Γιάννης Τσιαμήτρος: «Τώρα είναι η ώρα της κεντροδεξιάς, όσο κι αν φαίνεται περίεργο»

Μπορεί ο τίτλος να φαντάζει αντίθετος με τις πολιτικές εξελίξεις, να φαίνεται μακρινός και απόκοσμος, να δείχνει λίγο γραφικός και τρελός αλλά πιστεύω βαθύτατα πως αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο μόνος τρόπος για να νικήσεις έναν ακραίο λαϊκισμό και μια ατέλειωτη δημαγωγία απέναντι σε ένα απελπισμένο και ευκολόπιστο εκλογικό σώμα, και όχι άδικα, είναι να τα αφήσεις να φανερωθούν πλήρως, να τα αφήσεις να ξεμπροστιαστούν και να αποτύχουν παταγωδώς στα μάτια αυτού του λαού... να τα αφήσεις να γίνουν πράξη και φόβος μέσα από μια αριστερή κυβέρνηση που θα τρέχει και δε θα φτάνει αν πορευτεί με την ατζέντα που βγάζει προς τα έξω εδώ και πόσους μήνες.

Ασφαλώς η αριστερά για πρώτη φορά στην Ελλάδα έχει την ευκαιρία της, την ευκαιρία να κυβερνήσει αυτήν τη χώρα, και παρόλο που η αυτοδυναμία είναι ένα μακρινό και υποθετικό σενάριο οι εξελίξεις είναι πράγματι ιστορικές τόσο για την αριστερά, όσο και για τη Δεξιά, που μακροπρόθεσμα για μένα, ίσως έχει τη μοναδική ευκαιρία να κυβερνήσει, μιας και όπως έχω ήδη γράψει, μεταπολιτευτικά, η πραγματική δεξιά δεν κυβέρνησε ποτέ. Τα οικοδομήματα, πράσινα και κόκκινα τώρα, του λεφτά υπάρχουν, του πάρτα όλα, του τάζω και βγαίνω και πολλά τέτοια, είναι η πρώτη φορά που παν να εφαρμοστούν και πάλι, αλλά αυτήν τη φορά, λόγω συγκυριών και άλλων συσχετισμών είναι καταδικασμένα να αποτύχουν.

Ως τώρα, αυτά τα λαϊκιστικά λάβαρα κέρδιζαν πάντα τον κόσμο, και ενώ πάντα ήταν αποτυχημένα στην πράξη, με δανεισμό και ψέματα φυτοζωούσαν ως την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Πέρασαν έτσι μια μεταπολίτευση από γενιά σε γενιά αυτά τα λαϊκιστικά λάβαρα, σηκωμένα περήφανα από μεγαλοσυνδικαλιστές και εργατοπατέρες και πάντα εύρισκαν τον τρόπο να ξανασηκώνονται στα συντρίμμια που τα ίδια δημιουργούσαν. Τώρα όμως τα συντρίμμια είναι καθολικά και τα λάβαρα σκισμένα. Για πρώτη φορά ίσως μπορεί να υπάρξει μια ελπίδα προόδου και αλλαγής στην Ελλάδα όταν αποτύχει φανερά και ο τελευταίος πόλος που κρατάει τα λάβαρα, στην προκειμένη περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι πραγματικοί κεντροδεξιοί και φιλελεύθεροι θα έπρεπε να παρακαλάν να κάνει αυτοδυναμία, και να τον δουν να γκρεμίζεται ως πύργος από τραπουλόχαρτα, μπροστά σε μία Ευρώπη με προβλήματα μεν, αλλά με ξεκάθαρες βάσεις, τη στιγμή που ο ίδιος θα στηρίζεται σε μια ψεύτικη φούσκα ευχολόγιων και υποσχέσεων που μόνο τον λαό μας θα μπορούσαν να πείσουν.

Γιατί πείθεται όμως τόσο εύκολα αυτός ο λαός; Από όλους, και για τα Ζάππεια θα μιλήσω, και για τα λεφτά υπάρχουν, και για τώρα; Γιατί; Είναι χαζός; Κάθε άλλο. Όταν είσαι βολεμένος, και το να βγεις στην ιδιωτική πρωτοβουλία και τον επιχειρηματικό στίβο σου φαίνεται πολύ δύσκολο μετά από τόσα χρόνια κρατισμού, ψάχνεις και την τελευταία ευκαιρία να συνεχιστεί λίγο ακόμη αυτή η κατάσταση, και ο συνεχιστής είναι μπροστά μας, και λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αλήθεια, το λάβαρο σηκώθηκε για ακόμη μια φορά, και υπόσχεται παραδείσους και αξιοπρέπεια σε ένα πρόγραμμα δίχως να είναι κοστολογημένος, και που αν κοστολογηθεί, γύρω στα 12 δις, δεν υπάρχει πουθενά παραπομπή για το που θα βρεθούν αυτά.

Η Ελλάδα βαδίζει στην πιο μαύρη σελίδα της από άποψη λαϊκισμού, πρώτη φορά ακούστηκαν ψέματα τα οποία θα έχουν τόσο μεγάλο αντίκτυπο στο μέλλον, γεγονός που φυσικά δε δίνει κανένα άλλοθι στους ψεύτες του χθες απλά αλλάζει το αποτέλεσμα, ένα αποτέλεσμα που το πληρώνει ο λαός. Υπάρχουμε πολλοί εκεί έξω που θέλουμε ένα κράτος μικρό και λειτουργικό, μια οικονομία υγιή και καπιταλιστική, που σιχαινόμαστε όσο τίποτα τα ρουσφέτια, το λαϊκισμό τα ψέματα και την ξεφτίλα. Πρέπει να περιμένουμε ακόμη λίγο έχω την εντύπωση. Φυσικά όλα τα παραπάνω μπορούν να υλοποιηθούν μόνο από μια κεντρώα ή κεντροδεξιά και φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση, δε θα μιλήσω για ΝΔ ή Ελιά ή Ποτάμι, μακάρι να είναι κάτι καινούργιο και ελπιδοφόρο. Πάντως σίγουρα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί από μια αριστερά στη χειρότερη μορφή της, μια αριστερά του κρατισμού, των αεράτων ευχολογίων, του συνδικαλισμού και των προνομίων κάτω από το τραπέζι, της αντιευρωπαϊκής πολιτικής, ακόμα και του κομμουνισμού. Πρέπει να κάνουμε λίγο υπομονή, και μετά το φιάσκο του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, θα υπάρξει η πρώτη πραγματική ευκαιρία στην Ελλάδα, αλλά πρέπει να πέσει το τελευταίο κάστρο, και αν υπάρχουν και άλλα σε άλλα κόμματα να πέσουν και αυτά. Το καλό με όλο αυτό όταν γίνει, είναι πως θα είναι τόσο ισχυρό το γκρέμισμα που θα αποτρέψει και άλλους από το να το ξανακάνουν. Οι κεντρώες, κεντροδεξιές και φιλελεύθερες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις και οι άνθρωποι που τις πιστεύουμε, όλοι εμείς που απεχθανόμαστε την Ελλάδα την κρατικίστικη του σήμερα, διακρίνουμε μια ελπίδα. Μια μεγάλη ελπίδα, για μια ριζική και μακροπρόθεσμη αλλαγή, και όχι για το επόμενο λάβαρο.