που απορρέουν από τις ψυχικές διαταραχές αλλά και τις αυτοκτονίες τα οποία τόσο οι ψυχίατροι όσο και τα συμπεράσματα των συνεδρίων, αποδίδουν στην οικονομική κρίση. «Δεν βλέπουμε πλέον την αισιόδοξη στάση απέναντι στη ζωή. Αντίθετα, λόγω της αύξησης της ανασφάλειας, βλέπουμε ανθρώπους με αϋπνίες, με αισθήματα καταβολής, με έλλειψη χαμόγελου, με περιορισμό της κοινωνικότητάς τους και ατομικά αλλά σε πολλές περιπτώσεις και ολόκληρης της οικογένειας. Άρα μειώνονται οι δυνατότητες βελτίωσης ης κατάστασης, πόσο μάλλον όταν μειώνονται και οι αποδοχές και τα έσοδα ενός νοικοκυριού, ενώ αυξάνονται τα έξοδά τους. Βλέπουμε ανθρώπους που ενώ δεν είχαν προδιάθεση για καταθλιπτικά συμπτώματα, τώρα απευθύνονται όλο και περισσότερο στους γιατρούς Πριν 10 χρόνια η κατάθλιψη ήταν στο 17% και σε λίγα χρόνια προβλέπεται να πάει στο 23%. Που σημαίνει ότι ένας στους τρεις θα περάσει μία τέτοια φάση. Και το πιστεύω διότι κι εγώ ως γιατρός βλέπω ότι η κοινωνία έχει χάσει την αισιοδοξία της και γίνεται πιο εγωκεντρική» τόνισε ο κ. Δερές, στο ξεκίνημα της κουβέντας.
Ποιο ήταν και είναι όμως το μήνυμα της Παγκόσμιας ημέρας ψυχικής υγείας; «Το μήνυμα είναι να ενεργοποιήσει και να ευαισθητοποιήσει κατά κάποιον τρόπο τον πάσχοντα πληθυσμό, που είναι 1 δις σε παγκόσμιο επίπεδο και 250.000 στην Ελλάδα, αλλά και το περιβάλλον τους γενικότερα και να κατανοήσουμε ότι οι ψυχικές διαταραχές εμφανίστηκαν στη γη από τότε που εμφανίστηκε και ο άνθρωπος. Μέχρι να εξελιχθεί η επιστήμη τα άτομα αυτά δεν είχαν καμία βοήθεια γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει κανείς τις αιτίες των ψυχικών διαταραχών τους. Να φανταστείτε ότι στο μεσαίωνα τους θεωρούσαν δαιμονισμένους ή αιρετικούς και αργότερα τους περιόριζαν σε άσυλα. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει με τις θεραπευτικές αγωγές και τα νέα φάρμακα, με πολύ καλά αποτελέσματα. Έτσι βοηθήθηκαν πολλοί ασθενείς, οι οποίοι παραμένουν στο σπίτι τους και όχι σε νοσηλευτικά ιδρύματα και μαθαίνουν να κοινωνικοποιούνται, με την αποδοχή της οικογένειας και της κοινωνίας. Βέβαια μιλάμε για βαριές ασθένειες που χρήζουν συνεχούς ιατρικής φροντίδας. Και να μην ξεχνάμε ότι πρέπει να ξεπεράσουμε πλέον το ταμπού, που ξεχωρίζει τον ασθενή με βαριές παθήσεις, από τον ασθενή που πάσχει από μία άλλη νόσο όπως καρδιοπάθεια ή οποιαδήποτε άλλη ασθένεια. Ο κόσμος πρέπει να ενημερωθεί για να σταματήσει αυτό το «στίγμα», αφού κανείς δεν φταίει για την ασθένειά του, όποια κι αν είναι. Πιστεύω ότι σήμερα γίναμε πιο ανεκτικοί, κατανοούμε περισσότερο τους ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες, προσπαθώντας να εντάξουμε στην κοινότητα όσους περισσότερους μπορούμε» πρόσθεσε ο κ. Δερές.
Βέβαια, όσον αφορά το κόστος της αγωγής είναι αρκετά ακριβό για τους ψυχικά ασθενείς και δυστυχώς η Πολιτεία δεν έχει φροντίσει τις ανάλογες δομές ή τα νοσοκομειακά τμήματα, όπου θα μπορούν οι ασθενείς να έχουν μια προσιτή οικονομική πρόσβαση στη διάγνωση και τη θεραπεία τους αλλά και στην συμβουλευτική αγωγή και εκπαίδευση της οικογένειας που στηρίζει τον ασθενή. Κάποιες ιδιωτικές πρωτοβουλίες και Σύλλογοι που δημιουργήθηκαν κάνουν ότι μπορούν αλλά κι αυτοί χρειάζονται την ανάλογη στήριξη ώστε να μπορέσουν να κρατηθούν και να επιτελέσουν το έργο τους, έστω και σε επίπεδο ενημέρωσης του κόσμου ή απασχόλησης των ασθενών, μικρών και μεγάλων σε ηλικία. «Σημαντικό ρόλο παίζει και η Παιδεία αλλά και η εξουσία, το κράτος, το οποίο πρέπει να καταλάβει ότι για την αντιμετώπιση των ψυχικά ασθενών, απαιτούνται χρήματα. Δεν γίνεται διαφορετικά…» επεσήμανε στο τέλος της κουβένταςο κ. Δερές.
Ρεπορτάζ: Σοφία Γκαγκούση (http://laos-epea.gr)
.jpg)
.jpg)
