Φτάνουμε σιγά σιγά, έναν χρόνο μετά τις δημοτικές εκλογές και περίπου 8 μήνες διοίκησης του Κώστα Βοργιαζίδη στα ηνία του δήμου Βέροιας. Μια πρώτη εικόνα που παίρνουμε από το συγκεκριμένο δημοτικό συμβούλιο είναι ότι υπάρχει πληθώρα απόψεων και διαμορφώνεται ένα πολιτικό σκηνικό με πολλές πολιτικές αποχρώσεις. Καταρχήν, ο δήμαρχος δείχνει να έχει θέση ισχύος, καθώς όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι που απαρτίζουν την «Δράση με Γνώση»...
πορεύονται μαζί του, δίχως να του προκαλούν κανένα απολύτως πρόβλημα. Σε αντιθέση με την προηγούμενη διοίκηση Ουσουλτζόγλου όπου τα «αντάρτικα» ήταν πάρα πολλά, η παρούσα διακρίνεται για την ενότητά της. Δεν έχει αμφισβητηθεί στο εσωτερικό του και όλες οι αποφάσεις του ψηφίζονται σχετικά εύκολα. Από την άλλη πλευρά, στην αντιπολίτευση, ο Κώστας Καραπαναγιωτίδης δείχνει να ασκεί ποιοτική κριτική, χωρίς να ανεβάζει τους τόνους της πολιτικής αντιπαράθεσης. Στοχεύει στην καθημερινότητα των πολιτών και κρατάει τις ισορροπίες με όλους και με όλα. Ευχάριστη έκπληξη, κατά την γνώμη μου, αποτελεί η στάση του Γιάννη Παπαγιάννη, που δείχνει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο από εκείνο που τον είχαμε συνηθίσει κατά την προεκλογική περίοδο. Κρατάει χαμηλούς τόνους και φαίνεται να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός και ενωτικός στις τοποθετήσεις του. Η αντιπολιτευτική του τακτική βρίσκεται σε λογιά πλαίσια και οι ερωτήσεις του βασίζονται σε επίκαιρα θέματα. Ο Νίκος Μπέκης από την άλλη πλευρά, έδειξε από την αρχή τις προθέσεις του, ασκώντας δριμύ κριτική στον δήμαρχο. Δεν διστάζει να συγκρούεται συνεχώς και να δίνει ένα πιο ιδεολογικό χαρακτήρα στις τοποθετήσεις του. Ο Αντώνης Μαρούλης έχει επιλέξει μια πιο διαφορετική στάση. Έχει στοχεύσει προσωπικά στον δήμαρχο και σε κάθε συνεδρίαση προσπαθεί να κλέψει τις εντυπώσεις με τις εκρηκτικές του τοποθετήσεις. Μπορεί να διακρίνεται για το πάθος και την πυγμή του, αλλά πολλές φορές χάνει την ουσία και πέφτει στην παγίδα της ρήξης, δίχως ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο. Τέλος ο Γιώργος Μελιόπουλος, εκπροσωπώντας το Κ.Κ.Ε., κρατάει μια πιο σταθερή, αλλά και απόμακρη στάση, τόσο απέναντι στον δήμαρχο, όσο και από την ίδια την αντιπολίτευση. Εν καταλείδι, θα μπορούσαμε να πούμε πως τα πρώτα δείγματα αυτού του συμβουλίου είναι θετικά, αν και πολλές φορές, η κατάσταση ξεφεύγει από ανούσιες συζητήσεις δίχως πολιτικό περιεχόμενο.
πορεύονται μαζί του, δίχως να του προκαλούν κανένα απολύτως πρόβλημα. Σε αντιθέση με την προηγούμενη διοίκηση Ουσουλτζόγλου όπου τα «αντάρτικα» ήταν πάρα πολλά, η παρούσα διακρίνεται για την ενότητά της. Δεν έχει αμφισβητηθεί στο εσωτερικό του και όλες οι αποφάσεις του ψηφίζονται σχετικά εύκολα. Από την άλλη πλευρά, στην αντιπολίτευση, ο Κώστας Καραπαναγιωτίδης δείχνει να ασκεί ποιοτική κριτική, χωρίς να ανεβάζει τους τόνους της πολιτικής αντιπαράθεσης. Στοχεύει στην καθημερινότητα των πολιτών και κρατάει τις ισορροπίες με όλους και με όλα. Ευχάριστη έκπληξη, κατά την γνώμη μου, αποτελεί η στάση του Γιάννη Παπαγιάννη, που δείχνει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο από εκείνο που τον είχαμε συνηθίσει κατά την προεκλογική περίοδο. Κρατάει χαμηλούς τόνους και φαίνεται να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός και ενωτικός στις τοποθετήσεις του. Η αντιπολιτευτική του τακτική βρίσκεται σε λογιά πλαίσια και οι ερωτήσεις του βασίζονται σε επίκαιρα θέματα. Ο Νίκος Μπέκης από την άλλη πλευρά, έδειξε από την αρχή τις προθέσεις του, ασκώντας δριμύ κριτική στον δήμαρχο. Δεν διστάζει να συγκρούεται συνεχώς και να δίνει ένα πιο ιδεολογικό χαρακτήρα στις τοποθετήσεις του. Ο Αντώνης Μαρούλης έχει επιλέξει μια πιο διαφορετική στάση. Έχει στοχεύσει προσωπικά στον δήμαρχο και σε κάθε συνεδρίαση προσπαθεί να κλέψει τις εντυπώσεις με τις εκρηκτικές του τοποθετήσεις. Μπορεί να διακρίνεται για το πάθος και την πυγμή του, αλλά πολλές φορές χάνει την ουσία και πέφτει στην παγίδα της ρήξης, δίχως ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο. Τέλος ο Γιώργος Μελιόπουλος, εκπροσωπώντας το Κ.Κ.Ε., κρατάει μια πιο σταθερή, αλλά και απόμακρη στάση, τόσο απέναντι στον δήμαρχο, όσο και από την ίδια την αντιπολίτευση. Εν καταλείδι, θα μπορούσαμε να πούμε πως τα πρώτα δείγματα αυτού του συμβουλίου είναι θετικά, αν και πολλές φορές, η κατάσταση ξεφεύγει από ανούσιες συζητήσεις δίχως πολιτικό περιεχόμενο.