Βαρουφάκης: H άγνωστη ζωή του πιο underground υπουργού...

Είναι ο άνθρωπος που έκανε τον Ντάισελμπλουμ να στραβομουτσουνιάσει, τον Σουλτς να μείνει κατάπληκτος, δημοσιογράφο του BBC να χάσει τα λόγια της και τα social media να τον αποθεώνουν -με κορυφαίο το... κίνημα V for Varoufakis. Η Ευρώπη παρακολουθεί καθηλωμένη κάθε κίνησή του, ενώ παγκόσμια media του αφιερώνουν ολοσέλιδα, που άλλοτε τον επικροτούν κι άλλοτε τον επικρίνουν, άλλοτε τον θαυμάζουν κι άλλοτε τον σνομπάρουν. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούν να πάρουν τα μάτια τους από πάνω του...

Ο νέος Υπουργός Οικονομικών, Γιάνης -με ένα "ν" γιατί έτσι του αρέσει-Βαρουφάκης, τράβηξε από την πρώτη στιγμή της νέας κυβέρνησης το ενδιαφέρον και τα φλας. Από την ώρα που έφτασε στο Μαξίμου με μηχανή μεγάλου κυβισμού, μπουφάν, κράνος και σακίδιο ως ένας αυθεντικός «φιλελεύθερος κομμουνιστής» -όπως δηλώνει. Που λόγω της διαφορετικότητάς του, άμεσα απέκτησε και τον τίτλο του «σταρ» είτε από τη γερμανική Süddeutsche Zeitung (τον χαρακτήρισε «ποπ σταρ της ελληνικής κυβέρνησης»), είτε από την ελληνική τηλεόραση -το life style έχει ερωτευτεί τον νέο Υπουργό, για τον οποίο αναφέρθηκε ότι έχουν δημιουργηθεί και «Βαρουφίτσες» κατά το «Ρουβίτσες».

Ο ίδιος πάντως έχει εξομολογηθεί ότι πιστεύει πως έχει μεγάλη πέραση σε φίλες της πεθεράς του -"...έτσι μου λέει η γυναίκα μου". Λάθος. Ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει μεγάλη πέραση γενικώς σε όλες τις ηλικίες. Ανθρωπος των αντιφάσεων (καθηγητής κι επαναστάτης μαζί, φιλελεύθερος και κομμουνιστής), αγαπά κι ο ίδιος τις αντιφάσεις της ζωής κι έχει πίσω του μια συναρπαστική ζωή και μια πετυχημένη καριέρα. («συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν ένα παίγνιο που ήθελα να παίξω...»). Για την εμφάνισή του (κεφάλι ξυρισμένο, casual ντύσιμο και πουκάμισο χαλαρά έξω από το παντελόνι) πολλά σχόλια έγιναν, δεν έδειξε να ασχολείται ιδιαίτερα ούτε και να αναθεωρεί τις συνήθειές του. Εμφανίστηκε στα media μαζί με την κρίση κι αντιμετωπίστηκε αρχικά -όπως έχει ο ίδιος γράψει- «κάπως σαν τον τρελό των καναλιών -το αντίστοιχο του τρελού του χωριού, ο οποίος δικαιούται να λέει πράγματα που οι υπόλοιποι απαγορεύεται να ξεστομίσουν...».

Με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον ενώνουν σχέσεις θητείας στις νεολαίες του κόμματος. Στα μαθητικά του χρόνια, όπως έχει πει ήταν συνιδρυτής της ΠΑΜΚ («...μαζί με τον Κουφοντίνα, όμως δεν τον θυμάμαι»), αλλά μετά έφυγε για Αγγλία. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα το 2000 δεν εντάχθηκε σε κανένα κόμμα, εμμένοντας στην επιλογή μιας ανεξάρτητης στάσης. Υπήρξε, ωστόσο μια διετία (2004-2006) σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου -με τον αδερφό του Νίκο, είναι φίλοι από μικροί, ήταν και μάρτυρας στο γάμο του- με τον οποίο διαφώνησε κι αποχώρησε. 

Τάχθηκε από την αρχή εναντίον του Μνημονίου, συμμετείχε με ομιλίες του στις εκδηλώσεις των αγανακτισμένων, κι εξέφρασε απόψεις που ουδείς ήθελε να ακούσει -όπως ότι η χώρα έχει ήδη χρεοκοπήσει.

