ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗ: ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΧΡΗΣΤΗ
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά των ναρκωτικών, δυο πρώην χρήστες, μέλη της ομάδας απεξάρτησης του ΟΚΑΝΑ της μονάδας Βέροιας, θέλησαν να μοιραστούν με τους εκπροσώπους των τοπικών ΜΜΕ την εμπειρία τους, τον αγώνα για την απεξάρτηση αλλά και το πιο σημαντικό κομμάτι, την επανένταξη στην κοινωνία, την εργασία, την ίδια τη ζωή...
Δίπλα τους στη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε, οι άνθρωποι που στέκονται αρωγοί σε αυτή τους την προσπάθεια, ο ψυχίατρος και υπεύθυνος της μονάδας ΟΚΑΝΑ Βέροιας, κ. Ηλίας Γραμματικόπουλος, ο εξειδικευμένος νοσηλευτής ψυχικής υγείας κ. Δημήτρης Τσέκας και η Διοικήτρια του Νοσοκομείου, κ. Αναστασία Μπούρτζου.
Δίπλα τους στη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε, οι άνθρωποι που στέκονται αρωγοί σε αυτή τους την προσπάθεια, ο ψυχίατρος και υπεύθυνος της μονάδας ΟΚΑΝΑ Βέροιας, κ. Ηλίας Γραμματικόπουλος, ο εξειδικευμένος νοσηλευτής ψυχικής υγείας κ. Δημήτρης Τσέκας και η Διοικήτρια του Νοσοκομείου, κ. Αναστασία Μπούρτζου.
«Ένα χρόνο πριν, στην έναρξη λειτουργίας της μονάδας, ήταν ένα στοίχημα για όλους, ένα πάγιο αίτημα της κοινωνίας της Ημαθίας και όχι μόνο, καθώς ήταν τεράστιο το κενό και η έλλειψη αυτής της δομής. Σήμερα συμμετέχουν στα προγράμματα 115 ασθενείς και παρά τις αρχικές καχυποψίες και τα ταμπού, εμείς καμαρώνουμε για τη λειτουργία, τους εργαζόμενους και τους ίδιους τους ασθενείς. Είμαστε μια μεγάλη οικογένεια. Το ζητούμενο, πέρα από την πρόληψη και την ευαισθητοποίηση, είναι η κοινωνική επανένταξη. Θα παρακαλούσα τους φορείς και τους επαγγελματίες της Ημαθίας, να σκύψουν στα παιδιά αυτά που ενώ πέρασαν την περιπέτεια και τα κατάφεραν, να αξιοποιήσουν τις ικανότητές τους», τόνισε χαρακτηριστικά η κ. Μπούρτζου.
«Ένα χρόνο μετά, όχι ότι γίναμε σοφότεροι, αλλά τουλάχιστον αποκτήσαμε αρκετά μεγάλη εμπειρία στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η μονάδα και διαχειριζόμαστε τα περιστατικά. Ο αγώνας της κοινωνίας ενάντια στα ναρκωτικά είναι συνεχής και διαρκής», είπε παίρνοντας το λόγο ο κ. Τσέκας, ενώ ευχαρίστησε και την Διοικήτρια για την αμέριστη συμπαράσταση στο ρόλο και το έργο της μονάδας, ειδικά σε αυτές τις δύσκολες εποχές. «Ξεκινήσαμε με 20 θεραπευόμενους και σήμερα φτάσαμε στους 113, ένας αρκετά ικανοποιητικός αριθμός σε σχέση και με υπόλοιπες μονάδες, παρά τις ελλείψεις. Δίνουμε καθημερινά αγώνα να βοηθήσουμε τους ασθενής και τις οικογένειές τους». Μάλιστα ανέφερε και σαν παράδειγμα μια κουβέντα που του είπε μητέρα ασθενούς. «Από τότε που λειτουργεί η μονάδα, έχει ανακουφιστεί η πόλη...»
