίκευση των περιβαλλοντικών περιορισμών. Το 2014, ένας νόμος (Ν. 4277) ήρε τον περιορισμό περί νεκροταφείων, ορίζοντας ότι τα αποτεφρωτήρια μπορούν να χωροθετηθούν σχεδόν παντού, εκτός από περιοχές κατοικίας.
Παρέμεινε, όμως, ένας άλλος περιορισμός: η ίδρυση και λειτουργία των αποτεφρωτηρίων επιτρέπεται μόνο από τους δήμους (ή τα νομικά τους πρόσωπα). Στο πρόσφατο παρελθόν, αρκετοί δήμοι, όπως οι Αθηναίων, Θεσσαλονίκης, Βόλου, Μαρκόπουλου και άλλοι, έχουν προσπαθήσει να ιδρύσουν αποτεφρωτήριο, αλλά οι προσπάθειές τους δεν έχουν ευοδωθεί λόγω της έντονης αντίδρασης της Εκκλησίας.
Μοναδική λύση για όποιον επιθυμεί να αποτεφρωθεί μετά θάνατον είναι η αποστολή της σορού στο εξωτερικό. Ο πλησιέστερος διαθέσιμος χώρος βρίσκεται στη Σόφια της Βουλγαρίας και είναι ιδιωτικός. «Αν η πολιτεία είχε επιτρέψει να ιδρύσουν ιδιώτες αποτεφρωτήρια, όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη, το θέμα θα είχε λυθεί εδώ και μία δεκαετία», λέει ο κ. Νίκος Κυριακίδης, ιδιοκτήτης γραφείου τελετών. «Οι αποστολές σορών στη Βουλγαρία δεν έχουν μειωθεί λόγω κρίσης – αντίθετα, έχουν μειωθεί τα αιτήματα για τέλεση εξόδιου ακολουθίας από ιερέα πριν από την αποστολή της σορού». Το κόστος μιας αποτέφρωσης στη Βουλγαρία ξεκινάει από 1.900 ευρώ.
Όπως αναφέρει η «Καθημερινή», χάρη σε μια τροποποίηση της νομοθεσίας που έγινε πέρυσι, τα αποτεφρωτήρια «αποδεσμεύθηκαν» χωρικά από τα νεκροταφεία και πλέον η εγκατάστασή τους είναι πολύ ευκολότερη. Ωστόσο, το μοναδικό «εμπόδιο» στη νομοθεσία...
είναι ότι δικαίωμα ίδρυσης αποτεφρωτηρίου νεκρών εξακολουθούν να έχουν μόνο οι δήμοι, οι οποίοι έως σήμερα δεν έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα ανθεκτικοί στις αντιδράσεις της Εκκλησίας και ακραίων θρησκευτικών κύκλων. Η απόφαση, την οποία υπογράφει ο υπουργός Περιβάλλοντος Πάνος Σκουρλέτης, αφορά στη διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης των Κέντρων Αποτέφρωσης Νεκρών (ή οστών), ολοκληρώνοντας το θεσμικό πλαίσιο. Οι μονάδες αυτές υπόκεινται στη διαδικασία των «πρότυπων περιβαλλοντικών δεσμεύσεων».
Η αποτέφρωση επετράπη στη χώρα μας το 2006, περίπου έναν αιώνα αργότερα από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες (ενδεικτικά Βρετανία 1884, Γαλλία 1887, Γερμανία 1934, Ισπανία 1945). Ωστόσο, δεν μπορούσε να εφαρμοστεί όσο η πολιτεία δεν εξειδίκευε τους όρους ίδρυσης ενός αποτεφρωτηρίου. Οπερ εγένετο τελικά το 2010, με μια απόφαση που ρύθμισε τεχνικού χαρακτήρα ζητήματα. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, όμως, ετέθη ως όρος η γειτνίασή τους με νεκροταφείο, κάτι που υπονόμευσε εκ νέου την υπόθεση. Περαιτέρω, η αλλαγή της νομοθεσίας περί περιβαλλοντικής αδειοδότησης το 2011 έκανε εκ νέου απαραίτητη την εξειδίκευση των περιβαλλοντικών περιορισμών. Το 2014, ένας νόμος (Ν. 4277) ήρε τον περιορισμό περί νεκροταφείων, ορίζοντας ότι τα αποτεφρωτήρια μπορούν να χωροθετηθούν σχεδόν παντού, εκτός από περιοχές κατοικίας.
Παρέμεινε, όμως, ένας άλλος περιορισμός: η ίδρυση και λειτουργία των αποτεφρωτηρίων επιτρέπεται μόνο από τους δήμους (ή τα νομικά τους πρόσωπα). Στο πρόσφατο παρελθόν, αρκετοί δήμοι, όπως οι Αθηναίων, Θεσσαλονίκης, Βόλου, Μαρκόπουλου και άλλοι, έχουν προσπαθήσει να ιδρύσουν αποτεφρωτήριο, αλλά οι προσπάθειές τους δεν έχουν ευοδωθεί λόγω της έντονης αντίδρασης της Εκκλησίας.
Μοναδική λύση για όποιον επιθυμεί να αποτεφρωθεί μετά θάνατον είναι η αποστολή της σορού στο εξωτερικό. Ο πλησιέστερος διαθέσιμος χώρος βρίσκεται στη Σόφια της Βουλγαρίας και είναι ιδιωτικός. «Αν η πολιτεία είχε επιτρέψει να ιδρύσουν ιδιώτες αποτεφρωτήρια, όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη, το θέμα θα είχε λυθεί εδώ και μία δεκαετία», λέει ο κ. Νίκος Κυριακίδης, ιδιοκτήτης γραφείου τελετών. «Οι αποστολές σορών στη Βουλγαρία δεν έχουν μειωθεί λόγω κρίσης – αντίθετα, έχουν μειωθεί τα αιτήματα για τέλεση εξόδιου ακολουθίας από ιερέα πριν από την αποστολή της σορού». Το κόστος μιας αποτέφρωσης στη Βουλγαρία ξεκινάει από 1.900 ευρώ.
