Μετά από οκτώ μήνες απουσίας από τα κοινά και από τον δημόσιο διάλογο (με μια μικρή παρένθεση στις εθνικές εκλογές, όπου και κατέβηκε ως υποψήφια στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ), η πρώην δήμαρχος της Βέροιας κυρία Χαρούλα Ουσουλτζόγλου επανεμφανίζεται ξανά στο πολιτικό προσκήνιο με ένα ανατρεπτικό άρθρο στην εφημερίδα «ΛΑΟΣ». Η 60χρονη πολιτικός, που έχει τονίσει κατά το παρελθόν πως θα συνεχίζει να βρίσκεται...
στις επάλξεις, έγραψε ένα άρθρο σχετικά με τον σεισμό στο Νεπάλ και «κατακεραυνώνει» τους παγκόσμιους ηγέτες που δείχνουν να βρίσκονται στον κόσμο τους, δίχως να αντιλαμβάνονται την πραγματική ουσία της ζωής. Δείτε αναλυτικά τι είπε η κυρία Ουσουλτζόγλου στο άρθρο της με τίτλο «Κραυγή»:
«Άνοιξη. Χρώματα. Γλυκές μυρωδιές. Καιρός για χρωματιστά όνειρα. Μόνο για μας, παρά την κρίση. Για κάποιους άλλους είναι ασπρόμαυρα ή χειρότερα, είναι νεκρά. Ήρθε και η είδηση του σεισμού στο Νεπάλ και οι εικόνες φρίκης, θόλωσαν από άλλες εικόνες φρίκης. Πέρασε πάνω από μια βδομάδα, λοιπόν. Μια βδομάδα όπου τηρήσαμε κανονικά το ημερήσιο πρόγραμμα μας. Ύπνος, φαγητό, καυγάδες, χαρές και λύπες. Κορνιζώσαμε τα ανοιξιάτικα όνειρα μας φιλάρεσκα και πήραμε φρέσκες ανάσες για ν’ αντέξουμε τους επερχόμενους καύσωνες...
Άνοιξη, χρώματα, γλυκές μυρωδιές.
Πέρασε ήδη μια βδομάδα. Οκτακόσια όνειρα, χρωματιστά κι αυτά, ενώθηκαν σε υγρό τάφο με εκατοντάδες άλλα...
Οκτακόσια όνειρα πνίγηκαν σε μια μόνο στιγμή μεσοπέλαγα. Δεν έχει σημασία σε ποια θάλασσα. Δεν έχει σημασία πώς έγινε αυτό. Τι, ή ποιος φταίει. Δεν έχει σημασία αν τα σώματα ήταν λευκά ή μελαμψά. Δεν έχουν καν σημασία τα ονόματα κι οι ηλικίες. Καμιά σημασία πια...
Πνίγηκαν 800 όνειρα. Κι αυτό, συμβαίνει πια καθημερινά.
Με τρελαίνει ένας αδιέξοδος θυμός. Νομίζω παραφρόνησα. Πού διάολο είναι οι περιβόητοι Ηγέτες; Μπορούν ακόμη να απολαμβάνουν gourmet menu σε ατελείωτα γεύματα εργασίας για να λύσουν τα προβλήματα μας;
Πού διάολο είναι οι Κυβερνήσεις και η Πολιτισμένη Ευρώπη; Που είναι οι Διεθνείς Οργανώσεις; Που διάολο είναι οι περίφημοι Αξιωματούχοι, εντός και εκτός, για το Μεταναστευτικό;
Πού είναι οι κοιμισμένοι, οι αναθεματισμένοι Λαοί; Που είναι τα περιβόητα Κινήματα που κατά καιρούς γεμίζουν δρόμους και Πλατείες;
Πού κρύφτηκαν οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ;
Ή μήπως ΠΝΙΓΗΚΑΝ κι αυτοί στην ιδιότυπη θάλασσα μιας εγωιστικής ψευδαίσθησης ζωής, για άλλη μια φορά»;
στις επάλξεις, έγραψε ένα άρθρο σχετικά με τον σεισμό στο Νεπάλ και «κατακεραυνώνει» τους παγκόσμιους ηγέτες που δείχνουν να βρίσκονται στον κόσμο τους, δίχως να αντιλαμβάνονται την πραγματική ουσία της ζωής. Δείτε αναλυτικά τι είπε η κυρία Ουσουλτζόγλου στο άρθρο της με τίτλο «Κραυγή»:
«Άνοιξη. Χρώματα. Γλυκές μυρωδιές. Καιρός για χρωματιστά όνειρα. Μόνο για μας, παρά την κρίση. Για κάποιους άλλους είναι ασπρόμαυρα ή χειρότερα, είναι νεκρά. Ήρθε και η είδηση του σεισμού στο Νεπάλ και οι εικόνες φρίκης, θόλωσαν από άλλες εικόνες φρίκης. Πέρασε πάνω από μια βδομάδα, λοιπόν. Μια βδομάδα όπου τηρήσαμε κανονικά το ημερήσιο πρόγραμμα μας. Ύπνος, φαγητό, καυγάδες, χαρές και λύπες. Κορνιζώσαμε τα ανοιξιάτικα όνειρα μας φιλάρεσκα και πήραμε φρέσκες ανάσες για ν’ αντέξουμε τους επερχόμενους καύσωνες...
Άνοιξη, χρώματα, γλυκές μυρωδιές.
Πέρασε ήδη μια βδομάδα. Οκτακόσια όνειρα, χρωματιστά κι αυτά, ενώθηκαν σε υγρό τάφο με εκατοντάδες άλλα...
Οκτακόσια όνειρα πνίγηκαν σε μια μόνο στιγμή μεσοπέλαγα. Δεν έχει σημασία σε ποια θάλασσα. Δεν έχει σημασία πώς έγινε αυτό. Τι, ή ποιος φταίει. Δεν έχει σημασία αν τα σώματα ήταν λευκά ή μελαμψά. Δεν έχουν καν σημασία τα ονόματα κι οι ηλικίες. Καμιά σημασία πια...
Πνίγηκαν 800 όνειρα. Κι αυτό, συμβαίνει πια καθημερινά.
Με τρελαίνει ένας αδιέξοδος θυμός. Νομίζω παραφρόνησα. Πού διάολο είναι οι περιβόητοι Ηγέτες; Μπορούν ακόμη να απολαμβάνουν gourmet menu σε ατελείωτα γεύματα εργασίας για να λύσουν τα προβλήματα μας;
Πού διάολο είναι οι Κυβερνήσεις και η Πολιτισμένη Ευρώπη; Που είναι οι Διεθνείς Οργανώσεις; Που διάολο είναι οι περίφημοι Αξιωματούχοι, εντός και εκτός, για το Μεταναστευτικό;
Πού είναι οι κοιμισμένοι, οι αναθεματισμένοι Λαοί; Που είναι τα περιβόητα Κινήματα που κατά καιρούς γεμίζουν δρόμους και Πλατείες;
Πού κρύφτηκαν οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ;
Ή μήπως ΠΝΙΓΗΚΑΝ κι αυτοί στην ιδιότυπη θάλασσα μιας εγωιστικής ψευδαίσθησης ζωής, για άλλη μια φορά»;