Με παραλληλισμό της χώρας μας με έναν χρήστη ξεκίνησε τη δική του τοποθέτηση ο κ. Γραμματικόπουλος, λέγοντας πως «είμαστε μια εξαρτημένη χώρα, όπως ένας ασθενής ζητά τη δόση του έτσι και η Ελλάδα ζητάει τη δόση της και προσπαθεί να βρει τη θεραπεία της». Σχετικά με τη λειτουργία της μονάδας, από το Σεπτέμβριο του 2014 που ανέλαβε τα καθήκοντά του, είπε πως «Η λειτουργία της μονάδας και των ατόμων σε αυτήν είναι ιδανική, υπάρχουν φυσικά ανάγκες και λίστα αναμονής που προσπαθούμε να κρατήσουμε χαμηλά όσο γίνεται, εξαρτάται όμως και από τα κεντρικά του ΟΚΑΝΑ, αν υπάρχουν αντιδραστήρια, αν στέλνονται φάρμακα τον κατάλληλο χρόνο κτλ». Στις ελλείψεις προσωπικού και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η μονάδα της Βέροιας αναφέρθηκε στη συνέχεια.«Υπάρχει έλλειψη γραμματειακής υποστήριξης και αναγκάζεται η ψυχολόγος της μονάδας να εκτελεί χρέη γραμματέα, στερώντας έτσι μέρος από τις υπηρεσίες της. Επίσης χρειάζεται και κοινωνική λειτουργός, απαραίτητη και για την επανένταξη των ατόμων. Δεν μπορώ να γράψω φάρμακα γιατί οι περισσότεροι ασθενείς είναι ανασφάλιστοι, ενώ παρά την καλή συνεργασία με την παθολογική κλινική του νοσοκομείου, δεν μπορούν να προμηθευτούν τα φάρμακά τους από το φαρμακείο του νοσοκομείου».
Στο θέμα της επανένταξης εστίασαν όλοι οι ομιλητές, ως ένα από το πιο σημαντικό κομμάτι στην πλήρη απεξάρτηση των χρηστών, ενώ τόνισαν πως θα έπρεπε να υπάρχει μια στοχευμένη δράση από την κοινωνία για αυτό το σκοπό. Γιατί όπως είπαν και οι ίδιοι οι πρώην χρήστες, η απεξάρτηση του σώματος είναι θέμα μηνών, η απεξάρτηση της ψυχής όμως είναι το δύσκολο κομμάτι. Ο στιγματισμός από την κοινωνία και η δυσκολία να εργαστούν μετά, επιβαρύνει την ψυχολογία τους.
Στη συνέχεια το λόγο πήραν δυο πρώην χρήστες, ο Θ. και ο Α., που μίλησαν ανοιχτά για τη δύσκολη αυτή περίοδο, από τη στιγμή που μπήκαν στον κυκεώνα των ναρκωτικών, μέχρι και σήμερα, το μετά...
Ο θεραπευόμενος Θ. ξεκίνησε τα ναρκωτικά, σκληρά και μαλακά, 20 χρόνια πριν. Ο ίδιος όμως δεν τα ξεχωρίζει. «Ναρκωτικά θα πρέπει να θεωρηθεί και το αλκοόλ, γιατί στη χώρα που ζούμε άνετα μπορεί να το προμηθευτεί κάποιος από μικρή ηλικία, πράγμα που θα τον οδηγήσει σε σοβαρότερες καταστάσεις. Σε ηλικία 14 ετών μπορούσα να αγοράσω όσο αλκοόλ ήθελα. Επόμενο ήταν μεγαλώνοντας να δοκίμασα και άλλα ναρκωτικά. Λίγο οι παρέες, λίγο η περιέργεια, λίγο οι δύσκολες καταστάσεις της εφηβείας, το κακό δεν αργεί να γίνει. Η απλή χρήση της μιας φοράς γίνεται κατάχρηση και στο τέλος εξάρτηση. Η ζωή σου αλλάζει και το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι πως να βρεις τη δόση σου για να ζήσεις άλλη μια ημέρα. Μπαίνεις σε μονόδρομο και αδιέξοδο. Τα λόγια μου αυτά θα ήθελα να τα διαβάσουν οι γονείς και τα παιδιά, για να προστατευτούν.
Αν καταλάβουν κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά τους, αν αντιληφθούν ότι τους λένε συνεχώς ψέμματα, αν χάνονται λεφτά ή αντικείμενα από το σπίτι, θα πρέπει να καθίσουν και να το συζητήσουν πάντα με ηρεμία, χωρίς φωνές και νεύρα, γιατί πρέπει να καταλάβουν ότι τα παιδιά είναι άρρωστα.