Το 2012 πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει ξανά την Ελλάδα και να δεχτεί την πρόταση Πανεπιστημίου του Τέξας. Το αποφάσισε ύστερα από μια παρατήρηση της γυναίκας του ότι είτε θα πρέπει να πολιτευτεί ώστε να μπορεί να δράσει με το βαθμό ελευθερίας που παρέχει η εξουσία, είτε θα είναι καλύτερα να φύγει ξανά. Τότε επέλεξε το δεύτερο και μετακόμισε στις ΗΠΑ. «Έξω και πάλι έξω. Γιατί αν υπάρχει ένα αγαθό που με κάνει ευτυχισμένο δεν είναι άλλο από το συναίσθημα ότι δεν εξαρτώμαι, δεν φοβάμαι να πω αυτό που πραγματικά πιστεύω...» έγραφε. Δύο χρόνια μετά, το δίλημμα τέθηκε ξανά, η απόφαση αυτή τη φορά ήταν η ανάποδη. «Οταν μου ζητήθηκε να βοηθήσω μια πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αναλαμβάνοντας κάποια συγκεκριμένη (κατ’ εμέ σημαντική) ευθύνη, μου ήταν ηθικά και πολιτικά αδύνατον να αρνηθώ, ιδίως όταν διαπίστωσα σύμπτωση απόψεων τόσο για τον στόχο όσο και για τα μέσα». 

Γεννήθηκε τον Μάρτιο του '61 (Κριός) και μεγάλωσε στο Παλαιό Φάληρο, κοντά στη θάλασσα, η οποία υπήρξε πάντα μια από τις μεγάλες αγάπες της ζωής του. Την κληρονόμησε από τον πατέρα του, Γιώργο (καθηγητή Πανεπιστημίου και πρόεδρο της Χαλυβουργικής), ο οποίος τον μύησε και στα χειμερινά μπάνια. Σε αντίθεση, με κάποιους από τους σημερινούς συνεργάτες του στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μεγάλωσε με όνειρο να αλλάξει τον κόσμο μέσα από πολιτικές ιδεολογίες, ούτε και σύχναζε στα γραφεία κομματικών νεολαίων. Ανήκε σε αυτούς που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο με μουσική και να επαναστατήσουν πρώτα μέσα από το τον έρωτα (για τον οποίο ως νέος "κατάπινε" χιλιόμετρα).

Στην εφηβεία του, είχε μακριά μαλλιά κι ήταν ροκάς, μέλος συγκροτήματος που κάποτε έκανε support στους Socrates. Τύπος παράλληλα αθλητικός από παιδί, έπαιζε βόλεϊ κι ονειρευόταν να διαπρέψει μέχρι που -όπως έχει πει- “έμεινα από ύψος. Σταμάτησα να ψηλώνω, οπότε...”. Στα 17 του, αμέσως μετά το λύκειο, έφυγε στην Αγγλία για σπουδές πάνω στα μαθηματικά και τα οικονομικά. Πήρε Πτυχίο στο Πανεπιστήμιο του Essex και Μάστερ στο Πανεπιστήμιο του Birmingham. Εκεί στα ξένα, όπου επέμενε να νιώθει ξένος, όχι μετανάστης, ήρθε η πρώτη κομβική, όπως έχει πει, στιγμή της ζωής του, που ήταν η απόφαση να ακολουθήσει Πανεπιστημιακή καριέρα. 

Ξεκίνησε να διδάσκει το 1983 και πέρασε μια πενταετία σε Πανεπιστήμια της Μεγάλης Βρετανίας, πριν αποφασίσει να σταματήσει να στερεί από τον εαυτό του τον ήλιο που λάτρευε από παιδί και να εγκαταλείψει την Αγγλία. Οχι ακόμα για την πατρίδα, αλλά για την Αυστραλία. Επιασε δουλειά στο πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ κι έμεινε εκεί για τα επόμενα 12 χρόνια, γεμίζοντας τα αμφιθέατρα από φοιτητές που -όπως δήλωναν σε αυστραλιανά μέσα μετά την ένταξή του στην κυβέρνηση- ανακάλυπταν πως ο νεαρός καθηγητής από την Ελλάδα με το αθλητικό σώμα και τις ανορθόδοξες μεθόδους είχε τον τρόπο να κάνει συναρπαστικό ένα βαρετό μάθημα (θεωρία της οικονομίας). Στο Σίδνεϊ έμεινε 12 χρόνια -μια ζωή. 

Συν τα πέντε στη Αγγλία 17. Τόσα είχε ζήσει και στην Ελλάδα και ο χρόνος πια ξεκινούσε να μετράει σε βάρος της. Τότε πήρε την απόφαση να γυρίσει και να ξεκινήσει καριέρα Πανεπιστημιακού κι ας μην είχε ούτε καν περάσει ποτέ την είσοδο ελληνικού Πανεπιστημίου. «Μέχρι τότε δεν είχα νιώσει ούτε μέρα μετανάστης» έχει γράψει. «Ξένος ναι, μετανάστης ποτέ. Είχα μάθει να χαίρομαι τους ξένους τόπους με τρόπο που μόνο ένας Έλληνας μπορούσε, στον βαθμό που δεν έψαχνε να βρει Έλληνες και Ελλάδα στον ξένο τόπο αλλά, αντίθετα, πάσχιζε να χαθεί σε αυτόν. Ως ξένος Έλληνας.  

