Ο τελικός του Βερολίνου υπήρξε ένας από τους πιο άνισους της ιστορίας κι αυτό περισσότερο κι από το τελικό σκορ που κάπως αδικεί την προσπάθεια της Γιουβέντους, το μαρτυρά η αίσθηση που άφησε όλους το ματς.Η Γιουβέντους έκανε μια αληθινή κατάθεση ψυχής κι έχασε με 3-1 από μια Μπαρτσελόνα λίγο μπλαζέ και λίγο κουρασμένη που δεν έκανε στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου το καλύτερό της ματς.
Μια μέτρια Μπάρτσα πήρε το τρόπαιο διαδικαστικά και ελέγχοντας το ματς από την αρχή κόντρα στη Γιουβέντους που τα έδωσε όλα: αν οι Καταλανοί έπαιζαν και καλά το τελικό σκορ θα θύμιζε τα ποδοσφαιρικά αποτελέσματα της δεκαετίας του 50, τον καιρό δηλαδή που τα ματς έληγαν 5-2, 6-3. 7-1 κτλ. Η Μπαρτσελόνα είναι η μεγαλύτερη ομάδα του πλανήτη γιατί είναι αποτελεσματική ακόμα και τις βραδιές που δεν είναι σπουδαία: καμία άλλη ομάδα δεν έχει τέτοια χαρίσματα.
Ο Μαξ Αλέγκρι χθες βράδυ κοιμήθηκε ήσυχα έχοντας την βεβαιότητα ότι η Γιουβέντους έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά σήμερα όταν ξανασκεφτεί ήρεμα το ματς κινδυνεύει να πάθει κατάθλιψη. Παρόλο που η ομάδα του μπήκε δυνατά, βρέθηκε να χάνει στο σκορ μόλις στο 4΄: το γκολ του Ράκιτς (που ήταν στη φάση ο έκτος παίκτης της Μπαρτσελόνα που πατούσε περιοχή) σχεδόν διέλυσε κάθε σχέδιο αναμονής ή παιγνιδιού στην κόντρα. Η Γιούβε πέρασε ένα εφιάλτη στο πρώτο εικοσάλεπτο κι ενώ κατά τα άλλα το αμυντικό σχέδιο αναχαίτισης του Μέσι και περιορισμού του Σουάρες λειτουργούσε!
Ο Ουρουγουανός είχε βρει τον μπελά του με τον Μπαρτζάλι και πάνω στο Μέσι έπεφταν συχνά τρεις παίκτες: Εβρά, Πογκμπά και Πίρλο προσπαθούσαν να μην τον αφήσουν να πλησιάσει την περιοχή και να ψάξει τις σπόντες. Αλλά επειδή στο ποδόσφαιρο όταν κάπου συγκεντρώνονται πολλοί κάποιοι χώροι μένουν άδειοι, ήταν στην αρχή του ματς ο Ν εϊμάρ και ο Ινιέστα που εκμεταλλεύτηκαν το ότι ο Αργεντινός μάζευε πάνω του όλο τον κόσμο. Η φάση του 1-0 προκύπτει γιατί Ο Νεϊμάρ και ο Ινιέστα κάνουν ό,τι θέλουν, σχεδόν ανενόχλητοι. Παρόλα αυτά, επειδή σχέδιο υπάρχει, η Γιούβε χρησιμοποιεί το μυαλό της, υπερασπίζεται (!) το σε βάρος της 1-0 και μένει στο ματς και σιγά σιγά κερδίζει μέτρα. Ο Αλέγκρι ζητά από το Μοράτα κίνηση στις πλάγιες γραμμές(ειδικά από την πλευρά του Αλμπα) κι όταν ο Πογκμπά παίρνει φαλάγγι του χαφ των Καταλανών κι ο Πίρλο αρχίζει τις ψιλοβελονιές η Γιούβε απειλεί κι αφήνοντας πίσω της την θύελλα ισοφαρίζει. Το τακουνάκι του Μαρκίζιο είναι απόδειξη ιταλικής κλάσης και διαβολιάς: θα το ζήλευε κι ο Ντελ Πιέρο.
