Και αυτό το λέω γιατί τα πολυσυλλεκτικά σχήματα, ειδικά στον Ελληνικό αθλητισμό, δεν έχουν ζωή πέρα από κάποιους μήνες. Ποιος θα βάζει τα φράγκα; Ποιος θα παίρνει τις μεγάλες αποφάσεις; Ποιος θα παίρνει τη δόξα; Ποιος θα επωμιστεί τις ευθύνες; Τι θα γίνει όταν υπάρχουν διαφωνίες; Πως θα λειτουργούν οι επιτροπές και πως το Δ.Σ. θα εποπτεύει; Όταν το σωματείο χρειαστεί άμεσα 20.000 ευρώ, ποιοι θα βάλουν τα λεφτά και από πόσα ο καθένας; Η ιστορία σε τέτοιες περιπτώσεις έχει αποδείξει ότι στο τέλος θα μείνουν δυο-τρία άτομα να πολεμούν μόνοι τους και οι υπόλοιποι θα αποχωρούν σιγά σιγά. Να λέμε αλήθειες, όσο και αν πονάνε μερικές φορές. Για να σταθεί ένας σύλλογος χρειάζεται ένας φραγκάτος πρόεδρος με πέντε ανθρώπους που θα τρέχουν σαν «μηχανάκια». Δεν γίνεται 20 άτομα να το παίζουν όλοι παράγοντες. Θα υπάρξει ρήξη. Μακάρι να διαψευσθώ και ο Φίλιππος να φτάσει στη κορυφή. Αλλά δεν το βλέπω. Να μου το θυμηθείτε... Στη παρέλαση της 16ης Σεπτεμβρίου θα έχουν μείνει οι μισοί, στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου θα έχουν μείνει οι μισοί των μισών και στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, θα έχει μείνει μόνος του ο Φύκατας με δυο - τρεις «Μουτζαχεντίν» του να προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Είμαι απαισιόδοξος για την πορεία του Φίλιππου Βεροίας.