Με την βαλίτσα έτοιμη για νέους ξένους τόπους ή της επιστροφής. Κάποια στιγμή ένιωσα, καθώς πλησίαζα τα σαράντα, ότι οι βαθμοί ελευθερίας μειώνονταν. Κάποια στιγμή θα «έπιανα» τον εαυτό μου να έχει μετατραπεί από ξένο σε μετανάστη. Πανικοβλήθηκα...». Ο πανικός καταλάγιασε. Η ανάγκη επιστροφής δυνάμωσε. Εκανε το πρώτο ανιχνευτικό βήμα το '98 για ένα εξάμηνο κι ως άνθρωπος των αντιφάσεων κι ο ίδιος, λάτρεψε τις αντιφάσεις της Ελλάδας, ιδίως των ελληνικών Πανεπιστημίων, όπου ενίοτε τα πιο λαμπρά μυαλά («χαρακτήρες ποιότητας και ήθους που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου, ούτε στο Cambridge») συνυπήρχαν με αδέσποτα σκυλιά και σκουπίδια. Η απόφαση επιστροφής ωρίμασε και το 2000 ξεκίνησε μια νέα περιπέτεια στην παλιά πατρίδα. Οχι μόνος, αλλά με την ελληνικής καταγωγής αλλά και με ρίζες από την Αυστραλία σύζυγό του. 

Το 2004 γεννιέται στην Αθήνα η κόρη του. Δεύτερο κομβικής σημασίας γεγονός στη ζωή του. Ο ευτυχής μπαμπάς, για μια 20ετία ξένος, αλλά όχι μετανάστης, της δίνει το συμβολικό γι' αυτόν όνομα Ξένια. Η γέννησή της είναι ένα ευτυχές γεγονός σε μια δυσάρεστη κατάσταση στη σχέση του με τη σύζυγό του. Μέχρι τότε ήταν επικριτικός με τα ζευγάρια που αν και βρίσκονταν προ του χωρισμού έκαναν παιδί. “Μέχρι που μου έτυχε και μένα...”.Το πείραμα για να σωθεί η σχέση δεν πέτυχε, η κόρη του έφυγε με τη μητέρα της για την Αυστραλία. “Δεν χρειάζεται να σας πω τι σήμαινε αυτό. Λόγια δεν υπάρχουν” έχει ο ίδιος γράψει. Εκτοτε προσπάθησε να κρατά καθημερινή επαφή μέσω skype και να περνά μαζί της τα καλοκαίρια στην Ελλάδα. 

Τρεις μήνες μετά την απομάκρυνση της Ξένιας, ήρθε η τρίτη κομβική στιγμή στη ζωή του: η γνωριμία του με τη σύζυγό του, Δανάη Στράτου. «Η ζωή πήρε μια νέασυναρπαστική τροπή» έχει ο ίδιος γράψει. «Η αισιοδοξία επέστρεψε...». Γνώρισε τη γυναίκα του πρώτα μέσω της τέχνης της, την οποία θαύμαζε πριν ακόμα τη γνωρίσει. «Είχα δει το 2000 το έργο της, Breathe και είχα ξετρελαθεί, χωρίς να έχω ιδέα ποια είναι η Δανάη Στράτου».

Η τέχνη παρέμεινε ένα κοινό κομμάτι της ζωής τους. Εκαναν μαζί ταξίδια σε επτά διαφορετικές «διαχωριστικές γραμμές» του πλανήτη (από την Παλαιστίνη και το Κόσοβο μέχρι τα σύνορα Μεξικό – ΗΠΑ) για την υλοποίηση project που ετοίμαζε η Δανάη Στράτου, θέτοντας σε κίνδυνο ενίοτε ακόμα και τη ζωή τους. Μαζί ταξιδεύουν, μαζί δημιουργούν, μαζί συλλέγουν (σπάνια βιβλία, βινύλια, έργα τέχνης), μαζί απολαμβάνουν. Η τέχνη τους ενώνει, είτε πρόκειται για ένα έργο εικαστικό ή για ένα σπάνιο βιβλίο ή για ένα ηλιοβασίλεμα που απολαμβάνουν στο σπίτι τους στην Αίγινα. Εκεί, όπου βιώνουν τον ορισμό της απόλαυσης όπως έχει δηλώσει η Δανάη Στράτου: «Απόλαυση είναι να είμαστε ξένοιαστοι με τον Γιάνη και στο τέλος του καλοκαιριού, αφού έχουμε περάσει όμορφα με τα παιδιά και τους φίλους μας, να ταξιδεύουμε στην Αίγινα οι δυο μας...».

Πηγή: Χριστίνα Κατσαντώνη - http://www.thetoc.gr