Χατζηκώστας: «Η αποχή, νικητής των εκλογών»

Την ονόμασαν «νικητή των εκλογών». Ήδη η συζήτηση για το πραγματικό της μέγεθος και τα βαθύτερα αίτια της, έχει ξεκινήσει. Μία συζήτηση και κυρίως μία «στεναχώρια» που ορισμένες φορές δεν έχει ειλικρινή κίνητρα. Κι’ αυτό γιατί συμμετέχουν σ’αυτήν (και ιδιαίτερα στη «στεναχώρια») και παράγοντες που έχουν την πρώτη ευθύνη γι’αυτήν. Κάνουμε λόγο για την αποχή που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία έφτασε στο 43,4% (36,4% το Γενάρη του 2015) - ψήφισαν 764.133 λιγότεροι ψηφοφόροι απ’ ότι τον Ιανουάριο...
- το μεγαλύτερο ποσοστό μετά το 1974 σε βουλευτικές εκλογές (μεγαλύτερο ποσοστό υπήρχε μόνο στις ευρωεκλογές του 2009 με 47,37%)

Πρόκειται για ένα σύνθετο κοινωνικό-πολιτικό φαινόμενο, που σίγουρα δεν σηκώνει, ούτε «κατάρες», αλλά ούτε και εύκολες απαντήσεις.

1. Σίγουρα θα πρέπει να υπολογιστούν οι αντικειμενικές δυσκολίες. Δεν είναι μόνο οι μη «καθαρισμένοι» εκλογικοί κατάλογοι. Κάνουμε λόγο για τους ετεροδημότες και την οικονομική δυσκολία μετακίνησης τους. Να σημειώσουμε εδώ παρά τις κυβερνητικές υποσχέσεις τα διόδια λειτουργούσαν, ενώ δεν πάρθηκαν και άλλα (οικονομικού χαρακτήρα) μέτρα για την διευκόλυνση της μετακίνησης τους. Φυσικά εδώ να τονίσουμε ότι τα παλιότερα χρόνια οι παραπάνω έκαναν και «οικονομικές θυσίες» για να ψηφίσουν το κόμμα της αρεσκείας τους (για παράδειγμα πήγαν να ψηφίσουν στο πρόσφατο δημοψήφισμα του Ιούλη…), ενώ και τα πολιτικά κόμματα διέθεταν τον απαραίτητο μηχανισμό για την οργανωμένη μετακίνηση τους. Να σημειώσουμε ακόμη εδώ ότι εκατοντάδες χιλιάδες (κυρίως νέοι) έχουν πάρει τον δρόμο της ξενιτιάς για να βρουν δουλειά και από αυτούς αμφίβολο είναι το πόσοι ήλθαν για να ψηφήσουν.

2. Το φαινόμενο βρίσκεται σε εξέλιξη (αυξάνει σταθερά δηλαδή) και έχει κυρίως πολιτικές αιτίες. Εκφράζει την δυσαρέσκεια απέναντι στο πολιτικό σύστημα (αγκαλιάζει και αυτούς που δεν φταίνε…), την αγανάκτηση αλλά και την απογοήτευση για όλα όσα συμβαίνουν, την έλλειψη προοπτικής (όπως αυτοί τη καταλαβαίνουν), ενώ σε πολύ μικρότερο βαθμό έχει ως βάση ρεύματα σκέψης (π.χ αναρχισμό) ή και τον «χαβαλέ». Τροφοδοτήθηκε ιδιαίτερα από την 7μηνη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που έσπειρες ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες που οδήγησαν σε απογοητεύσεις. Φυσικά πρόκειται για φαινόμενο που ενώ έχει μέσα του το σπέρμα της αμφισβήτησης και της «πολιτικής διαμαρτυρίας» τελικά την ενσωματώνει σε ακίνδυνα για το ίδιο το σύστημα κανάλια. Αντίθετα, ενισχύει την ηττοπάθεια και την παραίτηση, ότι "τίποτα δεν γίνεται", "τίποτα δεν αλλάζει", ενισχύει την ισοπεδωτική και λαθεμένη εντύπωση ότι "όλοι το ίδιο είναι" ,είναι τελικά μια «κινούμενη άμμος», που δεν έχει μορφοποιηθεί όμως τελεσίδικα…

3. Το αποτέλεσμα των εκλογών θα είχε διαφοροποιήσεις σίγουρα, εάν οι παραπάνω πήγαιναν στις κάλπες και ψήφιζαν με βάση την αντίσταση-αντίδραση στις αιτίες των προβλημάτων τους. (Για παράδειγμα η νεοσχηματισμένη κυβέρνηση έχει 2.126.000 ψήφους σε σύνολο 9.840.000 εγγεγραμμένων, είναι δηλαδή κυβέρνηση μειοψηφίας στο λαό που γίνεται πλειοψηφία χάρη στο εκλογικό σύστημα και της αποχής). Το ζήτημα είναι τουλάχιστον οι απόντες των εκλογών να μην είναι απόντες και από τους αναγκαίους αγώνες του αύριο, για την απόκρουση των μέτρων του 3ου και των προηγούμενων μνημονίων, για την ανάκτηση των απωλειών, αλλά και γενικότερα στην πάλη για ριζικές αλλαγές στη χώρα μας.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Άλλη Άποψη»