Ο Μοράτα κάνει το 1-1, στο γήπεδο η επιλογή του Αλέγκρι να παίζει με 4 χαφ (τρεις μάλιστα μπροστά από τον Πίρλο) μοιάζει να δικαιώνεται, αφού Πογκμπά, Μαρκίζιο και Τέβες φτάνουν σε θέση βολής, ο Μαξ τρίβει τα χέρια του περιμένοντας να κάνει ρουα ματ και τότε ο Μέσι βάζει τη μπάλα κάτω, την κουβαλάει καμιά 35αρια μέτρα, ο Μπουφόν του στερεί το γκολ της χρονιάς, αλλά ο Σουάρες είναι εκεί για να γράψει το 2-1.Και πάλι ο Αλέγκρι τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα: μέσα Περείρα και Λιορέντε, όλοι μπροστά για ένα ηρωϊκό φινάλε, όποιος σε μεγάλη ομάδα ταιριάζει. Αλλά το γκολ στο φινάλε, το τόσο συνηθισμένο σε τελικούς Τσάμπιονς λιγκ, το βρίσει η Μπάρτσα: ο Νεϊμάρ τελειώνει υποδειγματική την τέταρτη αντεπίθεση που κάνει η Μπάρτσα με παίκτη παραπάνω – κι ο Αλέγκρι θα αναρωτιέται τι άλλο θα μπορούσε να κάνει.
Η απάντηση είναι τίποτα: οι εποχές που αρκούσαν οι προπονητικές αλχημείες για να κερδίσει μια ομάδα ένα τελικό έχουν περάσει κι αλίμονο σε όποιον δεν το χει καταλάβει. Το ποδόσφαιρο του καιρού μας είναι υπόθεση μεγάλων παικτών: κυρίως μεγάλων σκόρερ. Η τελική επικράτηση της Μπαρτσελόνα που στη διάρκεια του εφετινού Τσάμπιονς λιγκ ξεπάστρεψε τις πρωταθλήτριες Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας ρίχνοντας σε όλες μια φορά τουλάχιστον τρια γκολ, δείχνει πως αν θες να κάνεις μεγάλα πράγματα χρειάζεσαι τρεις κυνηγούς που να βλέπουν δίχτυα. Η τριπλέτα Μέσι, Σουάρες, Νεϊμάρ πετυχαίνοντας 122 γκολ φέτος τα πήρε όλα.
Ο τελικός θρίαμβος της Μπαρτσελόνα δείχνει πως το ποδόσφαιρο των προπονητών, που οργανώνουν άμυνες, πατεντάρουν τρόπους εξουδετέρωσης παικτών και πειραματίζονται πάνω σε τρόπους καταστροφής του παιγνιδιού του αντιπάλου, δεν αποδίδει πλέον τίποτα. Ο Λουίς Ενρίκε κέρδισε χωρίς θεαματικές καινοτομίες: έπεισε τους τρεις μπροστά ότι θα τους στηρίξει, εξήγησε στους Νεϊμάρ και Σουάρες πως ο Μέσι πρέπει να έχει τη μπάλα λίγο πιο πολύ στα πόδια του από όσο αυτοί, έβαλε τον σκληρό Ράκιτιτς δίπλα στον Μπουσκέτς που έμοιαζε τελειωμένος και η Μπάρτσα άρχισε να μοιράζει τριάρες. Οι επιλογές του είναι επιλογές της διοίκησης της Μπαρτσελόνα, που θέλει προπονητές δικά της παιδιά, που καταλαβαίνουν τα θέλω του κόσμου.
