ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ: Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στο Πολυδένδρι Ημαθίας

ΤΕΘΗΚΕ ΣΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ
 Το Σάββατο 9 Αυγούστου το πρωί ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στο εξωκλήσι του αγίου Αθανασίου Πολυδενδρίου επί τη μνήμη του αγίου νεομάρτυρος Νικολάου Κοκοβίτη ο οποίος μαρτύρησε στο Ολοκαύτωμα της Νάουσας το 1822. Κατά την διάρκεια του όρθρου και της θείας Λειτουργίας οι πιστοί είχαν την ευκαιρία να προσκυνήσουν...
τον μεταλλικό Σταυρό που τοποθέτησε ο άγιος ιερομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός σε ένα μεγάλο δένδρο ακριβώς δίπλα στο εξωκλήσι κατά την επίσκεψή του στην περιοχή.
Πλήθος κόσμου από την γύρω περιοχή προσήλθαν για να προσκυνήσουν τον Σταυρό του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, που είναι ένα σπάνιο ιερό κειμήλιο το οποίο η Πρόνοια του Θεού αποκάλυψε με θαυμαστό τρόπο πριν τρία χρόνια.

Η ομιλία του σεβασμιωτάτου.

Τιμᾶ σήμερα, ἀδελφοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας τόν ἀπόστολο Ματθία, ὁ ὁποῖος, ἄν καί ἐπε­λέ­γη τελευταῖος ἀπό τούς ἄλλους ἀποστό­λους, ἀ­κο­λούθησε τόν δρό­μο πού βάδισαν καί ἐκεῖ­νοι, τόν δρόμο τοῦ κή­ρυκος τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ μάρ­τυρος τῆς εἰς αὐτόν πίστεως.

Αὐτόν τόν δρόμο ἀκο­λούθησαν, ἀδελφοί μου, καί ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀνε­ξάρτητα ἀπό τήν ἐπο­χή στήν ὁποία ἔζη­σαν, ἀνεξάρτητα ἀπό τίς συνθῆκες καί τίς κα­ταστάσεις μέσα στίς ὁ­ποῖες κινήθηκαν, ἀνε­ξάρτητα ἀπό τή μόρ­φω­ση καί τήν κοι­νω­νική τους θέση.

Καί μποροῦμε νά τό δια­πιστώσουμε αὐτό στή ζωή τῶν δύο ἁγίων πού τιμᾶ ἰδιαιτέρως ἡ ἐνορία σας, στήν ζωή τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος καί ἰσαποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ἀλλά καί στή ζωή τοῦ κατά πνεῦ­μα μαθητοῦ του, τοῦ συμπολίτου σας ἁγίου Νεο­μάρτυρος Νικολάου τοῦ Κοκοβίτη.

Ὁ πρῶτος, ὁ ἅγιος Κο­σμᾶς ὁ Αἰτωλός, στόν ὁποῖο ἡ Ἱερά Μη­τρό­πο­λή μας ἔχει ἀφιε­ρώ­σει τό ἔτος πού δια­νύ­ουμε μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμ­πληρώσεως 300 ἐ­τῶν ἀπό τή γέννησή του, παρότι ἀρχικά εἶχε ἐπιλέξει τήν ἡσυχία καί τήν ἄσκηση στό Ἅγιο Ὄρος, στή συνέχεια ἀπο­φάσισε νά ἐγκατα­λεί­ψει τόν Ἄθωνα καί νά περιέλ­θει ὁλόκληρο τόν Ἑλ­λαδικό χῶρο γιά νά στη­ρίξει καί νά ἐνι­σχύ­σει μέ τό κήρυγμά του τήν πίστη τῶν Ἑλ­λή­νων πού τήν ἐποχή ἐκεί­νη δοκιμαζόταν ὄχι μόνο ἀπό τήν ἀφόρητη πίεση τῶν Τούρκων οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νά τούς κάνουν νά τήν ξεχά­σουν, γιά νά ξεχάσουν μαζί μέ αὐτή καί τήν ἐθνική τους ταυτότητα. Ἔτσι ἄρχισε νά περιο­δεύει σέ ὅλη τήν Ἑλ­λά­δα, στίς πόλεις καί στά χωριά, καί νά καλεῖ τούς ἀνθρώπους νά μεί­­νουν «ἑδραῖοι καί ἀμε­τακίνητοι» στήν πί­στη τοῦ Χριστοῦ καί νά μήν ξεχνοῦν τήν ἑλ­λη­νική τους καταγωγή, τήν ἱστορία καί τή γλώσ­σα τοῦ Γένους.

