Ο υπ. Βουλευτής Ημαθίας της ΝΔ,Τάσος Μπαρτζώκας, με σημερινό του άρθρο στο «Πρώτο Θέμα», τόνισε ότι «ήρθε η ώρα να αλλάξουμε… γενιά» και επεσήμανε ότι «αυτό που μας λείπει, δεν είναι μόνοι οι πόροι, αλλά κυρίως το όραμα, το σχέδιο και ο ξεκάθαρος στόχος για το ποια Ελλάδα θέλουμε». Μια Ελλάδα που δεν θα παράγει τίποτα και θα ζει μόνο με τα δανεικά ή μια Ελλάδα που θα φτιάξει ένα νέο παραγωγικό μοντέλο και θα επενδύσει στον αγροτικό τομέα, στην έρευνα, στη ναυτιλία και στον τουρισμό;Μια Ελλάδα που θα διατηρήσει την εθνική και κοινωνική της συνοχή, με βάση την ιστορική της κληρονομιά και τις διαχρονικές αρχές και αξίες ή μια Ελλάδα πολυπολιτισμικό χυλό, χωρίς διακριτή ταυτότητα και αίσθημα ιστορικής συνέχειας και αποστολής;
Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον των επόμενων γενιών…
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο:
Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε... γενιά!
Η πρωτόγνωρη οικονομική κρίση, που δοκίμασε σκληρά την ελληνική οικογένεια και ειδικά όσους από εμάς ασκούμε ελεύθερο επάγγελμα βρίσκει την πλειοψηφία της κοινωνίας γεμάτη οργή, θυμό και πολλές πληγές. Αυτή είναι μία αλήθεια, που κανείς δεν μπορεί να την ωραιοποιήσει ή να την εξωραΐσει.
Ως νέος άνθρωπος που γεννήθηκα μόλις το 1980 και μεγάλωσα σε μία περίοδο, όπου όλοι πίστευαν ότι «πάντα τα καλύτερα έρχονται» αναρωτιέμαι εάν αυτή η δοκιμασία θα αποτελέσει ευκαιρία για ουσιαστική αλλαγή πορείας και μία νέα αρχή ή θα μας οδηγήσει σε μία περιπέτεια, όπου στην καλύτερη περίπτωση θα «φυτοζωούμε» για πολλά χρόνια.
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να γίνεται μόνο υπό το πρίσμα των επερχόμενων εκλογών, διότι απαιτεί ψύχραιμη ανάλυση, γενναία κριτική και αυτοκριτική και κυρίως καμία εκλογική σκοπιμότητα.
Η δική μου θέση είναι ότι όσο κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας και προσαρμόζουμε την πραγματικότητα στα δικά μας «θέλω», τόσο μειώνουμε τις πιθανότητες να βγούμε πραγματικά από την κρίση. Γιατί η πραγματική κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά κυρίως κρίση κοινωνικών και αξιακών προτύπων. Η αλήθεια μεταφράζεται σε αδυναμία, η ξεκάθαρη άποψη σε πολιτικό κόστος, η εντιμότητα σε γραφικότητα. Με αυτό τον τρόπο αυξάνεται το έλλειμα εμπιστοσύνης σε οτιδήποτε συλλογικό, απαξιώνεται η πολιτική, επικρατεί η ανομία και ο παρασιτισμός.
Με απλά λόγια αυτό που μας λείπει δεν είναι μόνο οι πόροι, αλλά κυρίως το όραμα, το σχέδιο και ο ξεκάθαρος στόχος για το ποια Ελλάδα θέλουμε.
