Ένα συγκινητικό γράμμα από έναν άνεργο της Βέροιας!!!

Αγαπητέ φίλε Βεροιώτη καταρχήν να σε ευχαριστήσω για την όμορφη καθημερινή συντροφιά και να σου ευχηθώ κάθε επιτυχία στο έργο σου. Ονομάζομαι Γιώργος και είμαι και εγώ ένας ακόμα άνεργος στους ήδη πάρα πολλούς Βεροιώτες συμπολίτες μου. Όταν ξαφνικά από την δουλειά μου, μου γνωστοποίησαν ότι απολύομαι έπαθα σοκ και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω.Τα συναισθήματα που ένιωσα εκείνη την στιγμή ήταν θυμός και αγανάκτηση. Τόσα χρόνια προσφοράς, αγάπης και προσπάθειας και σε μια στιγμή όλα κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Το χειρότερο όμως συναίσθημα ήταν ότι στεναχώρησα την ίδια μου την οικογένειά καθώς μέσα στα μάτια των παιδιών μου είδα το φόβο για το αύριο που μας περιμένει. Στεναχωρήθηκα, ανησύχησα, απελπίστηκα, αναρωτήθηκα...Γιατί να συμβεί αυτό σε εμένα; Τι έκανα λάθος; Έπρεπε όμως να κοιτάξω κατάματα την πραγματικότητα και να ψάξω για μια καινούργια δουλειά. Έπρεπε να αποδείξω πρώτα από όλα στον εαυτό μου ότι αξίζω μια νέα ευκαιρία και κυρίως να στείλω το δικό μου μήνυμα στα δυο μου παιδιά ότι στην ζωή πρέπει να μάχεσαι και να μην λυγίζεις στις δύσκολες στιγμές. Μάταια όμως. Εδώ και 6 μήνες όλες οι πόρτες είναι κλειστές. Κάθε φορά που "χτυπάω μια πόρτα" ακούω την ίδια επαναλαμβανόμενη απάντηση από τους αρμόδιους..."Αφήστε ένα βιογραφικό σας και θα επικοινωνήσουμε εμείς μαζί σας.
Δυστυχώς για μένα τα όρια στενεύουν. Προσπαθώ να φανώ γενναίος στα παιδιά μου όταν με ρωτάνε "μπαμπά πότε θα βρεις δουλειά;" αλλά δυστυχώς λυγίζω και τα μάτια μου βουρκώνουν.Τι θα σκέφτονται τα παιδιά μου για εμένα; Τι πρότυπο θα έχουν; Αυτό που με πειράζει πιο πολύ είναι ότι δεν είμαι ένας άνεργος που δεν έχει ικανότητα και εμπειρία, αλλά ένας άνεργος που πληρώνει αμαρτίες της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας που δεν έδωσε στην δική μας γενιά ένα όραμα και μια ελπίδα… Νιώθω πλέον ξένος ανάμεσα σε ξένους και σαν ναυαγός ψάχνω μια σανίδα σωτηρίας σε φουρτουνιασμένα κύματα!!! 
Το όνειρο που έγινε εφιάλτης...