Στο «Μονοπάτι του Μέγα Αλέξανδρου» με τον ΣΧΟΒ και το 1ο ΕΠΑΛ Βέροιας

Η διαδρομή αρχίζει από την Βεργίνα, η ιστορία του τόπου ξεκίνησε από εδώ όπου βρέθηκαν τα χρυσά στεφάνια του Μακεδόνα βασιλιά Φίλιππου του Β΄ από τον αρχαιολόγο Μανόλη Ανδρόνικο. Οι ορειβάτες του ΣΧΟ Βέροιας πεζοπόρησαν μαζί με τους μαθητές και τους 3 καθηγητές του 1ου ΕΠΑΛ Ευόσμου στη Βεργίνα στο «Μονοπάτι του Μέγα Αλέξανδρου». Ανάμεσα στα χωριά Παλατίτσια και Βεργίνα στις βόρειες υπώρειες των Πιερίων στους χαμηλούς λόφους που σχηματίζονται...
εκτείνεται μια πολύ σημαντική αρχαία πόλη που με βεβαιότητα ταυτίζεται με τις ΑΙΓΕΣ, την αρχαία πρωτεύουσα του Βασιλείου της Κάτω Μακεδονίας. Η πόλη αυτή έως τον 4ο αιώνα π.Χ., ήταν το σπουδαιότερο αστικό κέντρο της περιοχής,

Εδώ βρίσκονται τα πατρογονικά ιερά των Μακεδόνων μαζί με τα ανάκτορα και τους περίφημους για τους θησαυρούς τάφους των Αργεαδών Βασιλέων, της γενιάς που ξεκινώντας από ένα μυθικό ήρωα τον Ηρακλή, έδωσε στην ελληνική Ιστορία την πιο συναρπαστική μορφή της , τον Μέγα Αλέξανδρο.

Στο χώρο αυτό έζησαν και έδρασαν βασιλιάδες όπως ο Αλέξανδρος Α΄ (495 – 452 π.Χ.) και ο Αρχέλαος (413-399 π.Χ.) που έκανε την αυλή του κέντρο γραμμάτων και τεχνών, συγκεντρώνοντας στις Αίγές τους πιο διάσημους καλλιτέχνες και διανοούμενους της εποχής και είναι εδώ που τον Σεπτέμβριο του 336 π.Χ. μετά τη δολοφονία του Φιλίππου Β΄ στο θέατρο της πόλης ανακηρύχθηκε βασιλιάς ο Αλέξανδρος (336-323 π.Χ.).

Το μονοπάτι ξεκινά από το χωριό Βεργίνα είναι καλά σηματοδοτημένο με κόκκινα σημάδια και οδηγεί μέσα από μια συναρπαστική πεζοπορία στο βράχο του Γαλακτού, από όπου στις 19 Μάρτη 1878 γυναίκες της περιοχής μαζί με τα παιδιά τους έπεσαν στο φαράγγι, λέγοντας ‘’όχι’’ στην βεβήλωση του ονόματος του Έλληνα και της Ορθοδοξίας, από τους δυνάστες κατακτητές Τούρκους.

Αφήσαμε πίσω μας τα τελευταία σπίτια του χωριού, συνεχίζουμε για την απέναντι βουνοπλαγιά μέσα από αγροτικό δρόμο που τον διακόπτει ένα πολύβουο ρέμα. Περάσαμε το ρέμα χωρίς απώλειες και συνεχίζουμε.
Με τον σάκο στον ώμο πεζοπορούμε τώρα σε ανηφορικό μονοπάτι και μετά από μια εικοσάλεπτη πορεία μπήκαμε σε πυκνό δάσος από χαμηλά δένδρα και βλάστηση, η ανάβαση συνεχίζεται.

Το μονοπάτι και η ατμόσφαιρα ζεστή, η φωτεινότητα του ήλιου να πλανάται ολούθε και να μας τυλίγει.

Απόλυτη ησυχία..

Τώρα την ησυχία διακόπτει το κελάηδημα των πουλιών το θρόισμα των δένδρων και οι χαρούμενες φωνές των μαθητών.
Φθάσαμε σε ξέφωτο. Η κορυφή Γαλακτό είναι εκεί περήφανη και καταπράσινη. Κατεβαίνουμε μια ρεματιά χαμένη σε πυκνή αδιαπέραστη βλάστηση. Περνάμε απέναντι σε βραχώδη πλαγιά, πέτρα και πάλι πέτρα. Πλαγιά ανηφορική και δύσκολη, την προσπερνάμε με γρήγορες αναπνοές και δυνατά πόδια.

Βρεθήκαμε και πάλι σε δασικό δρόμο, πήραμε πορεία δεξιά.
Η θέα από το σημείο αυτό πανέμορφη. Γύρω μας ξετυλίγεται το πράσινο μεγαλείο των βουνοκορφών και κάτω χαμηλά η πεδιάδα της Ημαθίας και λίγο μακρύτερα οι βουνοκορφές του Πάϊκου , της Τζένα, του Βόρρα και του χιονοδρομικού κέντρου 3-5 Πηγάδια. Το βλέμμα μας μαγνητίζεται, ο νους χάνεται και ταξιδεύει, μόνο το αεράκι μπορεί και μιλάει.
Λιβάδια με δεκάδες αγριολούλουδα στολίζουν τριγύρω την ανοιξιάτικη γη. Το μονοπάτι χάνεται μέσα σε αγριοτριανταφυλλιές και βατσινιές, μας ταλαιπωρεί, εμείς όμως απτόητοι, συνεχίζουμε…

Ορειβατούμε στην κορυφογραμμή, στα αριστερά μας χαράδρες δασωμένες και κάτω χαμηλά το μοναστήρι των Αγίων Πάντων (γυναικείο). Επιστροφή…

Ο δρόμος για τον κάμπο κάνει τη ζωή μας επίπεδη, είναι ο ευκολότερος δρόμος.

Υ.Γ. Αφιερωμένο στους νέους φίλους ορειβάτες από την Θεσσαλονίκη που συνοδοιπόρησαν σήμερα μαζί μας και τα κατάφεραν.

Τσιαμούρας Νικόλαος