Μία Ελλάδα που δεν θα παράγει τίποτα και θα ζει με τους κοινοτικούς πόρους και τα δανεικά ή μία Ελλάδα που θα φτιάξει ένα νέο παραγωγικό μοντέλο και θα επενδύσει στον πρωτογενή τομέα, την έρευνα, την τεχνολογία, τη ναυτιλία, τον τουρισμό, την Παιδεία;
Μία Ελλάδα που θα πετύχει την ισόρροπη περιφερειακή ανάπτυξη ή μία Ελλάδα που θα συνεχίσει να στηρίζεται σε ένα υδροκέφαλο Κέντρο;
Μία Ελλάδα που θα διατηρήσει την εθνική και κοινωνική της συνοχή με βάση την ιστορική της κληρονομιά και τις διαχρονικές της αρχές και αξίες ή μία Ελλάδα πολυπολιτισμικό χυλό, χωρίς διακριτή ταυτότητα και αίσθηση ιστορικής συνέχειας και αποστολής;
Μία Ελλάδα, όπου το μέλλον του κάθε παιδιού της θα εξαρτάται από τη γνώση, την ικανότητα και τη δημιουργικότητά του ή μία Ελλάδα όπου «εάν δεν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη» δεν μπορείς να πας μπροστά;
Μία Ελλάδα που θα είναι ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας και πυλώνας σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή ή μία Ελλάδα όπου θα αλλάξει τις διεθνείς της συμμαχίες και το διεθνή της προσανατολισμό;
Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό των μέλλον των επόμενων γενιών. Δυστυχώς η δική μου γενιά πληρώνει ένα βαρύ λογαριασμό από την επικράτηση μίας λογικής που συμπυκνώνεται σε δύο φράσεις: «όλα γίνονται, όλα επιτρέπονται» και «λεφτά υπάρχουν». Όπως επίσης και το γεγονός ότι σε μία στιγμή που μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε σθεναρά για να μην μπούμε στο Μνημόνιο η τότε κυβερνητική ηγεσία επέλεξε να σκύψει το κεφάλι.
Τα τελευταία χρόνια και μετά από τεράστιο κοινωνικό κόστος η χώρα κατάφερε να αποτρέψει τη χρεοκοπία και να παραμείνει στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Σήμερα που βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την τελική ευθεία για την έξοδο από το Μνημόνιο, ένας άνθρωπος της γενιάς μου διεκδικεί την πρωθυπουργία υποσχόμενος μαγικές λύσεις, που από τη μία θα αναγκάσουν τους εταίρους μας να αλλάξουν στάση και από την άλλη θα επαναφέρουν προνόμια και παροχές σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες. Έτσι απλά... Επί της ουσίας δηλαδή επαναλαμβάνει την παλαιά συνταγή των εύκολων λύσεων και των κούφιων υποσχέσεων.
Η Ελλάδα όμως θα πάει μπροστά και θα ξεφύγει από τη μέγγενη του Μνημονίου, μόνο εάν αλλάξει πραγματικά... γενιά σε ιδέες και νοοτροπία και αποφασίσουμε ποιοι είμαστε και που θέλουμε να πάμε ως λαός και ως χώρα.
Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον των επόμενων γενιών…
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο:Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε... γενιά!
Η πρωτόγνωρη οικονομική κρίση, που δοκίμασε σκληρά την ελληνική οικογένεια και ειδικά όσους από εμάς ασκούμε ελεύθερο επάγγελμα βρίσκει την πλειοψηφία της κοινωνίας γεμάτη οργή, θυμό και πολλές πληγές. Αυτή είναι μία αλήθεια, που κανείς δεν μπορεί να την ωραιοποιήσει ή να την εξωραΐσει.
Ως νέος άνθρωπος που γεννήθηκα μόλις το 1980 και μεγάλωσα σε μία περίοδο, όπου όλοι πίστευαν ότι «πάντα τα καλύτερα έρχονται» αναρωτιέμαι εάν αυτή η δοκιμασία θα αποτελέσει ευκαιρία για ουσιαστική αλλαγή πορείας και μία νέα αρχή ή θα μας οδηγήσει σε μία περιπέτεια, όπου στην καλύτερη περίπτωση θα «φυτοζωούμε» για πολλά χρόνια.
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να γίνεται μόνο υπό το πρίσμα των επερχόμενων εκλογών, διότι απαιτεί ψύχραιμη ανάλυση, γενναία κριτική και αυτοκριτική και κυρίως καμία εκλογική σκοπιμότητα.