Ἀπό ὅπου περνοῦσε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἔστηνε ἕνα σταυρό, γιά νά θυ­μοῦνται τό πέρασμά του ἀπό τόν τόπο καί τό κήρυγμα, ἀλλά καί γιά νά θυμοῦνται ὅτι ἡ πί­στη στόν Χριστό δέν εἶ­ναι εὔκολη ὑπόθεση. Συχνά εἶναι σταυρός καί μαρτύριο, ἀλλά ἀξί­ζει κάθε θυσία, γιατί ὁ Χρι­στός εἶναι αὐτός πού θυσιάσθηκε πρίν ἀπό ἐμᾶς γιά χάρη μας, προκειμένου νά μᾶς ἀπαλ­­λάξει ἀπό τήν ἁ­μαρτία καί τή φθορά.

Ὅταν πέρασε ἀπό ἐδῶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Κοκοβίτης δέν εἶχε γεννηθεῖ. Ὅ­μως εἶναι βέβαιο πώς ἡ ἀνάμνηση τῆς παρου­σί­ας καί τοῦ κηρύγ­μα­τος τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἦταν ζων­τανή στόν τόπο αὐτό, πού εἶχε στήσει ἕνα σταυρό, καί οἱ συμβουλές του με­­τα­δι­δόταν ἀπό τούς μεγα­λύ­­τερους στούς νεώ­­­­­τερους.

Θά τίς ἄ­κου­σε καί ὁ ἅγιος Νι­κόλαος, καί μπορεῖ αὐ­τός νά μήν ἔγι­νε ἱερο­κή­ρυκας, νά μήν ἀφιέ­ρωσε τή ζωή του στόν Θεό, ὅπως ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ἀλλά νά ἐπέ­λεξε ἕνα ταπεινό ἐπάγ­γελ­μα, τό ἐπάγ­γελ­μα τοῦ ράπτη, ὅμως ὅταν ἦρθε ἡ κατάλληλη στιγ­μή ἔδωσε τή δική του ὁμολογία καί κή­ρυ­ξε «Χριστόν ἐσταυ­ρω­μέ­νο καί ἀναστάν­τα», ὅπως ἔκανε καί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς.

Μπορεῖ νά μήν ἀφιέ­ρωσε ἐξαρ­χῆς τή ζωή του στόν Χριστό, ἀλλά ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νά ἐπιλέξει ἀνάμεσα σ᾽ αὐ­τήν καί τήν πίστη του στόν Χριστό, δέν δίστα­σε νά ἀρνηθεῖ τή ζωή του γιά νά κρατήσει τήν πίστη του, δέν δί­στασε νά προχωρήσει στό μαρτύριο καί νά θυ­σιάσει τή ζωή του στή μανία τοῦ Λουμ­πούτ πα­σᾶ γιά νά μήν προ­δώ­σει τήν πίστη του καί τήν ἀγάπη του στόν Χρι­­­στό. Καί ἡ ὁμολογία τῆς πίστεώς του ἦταν διπλῆ: ἀφενός, ὅταν τήν ἐξέφρασε δημόσια πρίν τό σπαθί τοῦ δη­μίου τόν ἀποκεφαλίσει, καί ἀφετέρου, ὅταν μέ θαυ­μαστό τρόπο τόν εἶ­δαν ὅλοι οἱ παριστά­με­νοι νά κρατᾶ στά χέρια του τό κομμένο κεφάλι του καί νά βαδίζει σάν ζων­τανός πρός τή σκη­νή τοῦ Τούρκου στρα­τη­γοῦ στό Κιόσκι τῆς Να­ούσης. Ὁμολογία πί­στε­­ως καί αὐτή καί ὁμο­­λο­γία τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ στόν ὁποῖο πί­στευε ὁ ἅγιος Νικό­λαος καί γιά τήν ὁποία τόν ἀξίωσε ὁ Θεός ὡς ἀν­τί­δωρο γιά τή δική του θυ­σία.

