Γιάννης Τσιαμήτρος: «Πόση ανοησία πια σε αυτήν την πόλη;»

Το ότι δε ζούμε στην πόλη που παίρνουν αποφάσεις διάνοιες είναι λίγο πολύ γνωστό και δεν περιμένουμε κάτι περισσότερο. Πέρα από τα χιλιάδες προβλήματα όπως αδέσποτα, καθαριότητα, έλλειψη πάρκινγκ και άλλα, τον τελευταίο καιρό είδαμε την πόλη μας να αλλάζει με την αστική ανάπλαση, με τα καλά της και τα κακά της να γίνεται πραγματικότητα. Είχα πει πως δε θα σχολιάσω καθόλου την ανάπλαση στην πόλη, ούτε καν το κάνω προφορικά, καθώς σκέφτηκα πως είναι θέμα τελείως υποκειμενικό, άλλον μπορεί να τον αρέσει, άλλον να μην του αρέσει καθόλου και άλλον να τον αφήνει παντελώς αδιάφορο. 

Πλέον βέβαια κατά τη γνώμη μου, κάνουν άσκοπα και απίστευτα πράγματα. Είδα πως έτσι ξαφνικά, ένα μικρό κομμάτι κάπου 30 μέτρα στη Βενιζέλου, έγινε πλακόστρωτο στη μέση της ασφάλτου χωρίς να εξυπηρετεί τίποτα απολύτως και χωρίς κανένα λόγο. Έκλεισε για κάμποσες μέρες η Βενιζέλου με πολλή κίνηση και προβλήματα στις ώρες αιχμής, για να στρώσουμε ένα κομμάτι σαν την παλιά κεντρικής. Ένα κομμάτι το οποίο σε λίγο καιρό θα πάθει καθίζηση στη μέση, λόγω της πολλής κίνησης καθώς είναι κεντρικότατο σημείο, θα γεμίσει λακούβες, και θα γίνει ένας χωματόδρομος. Το πλακόστρωτο δεν μπορεί να αντέξει όπως η άσφαλτος αυτό είναι γεγονός. Μιλάμε για διάνοιες. Την παλιά κεντρικής την αλλάξαμε και την κάναμε άσφαλτο γιατί ήταν σε κακή κατάσταση και τώρα ένα σημείο με πολλή περισσότερη κυκολοφορία και με βαριά οχήματα, όπως λεωφορεία και φορτηγά πάμε και το κάνουμε από άσφαλτο πλακόστρωτο. Πραγματικά χάνεται η κοινή λογική. Αντί να αλλάξουμε την ήδη ταλαιπωρημένη άσφαλτο σε πολλά σημεία μέσα στην πόλη και να στρώσουμε καινούργια πάμε και την ξηλώνουμε και στρώνουμε πέτρες σε ένα κομμάτι στη μέση του δρόμου χωρίς καμία απολύτως λογική, απλά για να χαλάμε τα αυτοκίνητα το καλοκαίρι και να γλιστράμε το χειμώνα. Είναι θέμα χρόνου το πλακόστρωτο να φθαρεί, εκεί να γίνει μια μεγάλη λακούβα στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης και να έρθει φυσικά η μέρα που θα ξαναστρώσουμε άσφαλτο. Από ότι βλέπω το ίδιο πάει να γίνει και στην οδό Ελιάς. Ο Θεός να μας βοηθήσει… τι άλλο να πω.