Αν θα μειωθεί και άλλο η σύνταξη της μάνας και του πατέρα μου, διότι αυτοί μου πληρώνουν το ρεύμα. Αν την επόμενη φορά που ο γιος του φίλου μου που έσπασε το χέρι του θα ξαναπάθει αγκύλωση λόγω πολύωρης αναμονής στο δημόσιο νοσοκομείο. Αν θα κλείσουν και άλλες επιχειρήσεις, μικρές και μεγαλύτερες, στη γειτονιά μου γιατί δεν αντέχουν τους φόρους. Αν θα χαμηλώνω για πολύ καιρό ακόμη το βλέμμα μπροστά στις εικόνες νεκρών προσφύγων που ξεβράζει το κύμα. Αν θα μπορέσω να ζω αξιοπρεπώς, να πάω λίγες μέρες διακοπές, να νιώσω ανταγωνιστική, να ονειρευτώ. Και όμως, καμία απάντηση δεν μου δόθηκε στο ντιμπέιτ της Δευτέρας. Είτε επειδή δεν ρωτήθηκαν, είτε γιατί είναι καλά εκπαιδευμένοι να μην απαντούν σε αυτό που τους ρωτούν. Το παιχνίδι χάνεται όταν χαθεί η επαφή με την κοινωνία. Η κοινωνία βράζει και ασφυκτιά. Και σε κοιτά με μάτι που γυαλίζει και διψά για λύσεις, για απαντήσεις. Αγωνιά ο κόσμος για ανακούφιση και για ουσία. Όχι για τηλεοπτικά τερτίπτια, για καθοδηγημένα χαμόγελα, για μεταξωτές γραβάτες και για το τηλεοπτικό ανάστημα που δίνουν και παίρνουν οι κάμερες.