Δεν αποκλείω να του αποδώσουν κι αυτόν τεράστια μερίδια στις επιτυχίες και κάποιος κάποια στιγμή να τον χρυσοπληρώσει χρίζοντας τον απόλυτο αφεντικό κτλ, όμως ο Ενρίκε χωρίς τους Νειμάρ, Μέσι και Σουάρες δεν μου προκύπτει πως κάτι θα πετύχαινε. Την εφετινή του επιτυχία τη χρωστά στη διοίκηση της Μπάρτσα, που αναλύοντας την περσινή αποτυχημένη σεζόν του συλλόγου, κατέληξε στην απλούστερη των λύσεων: ενώ όλοι φώναζαν για ανάγκη απόκτησης αμυντικών κτλ, οι Καταλανοί πήραν τον Σουάρες δείχνοντας εμπράκτως την αγάπη τους για το επιθετικό ποδόσφαιρο. Οποιος θέλει να κερδίσει τη Μπαρτσελόνα πρέπει να παίξει επιθετικότερα από αυτή, να είναι πιο αποτελεσματικός, πιο επικίνδυνος στην περιοχή: αν κάποιος πιστεύει πως αρκούν τρια ντουμπλαρίσματα στο Μέσι, τρια σκληρά μαρκαρίσματα του Βιδάλ ατιμώρητα από το διαιτητή και κανά δυο αλλαγές στο σύστημα για να βγει πρωταθλητής Ευρώπης, πλανάται οικτρά. Επιθετικούς που βάζουν γκολ χρειάζεται όποιος θέλει να σταματήσει τη Μπάρτσα:όλα τα άλλα μετράνε λιγότερο.
Ο τελικός τελείωσε με τον Πίρλο να κλαίει, τον Μπουφόν να παραδέχεται την ανωτερότητα της Μπάρτσα και τον Αλέγκρι να αναρωτιέται τι λάθος έκανε: δεν έκανε κανένα λάθος, απλά οι μεγάλοι παίκτες κερδίζουν τα Τσάμπιονς λιγκ και τέτοιους έχει η Μπάρτσα. Ας παρηγορηθεί σκεπτόμενος ότι τα πέντε τελευταία χρόνια δεν κέρδισαν το Τσάμπιονς λιγκ ούτε ο Κλοπ, ούτε ο Σιμεόνε, ούτε ο Μουρίνιο, ούτε ο προκάτοχος του Κόντε.
Το τρόπαιο το κερδίζουν παίκτες όπως ο Ντρογκμπά, ο Ρόμπεν, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, κυρίως ο Μέσι. Που μέχρι να σταματήσει το ποδόσφαιρο θα χει φτιάξει καριέρες προπονητών. Και που χθες αποχαιρέτησε το μεγάλο Τσάβι με τον οποίο κέρδισαν τα πάντα, όταν οι προπονητές που είχαν καταλάβαιναν ότι πρέπει να τους αφήνουν να κάνουν και λίγο του κεφαλιού τους…
Ο Μαξ Αλέγκρι χθες βράδυ κοιμήθηκε ήσυχα έχοντας την βεβαιότητα ότι η Γιουβέντους έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά σήμερα όταν ξανασκεφτεί ήρεμα το ματς κινδυνεύει να πάθει κατάθλιψη. Παρόλο που η ομάδα του μπήκε δυνατά, βρέθηκε να χάνει στο σκορ μόλις στο 4΄: το γκολ του Ράκιτς (που ήταν στη φάση ο έκτος παίκτης της Μπαρτσελόνα που πατούσε περιοχή) σχεδόν διέλυσε κάθε σχέδιο αναμονής ή παιγνιδιού στην κόντρα. Η Γιούβε πέρασε ένα εφιάλτη στο πρώτο εικοσάλεπτο κι ενώ κατά τα άλλα το αμυντικό σχέδιο αναχαίτισης του Μέσι και περιορισμού του Σουάρες λειτουργούσε!