Αὐτόν τόν ἅγιο ὁμο­λο­­γητή καί μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ, τόν συμ­πο­λίτη σας ἅγιο Νικό­λαο τόν Νεομάρτυρα τι­μοῦμε καί ἐμεῖς σήμε­ρα. Καί τόν τιμοῦμε, για­τί ἡ τιμή τῶν μαρ­τύ­ρων εἶναι χρέος ἱερό τῶν πιστῶν, πού, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τούς ἀξι­ώ­νει τῆς ἴδιας τιμῆς καί τῶν ἴδιων βρα­βεί­ων μέ τούς μάρτυρες ἀπό τόν Θεό.

Τόν τιμοῦμε ὅμως καί γιατί ἡ ἱερή καί μαρ­τυρική μορφή του μᾶς ὑπεν­θυ­μίζει ὅτι ἔχου­με καί ἐ­μεῖς χρέος νά ὁμο­λογοῦ­με τήν πίστη μας στόν Χριστό καί νά μήν τόν ἀρνούμεθα γιά πράγ­μα­τα ἐγκόσμια καί ἁμαρ­τωλά.

Ζοῦμε, ἀδελφοί μου, σέ ἕνα κόσμο στόν ὁ­ποῖο ἡ πίστη στόν Χρι­στό συχνά συκοφαν­τεῖ­ται, καί ὅσοι πιστεύουν καί προσπαθοῦν νά ζοῦν σύμ­φωνα μέ τό εὐ­­αγγέλιο γίνονται ἀν­τι­­κείμενο χλεύης καί εἰ­ρωνείας.

Ζοῦμε σέ ἕνα κόσμο ἐπηρεασμένο τόσο πολύ ἀπό τίς βιο­τικές μέρι­μνες πού ξε­χνᾶ τήν πί­στη, πού λη­σμονεῖ τήν νηστεία, τόν ἐκκλησια­σμό, τήν προ­σευχή, καί φθάνει στό ἐπίπεδο τῆς ἀθεΐας. Ὅλα αὐτά δέν θά πρέ­πει νά μᾶς ἐπη­ρε­­ά­ζουν, ἀδελφοί μου, ὅταν ξέρουμε πώς στίς φλέ­βες μας τρέχει αἷμα ἁγί­ων καί μαρτύρων. Μᾶλ­­λον θά πρέπει νά μᾶς κάνουν νά πιστεύ­ου­­με ἀκόμη περισσό­τε­ρο καί νά ὁμολογοῦμε τήν πίστη μας στόν Χρι­στό, τόσο μέ τόν λόγο μας ὅσο καί μέ τά ἔργα μας, ὥστε νά ἑλ­κύουμε καί τούς ἀδελ­φούς μας στήν πίστη ἀλλά καί νά δοξάζουμε τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ὅπως καί ὁ τιμώμενος σήμερα ἅγι­ος Νεομάρ­τυς Νικόλαος ὁ Κοκο­βίτης, οἱ πρε­σβεῖες τοῦ ὁποίου μαζί μέ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, εὔ­χομαι νά σᾶς συντρο­φεύ­ουν καί νά σᾶς στη­ρίζουν πάντοτε.