Η δική μου θέση είναι ότι όσο κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας και προσαρμόζουμε την πραγματικότητα στα δικά μας «θέλω», τόσο μειώνουμε τις πιθανότητες να βγούμε πραγματικά από την κρίση. Γιατί η πραγματική κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά κυρίως κρίση κοινωνικών και αξιακών προτύπων. Η αλήθεια μεταφράζεται σε αδυναμία, η ξεκάθαρη άποψη σε πολιτικό κόστος, η εντιμότητα σε γραφικότητα. Με αυτό τον τρόπο αυξάνεται το έλλειμα εμπιστοσύνης σε οτιδήποτε συλλογικό, απαξιώνεται η πολιτική, επικρατεί η ανομία και ο παρασιτισμός.
Με απλά λόγια αυτό που μας λείπει δεν είναι μόνο οι πόροι, αλλά κυρίως το όραμα, το σχέδιο και ο ξεκάθαρος στόχος για το ποια Ελλάδα θέλουμε.
Μία Ελλάδα που δεν θα παράγει τίποτα και θα ζει με τους κοινοτικούς πόρους και τα δανεικά ή μία Ελλάδα που θα φτιάξει ένα νέο παραγωγικό μοντέλο και θα επενδύσει στον πρωτογενή τομέα, την έρευνα, την τεχνολογία, τη ναυτιλία, τον τουρισμό, την Παιδεία;
Μία Ελλάδα που θα πετύχει την ισόρροπη περιφερειακή ανάπτυξη ή μία Ελλάδα που θα συνεχίσει να στηρίζεται σε ένα υδροκέφαλο Κέντρο;
Μία Ελλάδα που θα διατηρήσει την εθνική και κοινωνική της συνοχή με βάση την ιστορική της κληρονομιά και τις διαχρονικές της αρχές και αξίες ή μία Ελλάδα πολυπολιτισμικό χυλό, χωρίς διακριτή ταυτότητα και αίσθηση ιστορικής συνέχειας και αποστολής;
Μία Ελλάδα, όπου το μέλλον του κάθε παιδιού της θα εξαρτάται από τη γνώση, την ικανότητα και τη δημιουργικότητά του ή μία Ελλάδα όπου «εάν δεν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη» δεν μπορείς να πας μπροστά;
Μία Ελλάδα που θα είναι ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας και πυλώνας σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή ή μία Ελλάδα όπου θα αλλάξει τις διεθνείς της συμμαχίες και το διεθνή της προσανατολισμό;
Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό των μέλλον των επόμενων γενιών. Δυστυχώς η δική μου γενιά πληρώνει ένα βαρύ λογαριασμό από την επικράτηση μίας λογικής που συμπυκνώνεται σε δύο φράσεις: «όλα γίνονται, όλα επιτρέπονται» και «λεφτά υπάρχουν». Όπως επίσης και το γεγονός ότι σε μία στιγμή που μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε σθεναρά για να μην μπούμε στο Μνημόνιο η τότε κυβερνητική ηγεσία επέλεξε να σκύψει το κεφάλι.
Τα τελευταία χρόνια και μετά από τεράστιο κοινωνικό κόστος η χώρα κατάφερε να αποτρέψει τη χρεοκοπία και να παραμείνει στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Σήμερα που βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την τελική ευθεία για την έξοδο από το Μνημόνιο, ένας άνθρωπος της γενιάς μου διεκδικεί την πρωθυπουργία υποσχόμενος μαγικές λύσεις, που από τη μία θα αναγκάσουν τους εταίρους μας να αλλάξουν στάση και από την άλλη θα επαναφέρουν προνόμια και παροχές σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες. Έτσι απλά... Επί της ουσίας δηλαδή επαναλαμβάνει την παλαιά συνταγή των εύκολων λύσεων και των κούφιων υποσχέσεων.
Η Ελλάδα όμως θα πάει μπροστά και θα ξεφύγει από τη μέγγενη του Μνημονίου, μόνο εάν αλλάξει πραγματικά... γενιά σε ιδέες και νοοτροπία και αποφασίσουμε ποιοι είμαστε και που θέλουμε να πάμε ως λαός και ως χώρα.