Αν το παραδεχθούν, ας απευθυνθούν σε δημόσιο φορέα και όχι σε ιδιώτη γιατρό χωρίς ειδική εμπειρία.
Η θεραπεία βασίζεται στην υπομονή, είναι επώδυνη και θέλει χρόνο και προσοχή.
Αν ο χρήστης καταφέρει να απεξαρτηθεί, σημαντικά μεγάλο κεφάλαιο αμέσως μετά είναι η επανένταξή του στην κοινωνία. Το στίγμα δυστυχώς μένει για καιρό. Σε πολλές περιπτώσεις ο χρήστης που δεν μπόρεσε να επανενταχθεί στην κοινωνία, είτε ξαναγύρισε είτε έδωσε τέλος στη ζωή του. Η οικογένεια πρέπει να τον στηρίξει και να του δώσουν να καταλάβει πως πρόκειται για μια κακή παρένθεση στη ζωή του. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως μια πλήρης απεξάρτηση σημαίνει πως ο χρήστης τελειώνει με τα ναρκωτικά και η κοινωνία τον δέχεται ως ισότιμο μέλος, δίνοντάς του μια δουλειά να διαχειρίζεται μόνος του τη ζωή του, να προσφέρει ξανά και να φύγει από πάνω του το στίγμα.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω το προσωπικό της μονάδας για τη συνεργασία, γιατί χωρίς αυτούς ίσως να μην ήμουν εδώ σήμερα...»
Το λόγο πήρε και ο θεραπευόμενος Α., ευχαριστώντας και αυτός με τη σειρά του τους ανθρώπους της μονάδας, επισημαίνοντας παράλληλα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει με τη χορήγηση των φαρμάκων που χρειάζεται. Το κομμάτι της επανένταξης τόνισε και ο Α., λέγοντας πως «είναι δύσκολο για εμάς να βρούμε δουλειά μετά, είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι. Πήγαμε σε πρόγραμμα για να γλυτώσουμε, τα καταφέραμε, θέλουμε να βρούμε μια δουλειά, να κάνουμε οικογένεια...»
Αν το παραδεχθούν, ας απευθυνθούν σε δημόσιο φορέα και όχι σε ιδιώτη γιατρό χωρίς ειδική εμπειρία.
Η θεραπεία βασίζεται στην υπομονή, είναι επώδυνη και θέλει χρόνο και προσοχή.
Αν ο χρήστης καταφέρει να απεξαρτηθεί, σημαντικά μεγάλο κεφάλαιο αμέσως μετά είναι η επανένταξή του στην κοινωνία. Το στίγμα δυστυχώς μένει για καιρό. Σε πολλές περιπτώσεις ο χρήστης που δεν μπόρεσε να επανενταχθεί στην κοινωνία, είτε ξαναγύρισε είτε έδωσε τέλος στη ζωή του. Η οικογένεια πρέπει να τον στηρίξει και να του δώσουν να καταλάβει πως πρόκειται για μια κακή παρένθεση στη ζωή του. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως μια πλήρης απεξάρτηση σημαίνει πως ο χρήστης τελειώνει με τα ναρκωτικά και η κοινωνία τον δέχεται ως ισότιμο μέλος, δίνοντάς του μια δουλειά να διαχειρίζεται μόνος του τη ζωή του, να προσφέρει ξανά και να φύγει από πάνω του το στίγμα.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω το προσωπικό της μονάδας για τη συνεργασία, γιατί χωρίς αυτούς ίσως να μην ήμουν εδώ σήμερα...»
Το λόγο πήρε και ο θεραπευόμενος Α., ευχαριστώντας και αυτός με τη σειρά του τους ανθρώπους της μονάδας, επισημαίνοντας παράλληλα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει με τη χορήγηση των φαρμάκων που χρειάζεται. Το κομμάτι της επανένταξης τόνισε και ο Α., λέγοντας πως «είναι δύσκολο για εμάς να βρούμε δουλειά μετά, είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι. Πήγαμε σε πρόγραμμα για να γλυτώσουμε, τα καταφέραμε, θέλουμε να βρούμε μια δουλειά, να κάνουμε οικογένεια...»
