Άννα Καμπράνη: «Η Βέροια της μοναξιάς και της μελαγχολίας»

Ένα άρθρο, με έντονα στοιχεία κοινωνικής και συναισθηματικής παρεμβατικότητας, μας έστειλε η γνωστή Βεροιώτισσα Άννα Καμπράνη. Η γοητευτική ελεύθερη επαγγελματίας, μίλησε για την μελαγχολία των ανθρώπων που διέπει την σύγχρονη κοινωνία, η οποία προέρχεται από το αίσθημα της αδικίας και της κοινωνικής απομόνωσης. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και η ίδια: «Εδώ στη Βέροια, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν μια βαθιά μελαγχολία στα μάτια τους...
και ότι οι έννοιες των ηθικών και ψυχικών αξιών έχουν πλέον εξαλειφθεί. Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο της: 

«Έχω παρατηρήσει ότι, πολλοί άνθρωποι εδώ στη Βέροια, δεν βλέπουμε τους ανθρώπους που είναι γύρω μας. Μπορεί να τους κοιτάμε, αλλά στην ουσία, δεν τους βλέπουμε γιατί είμαστε βυθισμένοι στις σκέψεις και στα προβλήματά μας. Έτσι λοιπόν αποφάσισα πως την επόμενη φορά που θα βγω από το σπίτι μου για να χαθώ και εγώ μέσα στο πλήθος της πόλης, ότι θα εμβαθύνω το βλέμμα μου στους συνανθρώπους μου και θα αρχίσω πραγματικά να τους βλέπω. Θα προσπαθήσω να μετατρέψω τα μάτια μου σε μικροσκόπιο, έτσι ώστε να παρατηρήσω και την πιο μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια. Ξεκίνησα λοιπόν να παρατηρώ τους Βεροιώτες παντού, στο δρόμο, στα μαγαζιά, στην αγορά, στις καφετέριες… 

Περπάτησα την Μητροπόλεως, διέσχισα τη Βενιζέλου και κοντοστάθηκα στην πλατεία του Αγίου Αντωνίου. Αυτό που παρατήρησα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μια αδιόρατη μελαγχολία στα μάτια τους. Αυτή η μελαγχολία των ανθρώπων προέρχεται από το αίσθημα του ανικανοποίητου που έχουμε. Μπορεί τις περισσότερες φορές να έχουμε μεν όλα αυτά που επιθυμούμε, αλλά αυτό δεν μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους. Αντιθέτως, πολλές φορές μπορεί ακόμα και να μας απογοητεύει. Δυστυχώς, οι άνθρωποι μαραζώνουν μέσα στην εποχή του υπερβολικού καταναλωτισμού. Γιατί όταν έχεις όλα όσα θέλεις και παρ' όλα αυτά δεν είσαι ευτυχισμένος, τότε είναι που πέφτεις σε συναισθηματικό αδιέξοδο, γιατί δεν ξέρεις πια τί ακριβώς να επιθυμήσεις. 

Τριγύρω μου, βλέπω συνέχεια ανθρώπους που το βλέμμα τους δεν σου μαρτυρά κανένα συναίσθημα, ανοίγουν το στόμα τους και τους ακούς να ισχυρίζονται ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει έρωτας, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχουν αξίες, εμπιστοσύνη, φιλότιμο, ήθη. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως δεν παίρνουν αρκετή αγάπη από τους δικούς τους ανθρώπους και περιμένουν από αυτούς να τους χαρίσουν την αγάπη τους, με τον ίδιο τρόπο που περιμένουν οι ναρκομανείς τη δόση τους.

Η αγάπη όντως είναι η νομοτέλεια της ύπαρξης των ανθρώπων, αλλά μόνο όταν πρόκειται για την αγάπη που εσύ ο ίδιος έχεις να προσφέρεις απλόχερα στους άλλους. Το να αγαπιέσαι δε θα ικανοποιήσει την ύπαρξη σου, εάν εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να αγαπήσεις. Πληρωνόμαστε μονάχα από αυτά που εμείς χαρίζουμε στους άλλους. Όταν λοιπόν ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας, για να ξεχυθεί από μέσα σαν ορμητικός χείμαρρος η αγάπη που έχουμε να δώσουμε, τότε και μόνο τότε, θα εξαφανιστεί μια για πάντα η μελαγχολία και θα πληρωθεί η ύπαρξή μας».