Ο Ουρουγουανός είχε βρει τον μπελά του με τον Μπαρτζάλι και πάνω στο Μέσι έπεφταν συχνά τρεις παίκτες: Εβρά, Πογκμπά και Πίρλο προσπαθούσαν να μην τον αφήσουν να πλησιάσει την περιοχή και να ψάξει τις σπόντες. Αλλά επειδή στο ποδόσφαιρο όταν κάπου συγκεντρώνονται πολλοί κάποιοι χώροι μένουν άδειοι, ήταν στην αρχή του ματς ο Ν εϊμάρ και ο Ινιέστα που εκμεταλλεύτηκαν το ότι ο Αργεντινός μάζευε πάνω του όλο τον κόσμο. Η φάση του 1-0 προκύπτει γιατί Ο Νεϊμάρ και ο Ινιέστα κάνουν ό,τι θέλουν, σχεδόν ανενόχλητοι. Παρόλα αυτά, επειδή σχέδιο υπάρχει, η Γιούβε χρησιμοποιεί το μυαλό της, υπερασπίζεται (!) το σε βάρος της 1-0 και μένει στο ματς και σιγά σιγά κερδίζει μέτρα. Ο Αλέγκρι ζητά από το Μοράτα κίνηση στις πλάγιες γραμμές(ειδικά από την πλευρά του Αλμπα) κι όταν ο Πογκμπά παίρνει φαλάγγι του χαφ των Καταλανών κι ο Πίρλο αρχίζει τις ψιλοβελονιές η Γιούβε απειλεί κι αφήνοντας πίσω της την θύελλα ισοφαρίζει. Το τακουνάκι του Μαρκίζιο είναι απόδειξη ιταλικής κλάσης και διαβολιάς: θα το ζήλευε κι ο Ντελ Πιέρο.
Ο Μοράτα κάνει το 1-1, στο γήπεδο η επιλογή του Αλέγκρι να παίζει με 4 χαφ (τρεις μάλιστα μπροστά από τον Πίρλο) μοιάζει να δικαιώνεται, αφού Πογκμπά, Μαρκίζιο και Τέβες φτάνουν σε θέση βολής, ο Μαξ τρίβει τα χέρια του περιμένοντας να κάνει ρουα ματ και τότε ο Μέσι βάζει τη μπάλα κάτω, την κουβαλάει καμιά 35αρια μέτρα, ο Μπουφόν του στερεί το γκολ της χρονιάς, αλλά ο Σουάρες είναι εκεί για να γράψει το 2-1.Και πάλι ο Αλέγκρι τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα: μέσα Περείρα και Λιορέντε, όλοι μπροστά για ένα ηρωϊκό φινάλε, όποιος σε μεγάλη ομάδα ταιριάζει. Αλλά το γκολ στο φινάλε, το τόσο συνηθισμένο σε τελικούς Τσάμπιονς λιγκ, το βρίσει η Μπάρτσα: ο Νεϊμάρ τελειώνει υποδειγματική την τέταρτη αντεπίθεση που κάνει η Μπάρτσα με παίκτη παραπάνω – κι ο Αλέγκρι θα αναρωτιέται τι άλλο θα μπορούσε να κάνει.
Η απάντηση είναι τίποτα: οι εποχές που αρκούσαν οι προπονητικές αλχημείες για να κερδίσει μια ομάδα ένα τελικό έχουν περάσει κι αλίμονο σε όποιον δεν το χει καταλάβει. Το ποδόσφαιρο του καιρού μας είναι υπόθεση μεγάλων παικτών: κυρίως μεγάλων σκόρερ. Η τελική επικράτηση της Μπαρτσελόνα που στη διάρκεια του εφετινού Τσάμπιονς λιγκ ξεπάστρεψε τις πρωταθλήτριες Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας ρίχνοντας σε όλες μια φορά τουλάχιστον τρια γκολ, δείχνει πως αν θες να κάνεις μεγάλα πράγματα χρειάζεσαι τρεις κυνηγούς που να βλέπουν δίχτυα. Η τριπλέτα Μέσι, Σουάρες, Νεϊμάρ πετυχαίνοντας 122 γκολ φέτος τα πήρε όλα.
Ο τελικός θρίαμβος της Μπαρτσελόνα δείχνει πως το ποδόσφαιρο των προπονητών, που οργανώνουν άμυνες, πατεντάρουν τρόπους εξουδετέρωσης παικτών και πειραματίζονται πάνω σε τρόπους καταστροφής του παιγνιδιού του αντιπάλου, δεν αποδίδει πλέον τίποτα. Ο Λουίς Ενρίκε κέρδισε χωρίς θεαματικές καινοτομίες: έπεισε τους τρεις μπροστά ότι θα τους στηρίξει, εξήγησε στους Νεϊμάρ και Σουάρες πως ο Μέσι πρέπει να έχει τη μπάλα λίγο πιο πολύ στα πόδια του από όσο αυτοί, έβαλε τον σκληρό Ράκιτιτς δίπλα στον Μπουσκέτς που έμοιαζε τελειωμένος και η Μπάρτσα άρχισε να μοιράζει τριάρες. Οι επιλογές του είναι επιλογές της διοίκησης της Μπαρτσελόνα, που θέλει προπονητές δικά της παιδιά, που καταλαβαίνουν τα θέλω του κόσμου.
Δεν αποκλείω να του αποδώσουν κι αυτόν τεράστια μερίδια στις επιτυχίες και κάποιος κάποια στιγμή να τον χρυσοπληρώσει χρίζοντας τον απόλυτο αφεντικό κτλ, όμως ο Ενρίκε χωρίς τους Νειμάρ, Μέσι και Σουάρες δεν μου προκύπτει πως κάτι θα πετύχαινε. Την εφετινή του επιτυχία τη χρωστά στη διοίκηση της Μπάρτσα, που αναλύοντας την περσινή αποτυχημένη σεζόν του συλλόγου, κατέληξε στην απλούστερη των λύσεων: ενώ όλοι φώναζαν για ανάγκη απόκτησης αμυντικών κτλ, οι Καταλανοί πήραν τον Σουάρες δείχνοντας εμπράκτως την αγάπη τους για το επιθετικό ποδόσφαιρο. Οποιος θέλει να κερδίσει τη Μπαρτσελόνα πρέπει να παίξει επιθετικότερα από αυτή, να είναι πιο αποτελεσματικός, πιο επικίνδυνος στην περιοχή: αν κάποιος πιστεύει πως αρκούν τρια ντουμπλαρίσματα στο Μέσι, τρια σκληρά μαρκαρίσματα του Βιδάλ ατιμώρητα από το διαιτητή και κανά δυο αλλαγές στο σύστημα για να βγει πρωταθλητής Ευρώπης, πλανάται οικτρά. Επιθετικούς που βάζουν γκολ χρειάζεται όποιος θέλει να σταματήσει τη Μπάρτσα:όλα τα άλλα μετράνε λιγότερο.
Ο τελικός τελείωσε με τον Πίρλο να κλαίει, τον Μπουφόν να παραδέχεται την ανωτερότητα της Μπάρτσα και τον Αλέγκρι να αναρωτιέται τι λάθος έκανε: δεν έκανε κανένα λάθος, απλά οι μεγάλοι παίκτες κερδίζουν τα Τσάμπιονς λιγκ και τέτοιους έχει η Μπάρτσα. Ας παρηγορηθεί σκεπτόμενος ότι τα πέντε τελευταία χρόνια δεν κέρδισαν το Τσάμπιονς λιγκ ούτε ο Κλοπ, ούτε ο Σιμεόνε, ούτε ο Μουρίνιο, ούτε ο προκάτοχος του Κόντε.
Το τρόπαιο το κερδίζουν παίκτες όπως ο Ντρογκμπά, ο Ρόμπεν, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, κυρίως ο Μέσι. Που μέχρι να σταματήσει το ποδόσφαιρο θα χει φτιάξει καριέρες προπονητών. Και που χθες αποχαιρέτησε το μεγάλο Τσάβι με τον οποίο κέρδισαν τα πάντα, όταν οι προπονητές που είχαν καταλάβαιναν ότι πρέπει να τους αφήνουν να κάνουν και λίγο του κεφαλιού τους…
